In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
Ik vind het altijd weer leuk om te zien hoe tussen half november en eind februari het verkeer op mijn site toeneemt. Dat zijn allemaal toekomstige pelgrims die zich voorbereiden om het komend jaar (eindelijk?) de Camino de Santiago te gaan lopen.
En daarom voeg ik nog 1 laatste bericht toe aan dit blog, voor de helden die op het punt staan te vertrekken op een avontuur waar ze nu nog geen idee van hebben, maar waar ze nog jaren over zullen praten — en ik kan het weten, want ik ben na 10 jaar nog steeds niet uitgepraat. 
Lieve pelgrim (of, als je het eng vindt als ik dat zeg, Zeer gewaardeerde pelgrim),
Je staat op het punt te beginnen aan een geweldig avontuur. En het maakt voor dat avontuur niet uit of je besluit om te starten in Nederland of België, of in Saint-Jean-Pied-de-Port aan de Frans-Spaanse grens. Of nee, dat is niet helemaal eerlijk, het maakt natuurlijk wel uit: het is een verschil van 2-3 maanden, met alle onzekerheden en zelfrelectie die daarbij horen. Maar laat je nooit wijsmaken dat er een verschil bestaat tussen ‘echte’ en ‘minder-echte’ pelgrims. Je gaat vertrekken voor een wandeling van honderden kilometers, en er zijn maar weinig mensen die je dat nadoen.
Ik heb zelf 2 keer naar Santiago de Compostela gelopen: in 2014 vanuit Wateringen in Nederland, en in 2024 vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port. En beide keren heb ik mezelf moeten overwinnen, beide keren heb ik prachtige ontmoetingen gehad, en beide keren heb ik dingen meegemaakt die ik nooit meegemaakt zou hebben als ik thuis voor de tv was blijven zitten. Je gaat dàt doen waarvan iedereen zegt ‘Dat zou ik ook weleens willen‘, maar wat bijna niemand ooit echt doet.
Uiteraard ben je van harte uitgenodigd om op mijn blog te lezen over mijn avonturen: mijn eerste wandeling startte op 5 mei 2014 en eindigde op 7 oktober van datzelfde jaar; van mijn tweede wandeling ¹ ² heb ik minder details, omdat ik toen liep met een jongen die me was toevertrouwd door de Franse Jeugdbescherming, en ik zijn identiteit moet beschermen.
Maar maak jezelf in ieder geval niet wijs dat je mijn avontuur — of dat van iemand anders — kunt kopiëren. Je gaat je eigen Camino lopen, en je zult dus je eigen ontmoetingen, teleurstellingen en overwinningen hebben. Omarm die.
Ga je avontuur met open armen tegemoet, en accepteer alles dat op je pad komt. Het zal soms moeilijk zijn: spierpijn, blaren, afscheid, en zelfs spijt en paniek kunnen er allemaal bij horen; ik heb ze allemaal doorstaan, en ik durf te zeggen dat ik nu iemand ben die ik zonder mijn Camino nooit geworden zou zijn.
Durf andere pelgrims om hulp of morele ondersteuning te vragen, en wees tegelijkertijd bereid om voor een ander een maaltijd te betalen of blaren door te prikken*; bied een luisterend oor, en wees open over wie je zelf bent.
Je staat aan de wieg van jouw Camino. Zorg er goed voor.
En met dat alles blijft er nog maar 1 ding over dat ik je kan zeggen:
Buen Camino. Ultreia, et suseia.
Rob
* Blaren doorprikken (geleerd van een oud-verpleegster):
Rijg een centimeter of 5 garen door het oog van de naald. Desinfecteer naald en draad met jodium. Prik de blaar door-en-door met de naald, en laat de draad in de blaar (beide uiteinden van de draad steken uit de doorgeprikte blaar). Meer jodium, en een compres of pleister erop. De volgende ochtend is de blaar uitgedroogd (verwijder de draad heel voorzichtig), en de pelgrim kan opnieuw een dag lopen. Herhaal eventueel de volgende middag/avond. Met deze truc kun je de held van je Camino worden.
