 | elPeregrino.nlTe voet naar het einde van de wereld | |
 Maubeuge  Ferrière-la-Grande Damousies Obrechies Choisies Dimechaux Lez-Fontaine Solre-le-Château 
(Deze pagina heb ik pas maanden later toegevoegd, waardoor ik de prijs niet meer weet. Er staat me echter bij dat deze camping erg goedkoop was.) Villers-Sire-Nicole Bersillies Maubeuge Het is inmiddels zaterdagmorgen als ik dit tik; op vrijdag ben ik de halve middag en heel de avond beziggeweest te proberen een paar GPS-kaarten uit de wifi-verbinding van het Campanile hotel in Maubeuge te persen. Ik heb zojuist de stukjes van woensdag en donderdag gepubliceerd; nu nog even snel een stukje over gisteren. Voor het beantwoorden van mails en reacties, en een verwijzing naar het stuk in Groot Vlaardingen van afgelopen week, is geen tijd meer. Maubeuge was een wat grotere plaats op de kaart, en bovendien was de bewegwijzering naar Maubeuge beter dan die naar Santiago, dus wilde ik in Maubeuge een hotel of B&B zoeken met wifi. De toeristeninfo had 2 opties: het Campanile hotel of de camping. Omdat het er uit zag alsof het kon gaan regenen, legde ik een kapitaal neer voor een kamer in het Campanile; ik moest immers kostte wat het kostte kaarten downloaden voor mijn GPS. Het bleek een slecht idee: de wifi-verbinding is hier hopeloos. Uiteindelijk heb ik alleen de stukken van Frankrijk kunnen downloaden die ik het hardst nodig heb. Ik heb trouwens ook besloten mijn route om te gooien. Ik liep hier al een tijd over te dubben, en ik heb de knoop doorgehakt. In eerste instantie leek het me prachtig om door Parijs te lopen, vooral toen ik in Antwerpen te horen kreeg dat pelgrims in Parijs mogen overnachten bij de zusters van de Sacre Cœur. Maar het idee om 3 dagen lang door dezelfde stad te moeten lopen, waarvan het grootste deel door buitenwijken en industrie, ging me steeds meer tegenstaan; de bebouwde kom loopt niet echt prettig. Het ontbijt heb ik inmiddels achter de kiezen. De lucht is, op een klein wolkje en een paar vliegtuigstrepen na, strakblauw. Tijd om de frustraties over het hotel naast me neer te leggen, de rugzak in te pakken, de sleutel in te leveren, en weer op pad te gaan.
Binche Waudrez Estinnes-au-Val Estinnes Fauroeulx Croix-Lez-Rouveroy Rouveroy Grand-Reng Vieux-Reng Villers-Sire-Nicole Ik ben inmiddels tot de conclusie gekomen dat degene die hier de stickers heeft geplakt die de weg moeten wijze naar Santiago de Compostela, stomdronken moet zijn geweest toen hij dat deed. Als ik de GPS niet bij me had gehad, was ik allang hopeloos verdwaald geweest. Helaas blijkt de GPS-route die ik bij me heb ook behoorlijk verouderd, dus ik moet nogal improviseren. Het laatste beetje zeurderige gevoel in mijn nieren verdwijnt gelukkig in de loop van de ochtend, dus mijn diagnose klopte, en veel water drinken helpt. Wel ben ik heel de dag nog behoorlijk sloom. De route die ik volg leidt voornamelijk door platteland en heel kleine dorpjes. Dat loopt erg fijn en mooi, maar is niet handig als je honger hebt en even een winkel zou willen tegenkomen. Bij Rouveroy besluit ik daarom van de route af te wijken en naar Grand-Reng te lopen, dat ziet er op de kaart iets groter uit, dus daar hoop ik een winkel te vinden; iets buiten Grand-Reng zal ik dan een plek zoeken om wild te kamperen, want inmiddels ben ik behoorlijk moe. Grand-Reng blijkt echter wel groot, maar dat komt vooral doordat de huizen ver uit elkaar staan; een winkel is er niet. Op naar het volgende dorp dan maar: Vieux-Reng. En dan sta ik ineens in Frankrijk, de grens ligt tussen Grand-Reng en Vieux-Reng. Ook Vieux-Reng heeft geen winkels, en als ik ook dat dorp achter me gelaten heb en bijna Villers-Sire-Nicole inloop, kom ik langs een bosje dat ik niet kan overslaan: een prachtige plek om uit het zicht de tent neer te zetten. Dan maar geen winkel, en vanavond weer een noodmaaltijd; gelukkig heb ik nog wel voldoende water. In Frankrijk kom ik ook weer voor een nieuwe uitdaging te staan: ik ben vergeten de GPS-kaarten van Frankrijk te downloaden naar mijn telefoon. En de smartphone gebruikt niet hetzelfde soort kaarten als mijn netbook…
