Never trust technology…

Solre-le-Château Clairfayts Sivry Eppe-Sauvage

Vandaag stuurde de GPS me naar een weg die niet meer bestond. Er stond een hek met een bord ‘Proprietee Privee’ en het asfalt was weggebulldozerd. Ik heb een tijdje staan twijfelen: ik zag een soort pad het bos in lopen waar de weg ooit had gelegen, dus ik zou het kunnen proberen. De GPS gaf alleen maar alternatieven van kilometers om, dus uiteindelijk ben ik over het op half zeven hangende hek heen geklommen (goed idee met 20 kilo op je rug). Maar hoe verder ik het pad afliep, hoe minder het een pad was. Uiteindelijk kon alleen de GPS nog maar vertellen waar ooit pad moest zijn geweest, en ik was nog niet op een kwart van de weg die ik door het bos zou moeten. Toen ik ook nog eens sporen van wilde zwijnen zag, had ik er genoeg van en besloot ik op mijn schreden terug te keren. Op zich ben ik niet erg bang voor wilde zwijnen – ik denk dat zij harder van mij schrikken dan ik van hen – maar stel nou eens dat net vandaag iemand het wel een mooie dag zou vinden om op wilde zwijnen te gaan jagen. Op zijn eigen terrein. Een schot hagel in mijn kont maakt wat mij betreft niet perse deel uit van Het Avontuur…
En dus worstelde ik me weer terug door bos en modder, om alsnog een alternatieve route van een aantal kilometers te pakken. En zo raakte ik bijna een halve dag kwijt aan een niet-bestaande weg.

Omdat in Europa de grenzen niet met een lineaal getrokken zijn, loopt de kortste weg van Maubeuge naar Rocroi soms via België. Vandaag tikte ik zo’n stukje België aan, en dat was een heel bizar stukje België. Het dorpje is zo klein dat mijn GPS het niet eens kent (het heet Silry of Slivy of zoiets), en het bestaat volledig uit restaurants, sigarettenwinkels, tankstations, etcetera. Ik denk dat ondernemers in de Franse grensstreek dezelfde problemen kennen als ondernemers in de Nederlandse grensstreek.

En door dat gedoe met die weg en dat bos zit ik nu op hemelsbreed nog geen 15 kilometer van mijn vorige slaapplaats. Maar wel op een leuk klein stil campinkje. En omdat op zondag alles hier dicht is (alles is een groot woord, ik denk dat we met 1 bakker alle winkels in het dorp wel opgenoemd hebben), kreeg ik van de eigenaresse van de camping wat brood, een ei, kaas, een appel en een tomaat toegestopt, zodat ik toch wat te eten had.