Heimolen

Steenbergen Klutsdorp Lepelstraat Halsteren Bergen op Zoom Heimolen

Ik ben eruit waarom het weer van de week niet mee wilde werken…
Toen ik vorige week uit Wateringen vertrok (was dat echt pas vorige week?), heb ik de pijpen van mijn broek geritst. En ik heb heel de dag mooi weer gehad. En de dagen daarna had ik de pijpen aan de broek, en toen werd het weer alleen maar slechter. Dus vanmorgen besloot ik de proef op de som te nemen, en voor vertrek de pijpen van mijn broek te ritsen. En iedereen heeft het resultaat vandaag kunnen zien. Ik had er gewoon niet aan gedacht dat ik mijn magische broek aan had. Excuus daarvoor.

En wat een heerlijke dag was het vandaag.
In Lepelstraat ging ik even wat fruit halen bij een mini-supermarktje. Uiteraard vroeg het meisje achter de kassa waar ik heen ging, dus ik antwoordde dat ik naar Spanje ging, omdat heel de dag achter de kassa zitten nou eenmaal niet mijn ding is. Daarop vertelde zij dat ze onlangs naar Frankrijk was geweest, helemaal alleen en zonder iets te plannen. En alleen door dat te vertellen zwol ze zo op van trots dat ik aan haar kon zien dat haar dag niet meer stuk kon. Bij het afscheid gaf ze me een flesje ijsthee mee, ‘van het huis‘.
Vervolgens in Bergen op Zoom werd ik aangesproken door een fietser die mijn schelp herkende. Hij had eens geprobeerd vanuit Frankrijk naar Santiago te lopen, maar had het na 8 dagen uit heimwee opgegeven.
Daarna klopte ik aan bij de Sint Gertrudiskerk voor een stempel. Die bleken ze niet te hebben, waarna de heren zich uit schaamte in allerlei bochten wrongen om toch een aandenken te verzinnen. Het werd een foto, want dat weegt niks (volgt later, want accu bijna leeg).
Daar weer na werd ik op de Grote Markt aangesproken door een man die binnenkort de laatste 300 kilometer naar Santiago loopt. (Hij: ‘Voor meer heb ik geen tijd.‘ Ik: ‘Tijd moet je maken.‘)
En vlak voor ik bij de camping was werd ik staande gehouden door een vrouw wiens man op dit moment aan het lopen was. ‘Maar hij is begonnen in Sint Pieteport‘ (St.-Jean-Pied-de-Port).
En tot slot kwam Stef geheel onverwacht de camping oplopen, met mijn nieuwe zonnepaneel. Maar ook daarover later meer, want batterij.

De enige domper was eigenlijk de camping: geen campingwinkel, en de kantine was om 7 uur al dicht. Dus als normale mensen gaan eten, is hier niets meer te krijgen.
Ik had voor vertrek 2 noodrantsoenen aangeschaft, voor als ik eens zou stranden in the middle of nowhere. Nou, ik heb the middle of nowhere gevonden: het heet Heimolen, en het ligt in Brabant. En behalve dat zo’n noodrantsoen inderdaad niet te eten is, heb ik dus ook, na nog geen 2 weken van de 6 maanden, 1 van de 2 noodrantsoenen al opgemaakt…