Trekkershut

Brussel Ukkel Beersel Huizingen

Ici on parle le français.
Een groot deel van Brussel spreekt geen Nederlands. Misschien kunnen ze het wel, maar ze doen het niet. Maakt me niet echt uit, want ik ken niemand die zo vloeiend ‘une mitraillette poulet et un coca à emporter‘ of ‘un sandwich americain preparé et un jus de pomme‘ kan bestellen als ik, maar een beetje kinderachtig is het wel. Ik was ook ineens niet meer aan het stappen naar d’n Compostel, maar ik liep le Chemin de Saint Jacques. En het grappige is dat als je Brussel dan eenmaal weer uit bent, de mensen je gewoon weer in het Nederlands te woord staan.

Vandaag had ik me goed voorbereid. Omdat de campings hier nogal dun gezaaid zijn, had ik op internet alvast een camping langs de route opgezocht. De camping zat in Beersel; geen hele lange wandeling, maar de route begint heuvelachtig te worden, dus dit was ver genoeg. Toen ik Beersel binnenstrompelde — m’n kuit- en bilspieren wilden echt niet meer — zag ik verderop in de straat het bord Camping al aan een muur hangen. Het zag er wat verweerd uit, maar hé, als ik m’n tent maar kon neerzetten en een douche nemen. Het had zo mooi kunnen zijn… Bij het bord aangekomen keek ik uit over een wildernis die ooit waarschijnlijk een grasveld was geweest, met een scheefgezakte schuur erop waaraan je door het aantal deuren kon zien dat het ooit zijn bestaan was begonnen als sanitairgebouw. Ik besloot te doen of ik gek was, en liep bij het camping café naar binnen om te vragen of de camping nog in gebruik was. Binnen zaten 3 mannen in een toestand van zware depressiviteit in hun bier te staren; de barman stond met zijn rug naar de zaak naar buiten te staren. Nee, de camping was al 3 jaar ter ziele, en de toon en de blik van de barman vertelden mij dat die geen prettige dood gestorven was. Of er nog een andere camping in het dorp was, probeerde ik tegen beter weten in. Nee, niet in het dorp, wel in Huizingen, een kilometer of 5 verderop. Ik sjorde mijn rugzak nog wat strakker op mijn rug, trok mijn hoed wat dieper over mijn ogen, gaf de camping-eigenaar een paar rotklappen met mijn stok, en sleepte me — heuvel op, heuvel af — naar Huizingen.

Daar aangekomen sprak ik de eerste de beste voorbijgangers aan om de weg te vragen naar de camping. Een camping? Nee, ze dachten niet dat die er nog was. Er was er wel één in Beersel. Nee, meneer en mevrouw, die is al 3 jaar dicht, en die stuurden me naar Huizingen. Oei. Nou, als er een camping was in Huizingen zou ik die moeten kunnen vinden bij het provinciedomein, en anders was daar in ieder geval een jeugdherberg. Als u deze heuvel-op-heuvel-af volgt tot het einde, en u slaat dan linksaf naar die andere heuvel-op-heuvel-af, enzovoort.
Een provinciedomein is een groot park met een hek eromheen en allemaal ‘leuke’ dingen erin (midget golf, speeltuin, zwembad, etc.). Ik meldde me bij de kassa met de mededeling dat ik wilde overnachten op de camping, of anders in de jeugdherberg. Nee meneer, dat was vroeger, dat hebben wij allemaal niet meer. We hebben nu alleen nog een trekkershut. Dan wilde ik graag een plekje in de trekkershut. Nee meneer, zo werkt dat niet, u moet dan de hele trekkershut huren.
In de trekkershut staan 2 stapelbedden. Als je genoeg mensen hebt om die bedden te vullen, betaal je allemaal een tientje. Ik ben maar in mijn eentje, dus ik ben blij dat Jeroen van de week mijn eethoek verkocht heeft.

Dus nu zit ik hier met m’n 4 bedden. Ik hoop dat het vannacht zwaar gaat onweren, dan zijn die 4 tientjes toch nog goed besteed. Ik zal in ieder geval de komende tijd serieus aan wildkamperen moeten denken om deze uitgave te compenseren, verbod of geen verbod.
Maar ik heb in ieder geval kunnen douchen en de was kunnen doen. En ik heb ook elektriciteit, en zelfs een koelkastje waar nu nog 1 blikje bier voor me af ligt te koelen. En ik mag morgen uitslapen, want er komt pas om 11 uur iemand om te controleren of ik de boel niet afgebroken heb. Morgen dus een korte wandeling.
En internet heb ik hier niet — blijkbaar hebben Belgische reizigers nooit wat te melden — dus ik kan dit verhaaltje op z’n vroegst morgen pas posten.

Zo voel je je wel een echte pelgrim: