Steenbergen

Stampersgat Steenbergen

De dag begon optimistisch gisteren. Dat hield niet lang stand…

Omdat ik voor aanstaand weekend een uitnodiging heb staan net over de grens met België, om te komen eten en slapen, dacht ik een stukje af te snijden tussen Stampersgat en Steenbergen. Ik hoopte op die manier niet in Steenbergen te overnachten, maar nog een kilometer of wat verder. In plaats van de toeristische route die mijn GPS aangaf, besloot ik dus de fietsbordjes naar Steenbergen te volgen. En die bordjes brachten mij op het meest demotiverende, deprimerende en vermoeiende stuk dat ik tot nu toe gelopen heb: 2 ellenlange stukken asfalt, langs een provinciale weg, met constant de wind van dezelfde kant en langsrazende vrachtwagens die daar regelmatig nog een schepje bovenop deden, en de hele tijd de herrie van het verkeer in mijn rechteroor. Tegen de tijd dat ik Steenbergen bereikte was ik bekaf, en mijn rug begon ook behoorlijk op te spelen (ongetwijfeld mede door een te koude nacht op de grond slapen).

Ik heb nog overwogen toch door te strompelen richting Halsteren, maar toen mijn linkerbeen begon te trekken — altijd een teken dat ik het zal bezuren als ik niet heel snel ga zitten —, en ik bovendien een stortbui met onweer op m’n dak kreeg, heb ik het opgegeven, en ben ik op zoek gegaan naar een slaapplaats. Wat ook nog niet mee bleek te vallen. Campings zijn hier niet, maar na die bui was dat waarschijnlijk ook geen optie geweest. De GPS gaf 1 bed&breakfast aan, maar daar bleek de prijs 65 euro per nacht te zijn; dan ga ik nog liever in een portiek liggen. Beide kerken waren gesloten, dus daar kon ik ook niet om hulp gaan vragen (hoewel de ervaringen daarmee vooralsnog toch al niet heel goed zijn). En de bordjes VVV hielden bij de Markt ineens op, en niemand wist me te vertellen waar de VVV zit. Uiteindelijk een VVV-agentschap gevonden in de winkel van een sigarenboer, en die is rond gaan bellen voor me. En zo kwam ik in een B&B waar de meeste hotels niet aan kunnen tippen: eigen kamer met douche en toilet, wifi, koelkast, magnetron, en zelfs een tuin.

En daar zit ik nu nog, want vanmorgen besloot mijn rug dat we vandaag een rustdag hebben. Dat gaf me wel mooi de tijd om wat dingen te regelen die nog geregeld moesten worden, zoals mijn Marktplaats-advertenties en wat kleine reparaties, en verder heb ik een beetje door het dorp gehobbeld om wat dingetjes aan te schaffen en de rug weer een beetje los te maken. En nu zit ik me te verheugen op een magnetronmaaltijd van de Aldi, morgenochtend om half 9 heeft hospita Marlies weer een uitgebreid ontbijt klaarstaan, en daarna sukkel ik weer lekker verder.

Ik heb trouwens gisteravond weer eens geprobeerd om een avond tv te kijken. Ik snap niet hoe mensen het volhouden; ik denk dat het te maken heeft met gebrek aan zelfrespect…