In het ziekenhuis

Barendrecht Heerjansdam Kleine Lindt Achter Lindt Zwijndrecht Dordrecht Zwijndrecht

Geen enkele dag is helemaal slecht…

Goed, de dag begon met regen. En omdat ik toch liefst met droge was wilde vertrekken, vertrok ik veel te laat. En omdat toen de was nog steeds niet droog was, ging die toch vochtig de rugzak in. En dus ook zwaarder dan nodig. En onderweg ging het ook weer regenen, waardoor ik het koud kreeg. En de wind stak op, waardoor ik een groot deel van de weg mijn hoed in mijn hand moest houden. En de blaren van gisteren waren ook nog niet genezen.

In Zwijndrecht zat ik er uiteindelijk wel een beetje doorheen, dus ik besloot dat ik een slaapplaats mocht gaan zoeken. Helaas miste ik ergens een bordje ‘Centrum‘, waardoor ik ineens Zwijdrecht weer uitliep en Hendrik Ido Ambacht dreigde binnen te lopen. Op de hoek van de straat lag als laatste puntje Zwijndrecht alleen nog het Albert Schweitzer ziekenhuis; even dacht ik nog ‘Zal ik gewoon vragen of ze in het ziekenhuis een bed overhebben?‘, maar direct daar achteraan ‘Nee, dat zou gek zijn…‘. (← Dit lijkt nu nog irrelevante informatie…)

Dat denkende zag ik op de hoek van de straat een heel klein bordje ‘Gemeentehuis‘, het wees in de richting waar ik vandaan kwam. Na enige tijd lopen (inmiddels bijna strompelen), zag ik in de verte een winkelcentrum, en dus dacht ik ‘Ha, ik ben er bijna’; hoop doet rare dingen met je…
Geen gemeentehuis te vinden, dus maar even bij een winkel gevraagd. ‘Hier rechtuit, dan komt u verderop bij een rontonde [sic]. Die steekt u recht over, en dan loopt u op een gegeven moment vanzelf tegen het gemeentehuis aan.’. Ik besloot er niet tegenaan te lopen, maar me door de draaideur naar binnen te slepen.
Nee, daar konden ze me echt niet helpen met onderdak of een opvangadres. Het enige dat ze konden bedenken was de VVV. In Dordrecht. Dat was alleen maar straat-rotonde-verder-trap-brug-trap-spoor volgen-station-straat-bocht om.

Strompelend over de brug tussen Zwijndrecht en Dordrecht zag ik in het centrum van Dordt een hele grote kerk. En dus nam ik de gok, en ging eerst in die richting. Het bleek meer een toeristische attractie dan een kerk, en wat kerk betreft bleek het geen katholieke kerk, maar er waren mensen aan het werk, en ze hadden gehoord van Santiago de Compostela. Sterker nog: ze hadden een stempel voor in mijn pelgrimspaspoort, en de dames verdrongen elkaar bijna om hem te mogen zetten; dat hadden ze uiteindelijk best met z’n drieën kunnen doen, want de stempel beslaat 4 vakjes.
Nee, onderdak konden ze me niet bieden; wel een bakje koffie, en dan moest ik het daarna maar eens bij de katholieke kerk gaan proberen.

En tijdens dat bakje koffie kwam de man van één van de dames naar me toe: “Ik hoor dat u pelgrim bent en een slaapplaats zoekt. Vroeger hadden we hier het Sint-Jacobsgasthuis, en die hadden altijd bedden vrij voor pelgrims. Dat is nu overgegaan naar het Albert Schweitzer ziekenhuis, en volgens mij bieden die nog steeds onderdak aan pelgrims. Misschien moet je ze eens bellen.”

En zodoende heb ik nu de luxe van een eigen kamer, met een echt bed, electriciteit en internet, een maaltijd uit het restaurant achter de kiezen (zelf betaald uiteraard), en een uitnodiging voor het ontbijt op zak. Waarvoor ik natuurlijk wel weer eerst terug moest lopen naar Zwijndrecht. Maar och…

Meer info: → klik ←