elPeregrino.nl

Arcy-sur-Cur Saint-Moré Voutenay-sur-Cure Asquins Vézelay

Vandaag was het dan eindelijk zover: ik kon een stukje oplopen met een andere pelgrim.

De route vanuit Arcy-sur-Cure begon met een stevige klim, gevolgd door een stuk bos. Daarna had ik dus wel even een pauze verdiend. En terwijl ik die pauze zat te vieren, kwam er nog een andere pelgrim uit het bos kruipen. Ze bleek Siets te heten, en ook van Nederland naar Santiago te lopen. Ze is bovenin Friesland gestart, en loopt vandaag voor de 44e dag; ze gaat dus een stuk harder dan ik. Maar omdat ze vandaag Vézelay als eindpunt heeft geprikt, net als ik, besluiten we een dag samen te lopen. Eindelijk eens een dag kunnen praten onder het lopen (behalve tegen mezelf), en we hebben dan ook zo’n beetje alle onderwerpen gehad: van pelgrimeren (uiteraard) tot werk, en van levenshouding tot religie (mooie uitspraak: Jezus was ook geen christen).

Siets heeft een onduidelijk kopietje van een kaart uit een boekje, en ik heb de GPS. Die 2 blijken elkaar tegen te spreken, dus we besluiten de GPS te volgen. Helaas let ik niet helemaal goed op, waardoor we steeds dieper het bos in dwalen, en uiteindelijk geen andere keuze hebben dan te proberen dwars door akkers de bewoonde wereld weer te bereiken. Maar och, anders waren we toch maar veel te vroeg in Vézelay aangekomen…

Omdat we allebei morgen een rustdag gepland hebben in Vézelay – voor haar de wekelijkse rustdag, en ik hoop een winkel te vinden voor T-shirts – besluiten we automatisch ook samen op zoek te gaan naar opvang voor pelgrims. Helaas is het Centre Sainte Madeleine vol, waardoor we veroordeeld zijn tot de jeugdherberg, wat een soort omgebouwd sanitairgebouw op de camping blijkt te zijn.

’s Avonds eindelijk weer eens wat fatsoenlijks gegeten: ik heb even wat geïnvesteerd in een Boeuf Bourguigon bij een restaurant. Het was heerlijk.

(Ik heb trouwens afgelopen nacht geen noodweer gezien, en heerlijk geslapen.)

Chablis Courgis Préhy Saint-Cyr-les-Colons

Geen goeie dag, geen slechte dag; gewoon zo’n dag die alle kanten op gaat. Zoals wij ADD’ers het graag hebben, zeg maar…

Afgelopen nacht slecht geslapen; zulke nachten heb ik weleens. Daarna goed ontbeten — stokbrood met hazelnootpasta en een liter drinkyoghurt — maar desondanks toch maar eens een centimeter of 15 van mijn riem afgeknipt; ik ben inmiddels behoorlijk afgevallen. Daarna, bij het afbreken van de tent, ontdekt dat de tent stuk is; dat lijkt me best slecht nieuws. Het is een tent met van die aluminium stokken die je in een boog moet spannen, en een van de sockets of hoesjes waarin je zo’n stok vastzet, is gescheurd. Op de eerstvolgende camping maar eens kijken of je met duct tape inderdaad alles kunt repareren. Daarna nog een uurtje zitten wachten totdat mijn was droog was, want dat had afgelopen nacht niet zo lekker gedroogd als ik gehoopt had.

Toen ik uiteindelijk vertrok, had ik inmiddels besloten van de route af te wijken, en een door de GPS berekende kortere route te nemen. Ik was laat, het beloofde weer een warme dag te worden, en met iets meer dan 20 kilometer was die route altijd nog een kilometer of 5 korter dan de route die RP51 had uitgestippeld naar mijn geplande slaapplaats voor vanavond. Buiten Chablis gekomen echter, werd duidelijk dat de GPS een route had gevonden die langs 70-km-wegen leidde. De GPS kon er niets aan doen: in Frankrijk zijn niet heel veel voorzieningen voor voetgangers, want Fransen lopen alleen van en naar hun auto, en dus zijn voetgangers vrijwel overal toegestaan. Maar ik had er weinig zin in om een hele dag bij elke aanstormende auto in de berm te moeten springen, en besloot dus alsnog de oorspronkelijke route op te zoeken. Wat die toch al langere route natuurlijk alleen nog maar langer maakte…

Die oorspronkelijke route was er een waar je van moet houden, laat ik het zo zeggen. Heel veel klimmen en dalen tussen wijnvelden, over weggetjes die bestaan uit puin, gruis en keien. Een aanslag op enkels, knieën en heupen, en alle spieren daartussen en -omheen. Met de slechte nacht en het late vertrek was het me al vrij snel duidelijk dat ik Accolay vandaag niet zou gaan halen.

Ik had al ergens opgevangen dat er in Saint-Cyr een gîte was, en omdat Cravant (het volgende dorp) toch weer 10 kilometer verder lag, beloofde ik mezelf dat ik bij de gîte in Saint-Cyr mocht overnachten als die gratis was. Dat was-ie niet. Maar hij zag er zo geweldig uit, dat ik die 14 euro graag betaalde.