P.s.:
Mocht je bang zijn dat de Camino de Santiago inmiddels te toeristisch is geworden: ja, dat is mogelijk. Overweeg dan eventueel de Via Francigena (klik hier voor de juiste uitspraak) in Italië. Maar wees dan wel voorbereid op dagen (of zelfs weken) zonder ontmoetingen met andere pelgrims. En dat is absoluut een gemis, ondanks wat je jezelf nu misschien wijsmaakt…
Nee, die titel is een beetje te dramatisch. Ik ga nergens heen.
En dat is precies de reden voor dit bericht.
Volgers van dit blog (als die er nog zijn) hebben ongetwijfeld opgemerkt dat er steeds minder updates zijn, en dat er steeds meer tijd zit tussen de updates. Het avontuur is een beetje voorbij, en dat betekent dat er minder te schrijven is.
Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik ongelukkig of ontevreden ben. De afgelopen 10 jaar (ik vertrok in 2014 uit Nederland) zijn geweldig geweest, en hebben de basis gelegd voor het nieuwe leven dat ik nu leid, en waar ik erg tevreden mee ben. Maar er gebeurt nu wel veel minder, dus ik heb niet zoveel ‘buitengewoons’ te melden. En daarom vind ik het tijd om een punt achter dit blog te zetten.
Maar voordat ik dat doe, vat ik nog even samen waar ik nu ben, om geen losse eindjes achter te laten.
Toen ik mijn laatste (nu voorlaatste) bericht plaatste, stond ik op het punt om met een jongeman van 15 naar Italië te vertrekken voor een wandeling van 3 maanden, om te proberen hem een goede start te geven voor de rest van zijn leven. We hebben uiteindelijk een paar weken in Italië gelopen, waarna we naar Spanje vertrokken zijn om daar de wandeling af te maken; in Italië was het erg lastig om onderdak voor de nacht te vinden. In Spanje hebben we de Camino de Santiago gelopen, van Saint-Jean-Pied-de-Port tot aan Fisterra. De jongen bleef zich echter al die tijd verzetten, zowel tegen de wandeling als tegen positieve veranderingen in hemzelf, en aangekomen in Fisterra had ik helemaal genoeg van zijn houding (die soms zelfs ronduit agressief was). Dus met nog 2 weken te gaan van mijn oorspronkelijke opdracht heb ik me laten vervangen door een andere begeleider, en ben ik teruggekeerd naar Frankrijk.
Ik heb er overigens geen spijt van: ik heb een hoop geleerd over mezelf, ik heb mooie ontmoetingen gehad met andere pelgrims, en ik heb de Via Francigena in Italië leren kennen; ik hoop volgend jaar tijd te hebben om het laatste stuk van Parma naar Rome te lopen. Ik heb trouwens ook geleerd dat ik talent heb voor de Italiaanse taal, wat ik ook erg leuk vind.
Aangezien er een enorm tekort is aan personeel in de zorg in Frankrijk was het niet heel moeilijk om werk te vinden na mijn wandeling, en afgelopen zomer heb ik gewerkt in een instelling voor volwassenen met ernstig autisme, wat enorm interessant was.
En net voor het einde van mijn contract daar, terwijl ik nog op 2 benen hinkelde over verlenging, werd ik gebeld door de eerste stageplek van mijn opleiding, een kleine instelling voor volwassenen met een verstandelijke en/of lichamelijke handicap. Een nachtwaakster was er van het ene op het andere moment mee gestopt, en ze zaten enorm omhoog; of ik iets te doen had? En dus besloot ik daar terug te keren (de helft van de reistijd, en collega’s en bewoners waarmee ik het goed kan vinden). Dus daar werk ik nu als nachtwaker. Ik heb even tijd nodig gehad om te wennen aan het ritme van de nachtdienst, maar omdat een nachtdienst 11 uur is (van 21h tot 8h) werk ik maar een nacht of 3 in de week, en dat is wel lekker.
En een paar weken geleden heb ik een cursus massage gedaan; ontspanningsmassage, geen therapeutische massage. Ik hoop dat een beetje verder te ontwikkelen, en dan als eigen baas (naast mijn nachtwerk) massages aan te bieden aan gehandicapten en bejaarden. Als nachtwaker ontmoet ik niet heel veel nieuwe mensen, dus het zou wel lekker zijn om er iets naast te doen.