Seneffe Godarvile La Hestre Morlanwelz Battignies Binche Vandaag de hele dag last gehad van mijn nieren. ’t Duurde even voordat ik het herkende: dit is de eerste keer dat mijn lichaam me vertelt dat ik te weinig drink. Vandaag wilde ik naar Binche lopen; iets meer dan 20 kilometer, waardoor ik de korte wandeling van gisteren weer zou compenseren. Bovendien ziet Binche er op de kaart uit als een wat grotere plaats, dus meer kans op pelgrimsopvang (accueil pour des pèlerins). De wegwijzers naar Santiago zijn vanaf Nivelles een bende: ze wijzen de verkeerde kant op, of ze ontbreken helemaal; daarbij zitten ze ook nog eens vaak niet op straathoeken, maar halverwege de straat. Ik ben blij dat ik de GPS bij me heb. Aangekomen in Binche ging ik bij de toeristeninfo een stempel halen en informeren naar een pelgrimsopvang. Jazeker hebben we die, meldde de dame trots. Ze zou even bellen, zodat men wist dat ik er aan kwam. Op de aangewezen (en op een kaartje aangekruiste) plaats stond een bouwvallig fabriekje, waar men zojuist begonnen was aan een schoonmaak en verbouwing tot feestzaal of iets dergelijks. Terwijl ik verbaasd om me heen stond te kijken of ik misschien toch een aanwijzing gemist had, stapte een schoonmaker door het venster naar buiten (begane grond uiteraard), en vroeg of hij me kon helpen. Ik vroeg of hij wist waar de pelgrimsopvang Oasis was. Jazeker wist hij dat: dat was het gebouw waar hij aan het werk was. En zo had ik even later, toen de schoonmakers naar huis waren, een heel leegstaand fabriekje tot mijn beschikking. Te zien aan de tekeningen aan de muur was het ook al eens als tijdelijke lagere school gebruikt. Een douche was er niet, sowieso geen warm water, en ook de verwarming deed het niet, maar er was licht en toilet, en het was geen probleem als ik binnen mijn spiritusbrander wilde gebruiken om te koken.
Nivelles Petit-Rœulx-Lez-Nivelles Seneffe Vandaag was geen goeie dag. Ik zal er niet teveel over uitwijden, maar het kwam neer op rotweer, te weinig geslapen, rotweer, voor niets een eind omgelopen (geen poncho), rotweer, deviation vanwege brug afgesloten, en rotweer. Uitendelijk had ik toch gewoon in moeten stappen bij die knappe jongedame die me een slaapplaats aanbood. Maar ja, het was pas 12 uur en ze woont in Namur, wat een behoorlijk eind uit mijn route ligt… Bij Seneffe had ik het wel gehad (normaal gesproken een stukje dat je voor het ontbijt loopt), dus ik ging het gemeentehuis in voor een stempel en om te vragen naar een pelgrimsopvang. Pelgrimsopvang was er niet, wel een hotel, maar dat was te duur. Een camping was er ook niet, en degene die verantwoordelijk was voor de kerk en de curie lag net in het ziekenhuis. Maar toen de mevrouw aan mijn stempels had gezien dat ik echt een pelgrim ben, herinnerde ze zich ineens dat de man van een collega ook eens naar Santiago had gelopen, misschien wist die iets in de buurt. En die collega bood me direct een slaapplaats aan. Ze gaf mij haar adres, en als ik daar nou alvast heen liep (een dorp verderop), zou zij haar man bellen, zodat die er ook van wist. Waarop een bezoekster van het gemeentehuis aanbood om mij even te brengen, ze moest toch die kant op. Het is echt heel mooi om te zien hoeveel deuren er open gaan als je om hulp vraagt. Misschien is dat mijn belangrijkste les deze reis: hulp vragen en accepteren.