Behalve bedden zijn er een toilet, een douche, een keuken, een wasmachine, elektriciteit en wifi. Maar het belangrijkste is misschien wel dat het hier echt ingericht is. Deze plek geeft je echt het gevoel dat je een huis hebt gevonden, en vanavond, vannacht en morgenochtend kan ik zeggen dat het mijn huis is. Ik mag dan misschien een zwerver zijn, maar na 2 maanden vind ik het heerlijk om weer eens te slapen op een plaats die niet als een noodoplossing voelt. En dus ga ik zo lekker koken. Er zit in het dorp 1 heel klein winkeltje (althans, volgens de eigenaresse van de winkel; bij nader inzien misschien niet de meest betrouwbare bron), dus ik heb een rare combinatie van kalkoenfilet, macédoine de légumes, spek, stokbrood en kruidenboter, maar dat maakt allemaal niet uit: ik zal zorgen dat deze ruimte straks gevuld is met de geur van eten. En met dat flesje wijn erbij, lukt het me best om dat weg te spoelen.

Het ziet er trouwens naar uit dat ik deze gîte (14 slaapplaatsen) ook weer helemaal voor mezelf heb; dat wordt wel een beetje een standaardverhaal in mijn pelgrimage. Maar dit keer vind ik het niet heel erg: er is een wasmachine, dus als er over een uur nog steeds niemand anders is, ga ik hier in mijn blote kont zitten, en gaat alles in de was. (Toekomstige pelgrims die dit lezen en in Saint-Cyr-les-Colons overnachten, kunnen dat nu niet meer doen zonder het beeld op hun netvlies van een naakte langharige zwerver achter een netbook. )

Ik ga koken, en wens iedereen net zo’n goeie nacht als ik ga hebben.

Ervy-le-Châtel Flogny-la-Chapelle Roffey Bernouil Vézannes

Op zich was vandaag een goeie dag om te lopen. De dag begon wel met wat bos, maar al vrij gauw mocht ik weer verhard lopen. De zon scheen wel heel de dag, maar door de krijtachtige grond is de lucht hier veel droger, wat de warmte een stuk beter uit te houden maakt. Daarbij waait het lekker, wat ook voor de nodige verkoeling zorgt.

Ik had mijn pijlen vandaag gericht op Roffey. Aangekomen in Roffey bleek daar echter alles dicht: de kerk, de mairie, de school, en winkels waren er niet. De rest van het dorp was ook uitgestorven: bij huizen waar ik aanbelde of -klopte werd niet opengedaan, en de enige 2 automobilisten die ik tegenkwam, kwamen niet uit Roffey, dus wisten ook niet waar ik terecht kon. Ik besloot dus maar om door te sloffen naar het volgende dorp. Maar dat zou me hoe dan ook niet lukken op het laatste bodempje water in mijn fles…

Het een na laatste huis voor het verlaten van het dorp bleek gelukkig een bedrijf, en er werd nog gewerkt ook. 2 Mannen van een jaar of 60 waren bezig onduidelijke dingen te doen met een heftruck en grote zakken met iets. Ze vonden het geen enkel probleem om even van hun werk gehaald te worden door een heuse pelgrim. Voor water werd ik meegetroond naar een kelder onder het huis waar een paar metalen ketels stonden; het was er heerlijk koel, en daarom bewaarde de man daar ook zijn flessen bronwater. Toen hij mijn fles gevuld had, vroeg hij of ik misschien ook direct wat wilde drinken. Uiteraard wilde ik dat, want dat scheelde weer een paar slokken uit mijn fles. En wilde ik dan bronwater, of wilde ik misschien een glaasje van zijn zelfgemaakte Chablis proberen? Uiteraard wilde ik de man niet beledigen… De mannen maakten van de gelegenheid gebruik om zelf ook maar even pauze te houden.
Voor een pelgrimsopvang of een camping of iets dergelijks moest ik niet in Roffey zijn, dat wisten de heren zeker, maar in het volgende dorp was wel een pelgrimsopvang, ze dachten zelfs 2.

En dus liep ik alsnog het dorp uit om mijn route te vervolgen. Afgelopen nacht had ik niet heel geweldig geslapen, dus dat ene glaasje wijn had me in een paar minuten aan het geeuwen, maar daar maakten de zon en de helling weer snel een einde aan.