Over ‘iets ernaast’ gesproken: ik ben al een paar jaar vrijwilliger bij de bibliotheek in mijn woonplaats, en bij de gemeente, om plaatsgenoten die zelf geen auto hebben naar de dokter, de fysiotherapeut of de voedselbank te brengen. En sinds een paar weken ben ik ook vrijwilliger bij de voedselbank; die hebben mij de afgelopen jaren behoorlijk geholpen, dus ik vond het tijd om iets terug te doen.
Ik woon inmiddels een jaar of 3 in het kleine en super-saaie Conquereuil in Bretagne. Wat me enorm goed bevalt: iedereen groet elkaar op straat, en criminaliteit kennen we niet. Het dorp is zo klein dat we niet alleen geen stoplichten, maar zelfs geen rotondes hebben. Als ik op het gemeentehuis kom met een vraag, hoef ik niet uit te leggen wie ik ben of waar ik woon. En dankzij mijn vrijwilligerswerk ben ik een Conquereuillais, net als mensen die hier al hun hele leven wonen. Bovendien heb ik weer een eigen huisje (klein) met tuin (groot: 200m²), in plaats van een caravan.
Dus het is niet zo dat er niets gebeurt in mijn leven. In tegendeel zelfs. Maar er gebeurt niets meer dat ik ‘spannend’ genoeg vind om op een blog te vermelden; onderdak, werk en vrijwilligerswerk horen wat mij betreft gewoon een beetje bij het leven van alledag. En ja, ik weet dat dat niet zo is voor iedereen. Voor mij was het ook niet zo in de afgelopen 10 jaar, en dat was de reden om dit blog bij te houden. Maar nu mijn leven wat meer sukkelt binnen de gebaande paden, geef ik het stokje over aan de volgende generatie van avonturiers.
Hé, ik ben 54, mag ik…?
Dit blog blijft online zolang de server en de software niet instorten, en mijn e-mailadres staat altijd open voor wie wat te melden of te vragen heeft, of gewoon een beetje wil babbelen. Maar dit was de laatste blog-update.
Ik wil graag mijn speciale dank uitspreken aan de mensen die dit blog de afgelopen jaren gevolgd hebben. Je bezoek heeft mij geïnspireerd om dit blog bij te houden, en het bijhouden van dit blog heeft me geïnspireerd om met enige regelmaat na te denken over mijn leven en de richting daarvan. Het is mede aan jou te danken dat ik niet (definitief) op straat beland ben; dat risico heeft zeker bestaan.
En met dat in gedachten, kan ik afsluiten met een inspirerende quote:
Luister als iemand je iets wil vertellen; het is voor jou maar een paar minuten, maar voor de ander kan het een verschil zijn van dag en nacht.
Ik wens je al het beste.
Rob
Het is zondag 7 januari, 07h30. De wasmachine draait nog even snel een was, zodat alles schoon is als ik over 3 maanden thuiskom. De rugzak staat ongeduldig te wachten bij de voordeur.
Over anderhalf uur vertrek ik naar Lyon, waar ik morgen T ontmoet, de jongen met wie ik de komende 3 maanden in Italië ga wandelen. Deze week verblijven we samen in een gîte in Lyon, om elkaar te leren, om samen zijn rugzak en ander materiaal te kopen, en om samen alvast een beetje ‘in te wandelen’. En dan vertrekken we vrijdag naar Turijn, vanwaar we in 80 dagen naar Cosenza in het zuiden van Italië lopen. Na aankomst hebben we dan weer een kleine week in Lyon, om de rapporten op te maken voor de jeugdbescherming en de jeugdrechter, en voor een feestje met zijn familie en begeleiders. En dan ben ik op 9 april weer thuis.
Tussen nu en dan zal ik mijn blog niet bijwerken. Enerzijds ben ik (uiteraard) verplicht de privacy van de jongen te respecteren, en anderzijds heeft hij gedurende die 3 maanden geen toegang tot een telefoon en internet; ik zou het dus niet juist vinden om zelf op mijn gemak te gaan zitten surfen.
Dus: tot over 3 maanden!
Het is 8 maanden geleden dat ik hier iets van me heb laten horen. Dat mogen we gerust een nieuw record noemen…
Ik heb me een beetje op laten slokken door mijn opleiding en de bijbehorende stages.