En straks vroeg naar bed, zodat morgen niet weer zo’n vreselijke dag wordt. Braine-le-Château Ittre Nivelles Toen we vandaag zaten te ontbijten, regende het, en liet ik vallen dat ik toch een poncho had moeten kopen. Jeanne en Jean wilden me er toen 1 meegeven. Maar omdat het alweer droog was toen ik vertrok, besloot ik de poncho achter te laten voor een volgende pelgrim die ‘m misschien harder nodig had, en er zelf 1 te kopen in Nivelles. Ik moest toch ook op zoek naar nieuwe sokken, dus dan maakte ik er een wat kortere wandeling van, en ging ik fijn een middagje kleren kopen. Op een paar druppels na is het heel de dag droog gebleven, dus dat was een goede gok. Aangekomen in Nivelles ging ik me eerst melden bij de kerk voor een stempel. De man die daar aan het werk was (rondleidingen geven) vond het prachtig dat er een pelgrim kwam, en hij wilde me graag het beeld van St. Jacques laten zien, en de plaquette van St. Jacques, maar een stempel had hij niet; daarvoor moest ik bij de toeristeninfo zijn. Dus ik naar de toeristeninfo voor een stempel. Nee, die hadden ze daar niet, daarvoor moest ik bij de curie zijn. En accueil pour les pèlerins (onderdak voor pelgrims)? Daar konden ze me bij de curie ook mee helpen. Dus ik toog naar de curie. (Ik stapte eerst het verkeerde gebouw in; in het Paleis van Justitie keken ze heel verbaasd op van een pelgrim in vol ornaat.) Bij de curie kreeg ik mijn stempel, waarna de brave man dacht dat hij me weer naar buiten kon bonjouren. Maar ik wilde graag nog een slaapplaats. Geen probleem, hij zou wel even bellen, hij had immers 3 families in z’n telefoonboekje staan waar pelgrims terecht konden. De eerste familie nam snel op, en was op vakantie. De andere 2 families waren niet te bereiken, dus hij zou het zo nog een keer proberen. Een half uurtje later kwam hij melden dat ik ook best een rondje kon gaan lopen, want hij had nog niemand gesproken; als ik over een uurtje nou eens terugkwam? Mijn rugzak mocht ik laten staan. Een uurtje later meldde ik me weer. Hij keek inmiddels niet zo vrolijk meer, want hij had nog steeds niemand gesproken. Weer een half uurtje later kwam hij weer melden dat ik nog best even een uurtje kon gaan lopen; ik denk dat-ie zenuwachtig werd van mijn aanwezigheid. Toen ik een uurtje later weer terugkwam, had hij inmiddels het zweet op zijn voorhoofd; hij was inmiddels het punt natuurlijk al ver voorbij dat hij me nog naar een camping of iets dergelijks kon sturen, dus hij zag het al voor zich hoe hij mij in de curie zou moeten laten slapen (en ik eerlijk gezegd ook, maar ik vond dat geen probleem). Na nog een half uurtje voor me uit staren ging de telefoon; 1 van de families belde terug, en ik kon daar terecht. Ik heb zelden zoveel opluchting op iemands gezicht gezien. Dus nu zit ik bij Jean-Yves en Marie-Paule dit verhaaltje te tikken. Een erg warm gezin waar je je direct thuisvoelt. Ik doe mijn best om Frans te spreken, en zij doen hun best om hun school-Nederlands op te halen. En met al dat rondlopen heb ik geen sokken- of poncho-winkel gevonden, maar ik weet inmiddels dat ik daarvoor aan de andere kant van het stadje moet zijn, dus daar begint de wandeling morgen mee.
