België

Kapellen Ekeren Antwerpen

Gisteren liep het ontbijt zo uit dat ik heb gevraagd of ik een nachtje langer bij Stef en Veerle mocht blijven, en dat mocht. En dus liep ik vandaag mijn eerste volledige dag in België.

Laat ik beginnen met 1 ding dat me echt even van het hart moet: wat heerlijk om in een land te zijn waar rokjes en zomerjurkjes gewoon alledaagse kleding zijn, zonder dat Twitter moet voorschrijven wanneer het mag (of moet).

Vandaag heb ik van Kapellen naar Antwerpen gelopen. En ik kan niet anders zeggen dan dat het weer een heerlijke wandeling was; dat puntje haven van Antwerpen was niet zo gezellig, maar een kniesoor die daar op let. Toen jij bijna ging lunchen, liep ik bijvoorbeeld hier:

Omdat Stef en Veerle vroeg de deur uit moesten, was ik ook al vroeg op pad, en zodoende was ik dus ook al lekker bijtijds in Antwerpen. In de Jacobuskerk in Kapellen had ik het adres gekregen van een pelgrimsherberg in Antwerpen, ik moest me melden bij de toeristeninformatie op de Grote Markt. Aangekomen bij het toeristenburo werd ik ingeschreven in een boek, kreeg ik een sleutel mee, en werd ik de straat weer op gestuurd: ‘Hier rechtdoor, en dan een stukje verderop rechtsaf.‘. De vrijwilliger van de herberg zou met een uurtje bij me zijn.
Goed, ik had zo’n 3 stappen nodig om te verdwalen. Nou ja, niet hopeloos verdwalen, maar ik nam de verkeerde rechtuit, en dan werkt rechtsaf ook niet meer. Gelukkig werd ik aangesproken door een jong stel, twintigers, die mijn schelp hadden gezien. ‘Hello, are you on your way to Compostela?‘ ‘Yes, I am, maar volgens mij spreken jullie gewoon Nederlands.‘ Het ijs was gebroken…
Na een kort babbeltje vroeg ik of zij misschien wisten waar de St. Jansvliet was. Dat wisten ze niet, maar ze zochten het graag even op. En toen ze het op de telefoon-GPS gevonden hadden, legden ze me niet uit hoe ik moest lopen, maar liepen ze even met me mee om me er voor de deur af te zetten. Je hebt behulpzaam en behulpzaam.

Ik was vroeg, dus na inschrijven (7 euro), douchen, wassen en was ophangen, had ik nog plenty tijd over. Ik kon natuurlijk op de kamer blijven zitten, maar dat zou een redelijk domme keuze zijn op een zonnige dag in Antwerpen, waar de terrasjes lonken. Dus ik ging naar buiten, liet me op het eerste het beste terrasje neerploffen, en bestelde een bolleke. En daarna liep ik een stukje door de stad, plofte op een ander terras weer neer, bestelde weer een bolleke, met een portie bitterballen, had aan het eind van mijn bolleke nog wat bitterballen over, en bestelde dus nog maar een bolleke. Je ziet het: ik heb het ook niet makkelijk.
Belgische bitterballen zijn trouwens dezelfde gefrituurde klonten ragout als in Nederland; je hoopt dat ze hier wat creatiever (want bourgondischer) zijn, maar dat valt tegen.

Daarna even boodschappen gedaan voor ontbijt en lunch morgen, maar omdat koken niet toegestaan is in de herberg, moest ik noodgedwongen op weer een ander terrasje wat gaan eten (pasta met een wijntje).

En nu zit ik in m’n eerste refugio mijn blog bij te werken. En het pelgrim-hoogseizoen is blijkbaar nog niet aangebroken, want ik heb de hele refugio (2 stapelbedden) voor mezelf. Wat vooral praktisch is bij het ophangen van de was, maar ook omdat ik nu de tijd niet in de gaten hoef te houden.

En tot slot nog even een mededeling van huishoudelijke aard voor Stef en Veerle: er hangt een stuk zeep aan de knop van de radiator in mijn slaapkamer. Ik hang die altijd op wanneer ik gedoucht heb, zodat-ie ’s morgens droog de toilettas in kan; dat ophangen is gelukt…