Nivelles (Nijvel)

Braine-le-Château Ittre Nivelles

Toen we vandaag zaten te ontbijten, regende het, en liet ik vallen dat ik toch een poncho had moeten kopen. Jeanne en Jean wilden me er toen 1 meegeven. Maar omdat het alweer droog was toen ik vertrok, besloot ik de poncho achter te laten voor een volgende pelgrim die ‘m misschien harder nodig had, en er zelf 1 te kopen in Nivelles. Ik moest toch ook op zoek naar nieuwe sokken, dus dan maakte ik er een wat kortere wandeling van, en ging ik fijn een middagje kleren kopen. Op een paar druppels na is het heel de dag droog gebleven, dus dat was een goede gok.

Aangekomen in Nivelles ging ik me eerst melden bij de kerk voor een stempel. De man die daar aan het werk was (rondleidingen geven) vond het prachtig dat er een pelgrim kwam, en hij wilde me graag het beeld van St. Jacques laten zien, en de plaquette van St. Jacques, maar een stempel had hij niet; daarvoor moest ik bij de toeristeninfo zijn. Dus ik naar de toeristeninfo voor een stempel. Nee, die hadden ze daar niet, daarvoor moest ik bij de curie zijn. En accueil pour les pèlerins (onderdak voor pelgrims)? Daar konden ze me bij de curie ook mee helpen. Dus ik toog naar de curie. (Ik stapte eerst het verkeerde gebouw in; in het Paleis van Justitie keken ze heel verbaasd op van een pelgrim in vol ornaat.) Bij de curie kreeg ik mijn stempel, waarna de brave man dacht dat hij me weer naar buiten kon bonjouren. Maar ik wilde graag nog een slaapplaats. Geen probleem, hij zou wel even bellen, hij had immers 3 families in z’n telefoonboekje staan waar pelgrims terecht konden. De eerste familie nam snel op, en was op vakantie. De andere 2 families waren niet te bereiken, dus hij zou het zo nog een keer proberen. Een half uurtje later kwam hij melden dat ik ook best een rondje kon gaan lopen, want hij had nog niemand gesproken; als ik over een uurtje nou eens terugkwam? Mijn rugzak mocht ik laten staan. Een uurtje later meldde ik me weer. Hij keek inmiddels niet zo vrolijk meer, want hij had nog steeds niemand gesproken. Weer een half uurtje later kwam hij weer melden dat ik nog best even een uurtje kon gaan lopen; ik denk dat-ie zenuwachtig werd van mijn aanwezigheid. Toen ik een uurtje later weer terugkwam, had hij inmiddels het zweet op zijn voorhoofd; hij was inmiddels het punt natuurlijk al ver voorbij dat hij me nog naar een camping of iets dergelijks kon sturen, dus hij zag het al voor zich hoe hij mij in de curie zou moeten laten slapen (en ik eerlijk gezegd ook, maar ik vond dat geen probleem). Na nog een half uurtje voor me uit staren ging de telefoon; 1 van de families belde terug, en ik kon daar terecht. Ik heb zelden zoveel opluchting op iemands gezicht gezien.

Dus nu zit ik bij Jean-Yves en Marie-Paule dit verhaaltje te tikken. Een erg warm gezin waar je je direct thuisvoelt. Ik doe mijn best om Frans te spreken, en zij doen hun best om hun school-Nederlands op te halen.

En met al dat rondlopen heb ik geen sokken- of poncho-winkel gevonden, maar ik weet inmiddels dat ik daarvoor aan de andere kant van het stadje moet zijn, dus daar begint de wandeling morgen mee.