Huizingen Halle Lembeek Braine-le-Château Gisteren had ik mezelf in een trekkershut geïnstalleerd, een beslissing waar ik eigenlijk al weer spijt van had zodra ik een beetje uitgerust was. Vandaag heb ik nog heel de dag met dat bedrag in mijn maag gelopen. Ik nam me daarom voor dat er vandaag wildgekampeerd zou worden, ter compensatie. Omdat ik wakker werd met spierpijn, besloot ik pas onderweg te kiezen waar ik zou overnachten. Op zich was de spierpijn er vrij vlot uitgerekt, gestrekt en gelopen, maar ik merk wel dat ik een stuk minder opschiet nu ik heel de dag heuvel-op-heuvel-af moet; ik moet trouwens ook een stuk vaker even gaan zitten vanwege moeie benen of gebrek aan adem. Ik ga er van uit dat dat in de komende dagen wel minder zal worden, net zoals met de moeie voeten van de eerste weken. (En als ik hieraan gewend ben, komen de echte bergen, en begint het opnieuw.) Toen ik Lembeek achter me gelaten had, hield ik even pauze. Even de beenspieren rust gunnen, even m’n T-shirt laten drogen, even een peuk, en een mooi moment om even op de GPS te kijken. Na Braine-le-Château zag ik op de kaart een flink stuk groen, dus ik besloot in Braine-le-Château boodschappen te doen, en dan in het Bois d’Apecheau mijn kamp op te slaan. Braine-le-Château in lopend hoorde ik iemand hard op z’n vingers fluiten; raar in zo’n klein slaperig dorp, maar ik negeerde het. Toen hoorde ik het nog een keer, keek op, zag niemand, en liep door. De derde keer dat ik het hoorde negeerde ik het weer, ook omdat er voor me een man naar me zat te gebaren. De man bleek te gebaren dat er achter me naar mij gefloten werd. De fluiter was Jean; hij heeft samen met zijn vrouw Jeanne een pelgrimsopvang aan de rand van het dorp. Vanaf zijn veranda had hij me toevallig zien lopen, en hij vroeg zich af of ik misschien onderdak zocht. Nou, dat wilde ik niet afslaan. En zo zat ik een paar minuten later met een Leffe Blond te luisteren hoe zij in 2006 van Brussel naar Fisterra hadden gelopen, met hond Kriek. Dat alles en français trouwens, want nu is Wallonië echt bereikt. (Jeanne, vien! Il-y-a un pèlerin. Il est de la Hollande et il parle le français!
Brussel Ukkel Beersel Huizingen Ici on parle le français. Vandaag had ik me goed voorbereid. Omdat de campings hier nogal dun gezaaid zijn, had ik op internet alvast een camping langs de route opgezocht. De camping zat in Beersel; geen hele lange wandeling, maar de route begint heuvelachtig te worden, dus dit was ver genoeg. Toen ik Beersel binnenstrompelde — m’n kuit- en bilspieren wilden echt niet meer — zag ik verderop in de straat het bord Camping al aan een muur hangen. Het zag er wat verweerd uit, maar hé, als ik m’n tent maar kon neerzetten en een douche nemen. Het had zo mooi kunnen zijn… Bij het bord aangekomen keek ik uit over een wildernis die ooit waarschijnlijk een grasveld was geweest, met een scheefgezakte schuur erop waaraan je door het aantal deuren kon zien dat het ooit zijn bestaan was begonnen als sanitairgebouw. Ik besloot te doen of ik gek was, en liep bij het camping café naar binnen om te vragen of de camping nog in gebruik was. Binnen zaten 3 mannen in een toestand van zware depressiviteit in hun bier te staren; de barman stond met zijn rug naar de zaak naar buiten te staren. Nee, de camping was al 3 jaar ter ziele, en de toon en de blik van de barman vertelden mij dat die geen prettige dood gestorven was. Of er nog een andere camping in het dorp was, probeerde ik tegen beter weten in. Nee, niet in het dorp, wel in Huizingen, een kilometer of 5 verderop. Ik sjorde mijn rugzak nog wat strakker op mijn rug, trok mijn hoed wat dieper over mijn ogen, gaf de camping-eigenaar een paar rotklappen met mijn stok, en sleepte me — heuvel op, heuvel af — naar Huizingen. Daar aangekomen sprak ik de eerste de beste voorbijgangers aan om de weg te vragen naar de camping. Een camping? Nee, ze dachten niet dat die er nog was. Er was er wel één in Beersel. Nee, meneer en mevrouw, die is al 3 jaar dicht, en die stuurden me naar Huizingen. Oei. Nou, als er een camping was in Huizingen zou ik die moeten kunnen vinden bij het provinciedomein, en anders was daar in ieder geval een jeugdherberg. Als u deze heuvel-op-heuvel-af volgt tot het einde, en u slaat dan linksaf naar die andere heuvel-op-heuvel-af, enzovoort. Dus nu zit ik hier met m’n 4 bedden. Ik hoop dat het vannacht zwaar gaat onweren, dan zijn die 4 tientjes toch nog goed besteed. Ik zal in ieder geval de komende tijd serieus aan wildkamperen moeten denken om deze uitgave te compenseren, verbod of geen verbod.
