Een zware dag

Eppe-Sauvage Moustier-en-Fagne Bailièvre Robechies Chimay

Ochtend

Hoewel de dagen al heerlijk zonnig en goed warm zijn, wordt het ’s nachts toch nog behoorlijk koud. Afgelopen nacht heb ik met mijn kleren aan geslapen, maar toch werd ik nog behoorlijk verkleumd wakker. Voordeel is wel dat ik lekker rustig aan kan doen ’s morgens, want de tent heeft behoorlijk wat tijd nodig om te drogen.

Inmiddels is de lucht alweer bijna strak blauw, dus tijd om de rugzak in te pakken en weer te gaan lopen. Vandaag hoop ik Chimay te bereiken.

Zelfde ochtend, een klein uurtje later.

Gisteren waren de winkels hier gesloten, omdat het zondag was. Vandaag zijn de winkels niet open, omdat de maandag een jour de répose (rustdag) is. Ik ben benieuwd wat ze voor de andere dagen van de week verzonnen hebben…
Gezien mijn route zou dit best eens kunnen betekenen dat ik vanavond pas mijn eerste maaltijd zie.

Middag

Om half 1 loop ik door Moustier-en-Fagne, 10 huizen en een mairie. Ik besluit om even te kijken of de mairie open is voor een stempel, vooral om de sleur van het lopen even te onderbreken. Er zijn 3 mensen aanwezig, en ze vinden het alledrie even prachtig om een echte pelgrim over de vloer te hebben. Waar ga ik heen? En waar kom ik vandaan? En heb ik misschien trek in een aperitiefje, een wijntje of een pastis ofzo? Dat laatste heb ik maar afgeslagen; leek me niet zo verstandig aan het eind van de ochtend, op een lege maag, met nog heel wat kilometers te gaan.
Maar een klein stukje verderop moet een dorpje zitten waar ik voor een paar euro een omelet moet kunnen krijgen.

…

Als ik van de gelegenheid gebruik gemaakt zou hebben om gelijk even op de GPS te kijken toen ik de paar zinnen hierboven tikte, zou ik gezien hebben dat ik eigenlijk voor Moustier-en-Fagne al had moeten afslaan; dat zou me een paar kilometer en heel wat tijd gescheeld hebben. Ik zag het nu pas een kilometer of 2 voorbij het dorpje. Bij die omelet ben ik nooit aangekomen, want het leek me niet handig om door te lopen naar een dorpje dat voor een automobilist dichtbij is, op de gok dat daar inderdaad een omelet op me zou staan te wachten. En zo liep ik een uur later weer langs hetzelfde gemeentehuis; ik had geen zin om te zwaaien.

Maar uiteindelijk zou het niet heel veel uitgemaakt hebben als ik de goeie afslag had genomen, want een uurtje later kreeg ik van de GPS een kadootje dat ik gisteren ook al had gekregen: een niet-bestaande weg. En dit keer is het alternatief echt een heel eind om. Dat ik vroeg in de avond (op m’n tandvlees) Chimay bereik, komt alleen maar doordat ik mezelf voor morgen een rustdag beloofd heb.