Wildkamperen? Of toch maar niet?

Huizingen Halle Lembeek Braine-le-Château

Gisteren had ik mezelf in een trekkershut geïnstalleerd, een beslissing waar ik eigenlijk al weer spijt van had zodra ik een beetje uitgerust was. Vandaag heb ik nog heel de dag met dat bedrag in mijn maag gelopen. Ik nam me daarom voor dat er vandaag wildgekampeerd zou worden, ter compensatie.

Omdat ik wakker werd met spierpijn, besloot ik pas onderweg te kiezen waar ik zou overnachten. Op zich was de spierpijn er vrij vlot uitgerekt, gestrekt en gelopen, maar ik merk wel dat ik een stuk minder opschiet nu ik heel de dag heuvel-op-heuvel-af moet; ik moet trouwens ook een stuk vaker even gaan zitten vanwege moeie benen of gebrek aan adem. Ik ga er van uit dat dat in de komende dagen wel minder zal worden, net zoals met de moeie voeten van de eerste weken. (En als ik hieraan gewend ben, komen de echte bergen, en begint het opnieuw.)

Toen ik Lembeek achter me gelaten had, hield ik even pauze. Even de beenspieren rust gunnen, even m’n T-shirt laten drogen, even een peuk, en een mooi moment om even op de GPS te kijken. Na Braine-le-Château zag ik op de kaart een flink stuk groen, dus ik besloot in Braine-le-Château boodschappen te doen, en dan in het Bois d’Apecheau mijn kamp op te slaan.

Braine-le-Château in lopend hoorde ik iemand hard op z’n vingers fluiten; raar in zo’n klein slaperig dorp, maar ik negeerde het. Toen hoorde ik het nog een keer, keek op, zag niemand, en liep door. De derde keer dat ik het hoorde negeerde ik het weer, ook omdat er voor me een man naar me zat te gebaren. De man bleek te gebaren dat er achter me naar mij gefloten werd.

De fluiter was Jean; hij heeft samen met zijn vrouw Jeanne een pelgrimsopvang aan de rand van het dorp. Vanaf zijn veranda had hij me toevallig zien lopen, en hij vroeg zich af of ik misschien onderdak zocht. Nou, dat wilde ik niet afslaan. En zo zat ik een paar minuten later met een Leffe Blond te luisteren hoe zij in 2006 van Brussel naar Fisterra hadden gelopen, met hond Kriek. Dat alles en français trouwens, want nu is Wallonië echt bereikt. (Jeanne, vien! Il-y-a un pèlerin. Il est de la Hollande et il parle le français! )
Vervolgens moest ik eten (zelf eten ze altijd ’s middags warm, maar Jeanne stond erop voor me te koken), en daarna kwamen de foto’s van hun chemin tevoorschijn. En na nog een stukje verkiezingsuitslag op tv was het bedtijd (en voor mij tijd om dit verhaaltje nog even te tikken).