Zo voel je je wel een echte pelgrim:
Mechelen Zemst Eppegem Grimbergen Gisteren zat ik op een camping waar wifi gratis was. Helaas was het netwerk niet te vinden, waardoor ik vandaag pas over gisteren kan vertellen. De dag begon met een glimlach toen ik vertrok uit de jeugdherberg. Ik leverde mijn sleutel in, liep naar buiten, en hoorde achter me ‘Oei, ge zijt nen Compostela-ganger. Kom.‘. Ze zag mijn schelp bij het naar buiten lopen, en was niet van zins me te laten gaan zonder een lunchpakket. Het maakte niet uit dat ze alle ontbijtspullen al opgeruimd had, alles kwam weer uit de koelkast, en een koek, een wafel en een flesje water konden er ook vast nog wel bij. Nog maar net onderweg zag ik een erg mooie vrouw enthousiast zwaaien terwijl ze iets riep. Als vanzelf keek ik om, om te zien wie deze prettige aandacht ten deel viel. Ik zag niemand, haalde mijn schouders op en liep door. Het duurde bijna een halve straat voor mijn oren de naar mij toe gewaaide klanken van haar stem hadden vertaald naar ‘Buen camino!‘. Zij was toen inmiddels nergens meer te bekennen. Sorry mooie Mechelse dame, ik ben niet gewend dat mooie vrouwen zomaar enthousiast naar mij zwaaien en roepen. De wandeling was rustig en prettig. Heel de dag bijna geen mensen tegengekomen, behalve wat fietsers die hetzelfde pad hadden gekozen (er is geen twijfel dat dit hèt wielrenland is), waarvan sommigen mij een ‘goeie tocht’, ‘mooie wandeling’ of ‘buen camino’ toeriepen. Het mag sowieso duidelijk zijn dat de camino hier meer leeft dan in Nederland: ik kan niet meer tellen hoe vaak ik inmiddels ben aangesproken met de vraag of ik onderweg ben naar d’n Compostel. En iedereen lijkt óf zelf ook gelopen te hebben (meestal vanaf Saint-Jean), óf iemand te kennen die gelopen heeft. En doordat het zo bekend is, heb je ook een bepaalde status. ’t Is niet bepaald zo dat mensen op hun knieën vallen, maar toen ik bijvoorbeeld aan een man vroeg of hij mijn waterfles zou willen vullen, was er geen denken aan dat hij dat aan de kraan deed; hij haalde graag een fles Spa Blauw uit de koelkast om die met me te delen. Op zich niet bijzonder, maar met mijn uiterlijk (lang haar, oorbellen) ben ik eraan gewend dat mensen, als ik onverwachts bij ze aanbel, met de ene hand de deur een klein stukje openen, terwijl ze met de andere hand alvast 112 bellen. Zie hier een stukje van de wandeling: Aangekomen in Grimbergen besloot ik me daar direct op de enige camping te installeren. Achteraf heb ik daar een klein beetje spijt van. Toen ik boodschappen ging doen, kwam ik langs de Sint-Servaasbasiliek, en ging ik daar naar binnen om een stempel te halen. En de broeder die daar de scepter zwaaide was zo trots op zijn kerk, en vond het zo mooi dat er een Compostela-ganger langskwam, dat ik hem graag om onderdak had gevraagd; ik weet zeker dat de man met heel veel plezier er alles aan gedaan zou hebben om te zorgen dat ik goed terecht zou komen, of in zijn woorden: ‘Als er 1 deur is die altijd open moet staan, is het een kerkdeur.‘. Overigens vond hij het wel verstandig dat ik met een tent op stap gegaan ben. Hoe dan ook: de Sint-Servaas is een prachtige kerk, en als je eens in de buurt bent, loop dan naar binnen, zoek een plekje, laat je eventuele vooroordelen varen, en neem de tijd om om je heen te kijken en de eeuwen op je in te laten werken.
Grimbergen Strombeek-Bever Laken Brussel Ik was Grimbergen nauwelijks uit, of ik zag in de verte het Atomium al. Gezichtsbedrog, of een korte wandeling vandaag? Een korte wandeling dus; ik had ‘m natuurlijk langer kunnen maken, maar ik had het idee dat de kans op een slaapplaats in het centrum groter zou zijn dan in de buitenwijken. Dit is net buiten Grimbergen. De camera heeft het Atomium niet echt opgepakt, maar ik kon het hiervandaan al zien (of misschien meer vermoeden). Eenmaal in Brussel leek het mij het beste om het centrum in te lopen, want daar verwachtte ik wel een toeristeninfo. Bij een stoplicht werd ik aangesproken door een jongeman, of ik onderweg was naar Santiago de Compostela. Hij had zelf gelopen van St. Jean naar Santiago, en van België naar Rome; hij liep graag even met me mee naar de toeristeninfo, dat was makkelijker dan uitleggen.