Maar, goed nieuws: ik heb mijn diploma! Ik ben nu gediplomeerd Accompagnant Éducatif et Social (Sociaal Pedagogisch Werker)!
Op dit moment heb ik een tijdelijk contract (1 maand) voor werk met bejaarden. Op zich sympathiek werk, maar niet helemaal wat ik zoek. Maar ik wilde graag weer aan het werk — om iets met mijn net afgeronde opleiding te doen, maar ook om een beetje geld te verdienen na tijdens mijn opleiding van een bijstandsuitkering geleefd te hebben. En mijn contract voor mijn droombaan gaat pas begin januari in.
Vanaf 8 januari krijg ik namelijk betaald om te wandelen.
Ik heb werk gevonden bij een stichting die lange afstandswandelingen maakt met jongeren die een beetje ‘ontspoord’ zijn. Het gaat veelal om jeugdige delinquenten, maar ook om jongeren die op een andere manier een lastige start gehad hebben. Deze jongeren kunnen van de jeugdbescherming of de jeugdrechter het voorstel krijgen om te vertrekken op een wandeling van 1500 kilometer in 3 maanden, om zichzelf te hervinden en positieve plannen te maken voor de toekomst. Tijdens deze reis hebben ze geen toegang tot een mobiele telefoon, internet en muziek. De bedoeling is dat ze zich in die tijd losweken van de (veelal negatieve) invloeden van hun dagelijkse omgeving, en dat de ervaring ze helpt om positief en constructief de toekomst in te gaan. Deze wandelingen worden gemaakt door 1 jongere (14-18 jaar), begeleid door 1 volwassene; en ik zou dan de volwassene van de 2 moeten zijn. Enerzijds heeft mijn werk een heel praktisch doel: zorgen dat de jongere ‘s nachts onderdak heeft en overdag een paar keer eet, voorkomen dat hij of zij een telefoon bemachtigt of naar een internetcafé gaat om contact te zoeken met zijn of haar vrienden thuis, voorkomen dat hij of zij op zoek gaat naar drugs of drank, enzovoort. En anderzijds is mijn werk therapeutisch/pedagogisch: een luisterend oor bieden, de jongere laten profiteren van mijn levenservaring, de jongere motiveren als hij of zij het niet meer ziet zitten, enzovoort.
Zo’n wandeling duurt 3 maanden, en daar komen dan voor vertrek nog een aantal dagen bij voor de voorbereiding (de kennismaking van de jongere en mijzelf, de laatste inkopen, een paar wandelingen zonder rugzak om elkaars loopritme te leren kennen), en na terugkeer komen er nog wat dagen bij voor een feestje met de familie van de jongere, en om de afsluitende rapporten te schrijven voor de jeugdbescherming en/of de jeugdrechter. En omdat ik tijdens de wandeling geen vrij kan nemen, krijg ik daarna nog 2 maanden doorbetaald om uit te rusten.
Ik heb voorlopig getekend voor 1 wandeling, en daarna gaan we kijken of ik zin heb in nog meer wandelingen.
Gisteren heb ik de eerste definitieve informatie ontvangen: op 8 januari vertrek ik met een 15-jarige jongen uit Noord-Frankrijk voor een wandeling van Noord- naar Zuid-Italië.
Dus, even in het kort, voor diegenen voor wie bovenstaande teveel tekst was: vanaf begin januari word ik eerst betaald om 3 maanden te wandelen in Italië, en vervolgens heb ik 2 maanden betaald vakantie.
La vita è bella!
(Ik heb uiteraard direct een cursus Italiaans gedownload, om niet helemaal met mijn mond vol tanden te staan.)
Ik zeur nog even verder over de tuin.
En die is klaar voor de zomer. De moestuin is omgespit, en de eilandjes zijn gemaakt.
De rij op de voorgrond, van rechts naar links: komkommer, ui en wortel; als je goed kijkt, zie je dat de ui al in de grond staat.
De tweede rij, van rechts naar links: prei, bloemkool en sla.
De achterste rij: courgette.
De hoek linksvoor: tomaten.
De hoek linksachter: aubergine.
Naast de tomaten en de aubergine: paprika en piment d’Espelette.
En in het smalle strookje naast de paprika komen basilicum en wat bloemen; die moeten schadelijke insecten weghouden van mijn groenten.
Verder komen er meloenen (klimplanten) tegen de muur van de buren:
De frambozen staan al in de grond, en doen het goed (en aan aardbeien moet ik gewoon maar niet meer beginnen, geloof ik):
En dan is er ook nog het bakje met kruiden en specerijen. De tijm heeft de winter goed overleefd, en de rozemarijn is na de winter weer opgekomen; de rest doet vooralsnog nog niks (maar het is nog niet echt warm).
De zaalingen die wat moeite lijken te hebben met de kou in de garage heb ik in de woonkamer gezet, waar het aanzienlijk warmer is.
En tot slot nog een paar babyfoto’s:
-
-
Baby-paprika (Doux d’Espagne)
-
-
Baby-komkommer (Gynial)
We weten allemaal wat er kan gebeuren als 1 van de kinderen zich minder gewaardeerd voelt dan de andere kinderen, dus hierbij weer een babyfoto.
-
-
Baby-bloemkool (Merveille de Toutes Saisons)
En weer een paar babyfoto’s.
-
-
Baby-courgette (Verte Non Coureuse des Maraîchers)
-
-
Baby-tomaat (Saint-Pierre)
-
-
Baby-wortel (Nantaise Améliorée 3)
De ui is inmiddels bijna in de puberteit, dus die zou eigenlijk de tuin in moeten (maar ik heb nog geen tijd gehad om te spitten).
 Puber-ui De mediatheek hier in het dorp heeft een hoekje ingericht als grain-o-thèque (zaad-o-theek), waar de plaatselijke hobby-tuinier-vereniging zakjes met zaad van allerlei planten achterlaat voor wie geïnteresseerd is. Het gaat dan meest om sierplanten, maar er zitten soms ook wat consumptieplanten tussen. Afgelopen vrijdag had ik, als vrijwilliger, niets te doen in de mediatheek, dus toen heb ik de tijd genomen om eens door de grain-o-thèque heen te bladeren. En naar aanleiding daarvan heb ik besloten om 2 paprikaplanten (oorspronkelijk 5 in de planning) te vervangen door piment d’Espelette, een chilipeper uit het Frans Baskenland. Niet alleen gebruik ik dat soms in de keuken, maar op mijn wandeling naar Spanje 9 jaar geleden ben ik ook door Espelette — het dorp waar de peper zijn naam vandaan heeft — gelopen; ik heb er zelfs overnacht 1 2. En wie mij kent, weet dat ik me graag omring met souvenirs.
En ik heb besloten nog een meloen toe te voegen. Ik had een watermeloen en 2 cantaloup-varianten die heel nauw met elkaar verwant zijn. Maar ik heb in de grain-o-thèque de Petit Gris gevonden, een meloen die wel tot de cantaloup-varianten behoort, maar wat minder nauw verwant is, en bovendien historisch hier uit de regio komt. Dus van de eerste 2 cantaloup-varianten blijven alleen de sterkste 2 planten over, en ik voeg 2 Petit Gris plantjes toe.
Overigens snap ik natuurlijk best dat je je eigenlijk maar hooguit marginaal interesseert voor mijn tuin. Maar ik ga er vanuit dat je op mijn blog bent om te zien wat mij bezighoudt. En mijn tuin houdt me bezig.
En ja, ik snap natuurlijk ook best dat dat niet alleen zo is omdat het een klein wondertje is dat de natuur bereid is om al dat kostelijke eten voor me te maken uit grond en water, en ook niet alleen om boodschappengeld uit te sparen. Ik ben een plekje voor mezelf aan het maken, nadat ik dat een jaar of 9 niet echt gehad heb. Daar heb ik echt geen psycholoog voor nodig.
(En misschien kan ik zo wat lezers inspireren om ook een eigen plekje te maken, in plaats van naar de blogs van anderen te gaan zitten staren… )
Misschien doe ik volgende keer een stukje over de kruiden en specerijen, of over de bloemen, want die heb ik ook nog. Of misschien heb ik dan eindelijk tijd gehad om de eerste plantjes in de volle grond te zetten.
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
27-11-2024 | 
Reageer
2 Reacties
Recente reacties