Bernouil was zo mogelijk nog meer uitgestorven dan Roffey. Ook hier werd niet gereageerd op mijn bellen en kloppen, en de boeren die ik op trekkers tegenkwam leken me niet te willen zien. De ene vrouw die wel naar de deur kwam toen ik aanbelde, reageerde met een vastbesloten non op mijn vraag of ik mijn tent een nachtje in haar tuin mocht zetten. Het kerkje van het dorp bleek Jacobus de Meerdere als beschermheilige gekozen te hebben…

Ik zag dus geen andere mogelijkheid dan verder te lopen naar weer een volgend dorp, weer een paar kilometer verderop. Ruim na half zeven kwam ik aan in Vézannes, maar de mairie bleek nog open. Kan natuurlijk ook niet anders: als in de rest van Frankrijk alle gemeentehuizen altijd dicht zijn, zal er bij die ene die wel open is regelmatig overgewerkt moeten worden…

Ik liep naar binnen en vroeg de overwerkende dames waar een arme pelgrim terecht zou kunnen. Er was een chambre d’hôte, maar toen ik aangaf dat dat te duur zou zijn, konden ze me alleen maar aanraden door te lopen naar het volgende dorp. Ik zei dat ik dat niet meer zag zitten en dat ik dan mensen zou gaan vragen of ik mijn tent in hun tuin mocht zetten, en verliet het gemeentehuis. Maar voordat ik langs de deuren ging, wilde ik even zitten op een bankje in de schaduw naast de mairie. En vanaf dat bankje zag ik dat er achter de mairie een heel klein tuintje was. En dus toog ik weer naar binnen. De dames durfden mij geen toestemming geven, maar gingen gelijk de burgemeester bellen. Ik krijg inmiddels het idee dat téléphoner monsieur le maire altijd goed nieuws betekent.
Monsieur le maire kwam er direct aan om even kennis te maken, en vond het geen enkel probleem als ik mijn tentje daar opzette. Er was een buitentoilet op het terrein van de mairie (stel je er niets bij voor), en een kraan aan de overkant van de straat; die werd normaal gesproken door gemeentewerken gebruikt om de planten water te geven.

Ik ben vandaag weer geen enkele winkel tegengekomen, dus ik zal het vanavond moeten doen met mijn koekjes, een stokbrood dat de burgemeester kwam brengen, en vooral veel water. De appel bewaar ik voor morgenochtend.

En die lange wandeling van vandaag heeft 1 voordeel: de wandeling van morgen wordt een korte, want dan wil ik op de camping van Chablis staan, om te kijken of Chablis een belwinkel heeft.

Troyes Sainte-Savine La Rivière-de-Corps Saint-André-les-Vergers Laines-aux-Bois Sommeval

Vanochtend was ik redelijk bijtijds mijn bed uit, ondanks dat ik een beetje katerig was. Gisteravond gezellig zitten praten met een Nederlandse vrouw die op de camping in Troyes werkt, en daarbij een paar pastis gedronken; daarna nog even gebruik gemaakt van de wifi op de camping om wat foto’s te backuppen, en dus veel te laat naar bed gegaan.

Vanmorgen eerst naar een telefoonwinkel in Troyes geweest voor een prepaid 3G-kaart. Ik had de kaart al op internet gevonden, dus ik wist wat ik moest hebben, maar het meisje bleef maar proberen me iets anders aan te smeren; waarschijnlijk moest ze een quotum halen, of anders had ze gewoon opdracht om toeristen niet met iets goedkoops weg te laten gaan. Ik probeer het in de volgende stad weer.

De hele ochtend ging het door voorsteden en -dorpen van Troyes. Rond een uur of 1 ging de weg het bos in, en daar kwam ik pas aan het eind van de middag weer uit. Bos loopt niet fijn: de weggetjes zijn slecht, zeker als er, zoals hier, veel gecrosst wordt, en aan de GPS heb je onder de bomen niet heel veel; bovendien barst het van de insecten (bos → lange broek). En met veel insecten en geen bankjes is het ook niet fijn rusten, en dat is iets wat ik toch eigenlijk wel elk uur even wil. Het was niet erg warm vandaag, maar door de bewolking wel vrij benauwd; vanmiddag heeft het ook nog geregend, maar dat heb ik alleen gehoord en niet gevoeld, want toen liep ik onder de bomen.

Als je bij Sommeval het bos uitkomt, staat daar een picknicktafel heel uitnodigend naar je te knipogen, dus daar ben ik even lekker gaan zitten. En terwijl ik daar zat, zag ik verscholen tussen de bosjes een bord waarop stond dat er op 300 meter een wc was, en water. ‘Mooi’, dacht ik, ‘daar kan ik gelijk mijn fles vullen en vragen of ik ergens mijn tent op mag zetten.’. Dat bleek niet nodig: onderaan de heuvel staat een loods van de gemeente Sommeval (gereedschap, trekker, etc.), en in die loods is ook een ruimte gemaakt waar pelgrims mogen overnachten. De deur van de salle hors sac is open, en je wordt vriendelijk verzocht de boel weer netjes achter te laten. Het is spartaans, maar compleet genoeg: houten banken, betonnen tafel, 2 wc’s, warm en koud stromend water, en een elektrisch kookpitje. Ik zou wel gek zijn als ik ergens mijn tent zou gaan opzetten; vanavond slaap ik onder een dak. Winkels zijn er niet in Sommeval, maar gelukkig heb ik in Saint-André-les-Vergers een zak chocoladebroodjes gekocht, en heb ik in mijn rugzak nog een paar sticks oploskoffie, dus ik heb geen klagen.