Antwerpen Borgerhout Deurne Borsbeek Boechout Lier Gisteren was een aparte dag, op z’n zachtst gezegd. De dag begon goed: ik werd wakker in een pelgrimsherberg die ik nog steeds voor mezelf had, en het weer was goed. Mar het werd al snel duidelijk dat het geen lekkere dag zou worden; de rugzak zat niet lekker en liet zich ook niet corrigeren, en daardoor ging mijn hele lichaam pijn doen. Ik had in eerte instantoe het plan om naar Lier te lopen, maar toen ik bij Boechout even ging zitten, kwam ik niet meer uit de knoop en besloot ik een slaapplaats te zoeken in Boechout. Dat was een foute keuze. Boechout heeft 1 B&B, maar dat is zwaar boven mijn budget. Ik heb niet naar de prijs gevraagd, maar als ik een vrijstaand herenhuis zie in een bosrijke omgeving, met een zwembad in de tuin, en een groepje plastic jongeren langs dat zwembad, weet ik genoeg. En dus liep ik naar het gemeentehuis om te kijken of ze me daar verder konden helpen. Boechout heeft een kast van een gemeentehuis (neem een enorme vrijstaande villa in gedachten en vermenigvuldig die met 2), maar dat gemeentehuis is maar 2 halve dagen per week open (of 3, daar wil ik van af zijn), en daar valt de dinsdagmiddag niet onder. Het politiebureau dan maar. 3 Halve dagen per week, en graag eerst een afspraak maken. Ik zal het verhaal kort houden: ik heb het hele dorp gezien, en ik kon nergens terecht. Uiteindelijk had ik beter toch naar Lier kunnen lopen. En na de laatste afwijzing, met daarbij het advies om door te lopen naar Lier, zag ik het niet meer zitten en besloot ik de bus te pakken voor die laatste 6 of 7 kilometer. Om de ellende compleet te maken, kwam ik natuurlijk te laat aan in Lier: toeristeninfo dicht, gemeentehuis dicht, kerk dicht… De bibliotheek tegenover de kerk was nog open, dus ik besloot daar te vragen of ze een lijst hadden met lokale B&B’s en hotels. Een medewerker daar wist dat het huis van de buren bij de kerk hoort, en liep even met me mee om te vragen of ze daar iets voor me konden doen; er bleek niemand thuis. Teruglopend naar de bibliotheek kwam er een fietser achterop die riep ‘Hé, een Compostela-ganger!‘. De bibliothecaris herkende de man als ‘ook een wandelaar’, en vertelde dat ik pelgrim en op zoek was naar een slaapplaats was. Waarop de man doodleuk antwoordde ‘Hij kan ook wel bij mij overnachten.‘. En zo veranderde ‘Anders zet ik mijn tentje wel gewoon ergens in een park‘ in een seconde in een slaapplaats met een douche en een paar Kempisch Vuur (een Tripel en een 3-Dubbel) voor het slapen gaan. En hoewel Erik er vroeg uit moest voor zijn werk, hoefde ik me niet te haasten; vanmorgen stond mijn ontbijt in de koelkast, lag er fruit voor onderweg, en ik moest de sleutel maar in de brievenbus gooien. Erik, nogmaals: dank voor de gastvrijheid en het vertrouwen.
Lier Duffel Walem Mechelen De wandeling van Lier naar Mechelen zag er weer heel anders uit. Omdat ik de vorige dag nogal last had gehad van mijn rugzak, en dus ook behoorlijk spierpijn had, was ik bang dat het een hele moeilijke wandeling zou worden. Maar de wandeling liep bijna helemaal door de natuur, langs een rivier (de Nete), en het weer was geweldig. En dus heb ik een heerlijke dag gehad, en was ik vroeg in de middag al in Mechelen. Ruim op tijd dus ook om bij de toeristeninfo langs te gaan, waar ik erg vriendelijk geholpen werd, en doorverwezen naar de jeugdherberg. Bij de jeugdherberg was nog plaats, maar ik kon daar pas vanaf 5 uur terecht. En dus had ik geen andere keuze dan op een terrasje neer te ploffen en een Carolus Classic te bestellen. En daarna nog 1. Tja… En nu zit ik voor het eerst in mijn leven in een jeugdherberg. Ik zei het nog bij de toeristeninfo: ‘Je ziet het niet direct aan me, maar ik ben geen jeugd meer.‘. Maar dat maakte niet uit.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Copyright © 2013-2024 elPeregrino.nl - All Rights Reserved Powered by WordPress & Atahualpa |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
31-05-2014 | 
Reageer
6 Reacties
).
Recente reacties