Pfff…

Aubigny-les-Pothées Signy-l’Abbaye Lalobbe

Vandaag was een dag om in het zwembad te liggen. Maar het zwembad heb ik thuisgelaten, want zonder dat was mijn rugzak al zwaar genoeg. En dus moest ik lopen vandaag…

Het was vandaag ongeveer net zo warm als gisteren (bij aankomst op mijn slaapadres ongeveer 27 graden in de schaduw). Maar omdat het hier de afgelopen dagen nogal geregend had, was de lucht extreem vochtig. Dus ik zweette net zoveel als gisteren, maar doordat het zweet niet verdampte, bracht dat geen enkele verkoeling. De route was daarbij misschien wel de zwaarste tot nu toe: modderige bospaadjes, weilanden met hoog gras waaronder molshopen, keien en andere narigheid, en weggetjes die alleen ‘verhard’ genoemd mogen worden omdat er keien en puin op zijn gestort (meer heb je met een trekker niet nodig). En de paar weggetjes waar wel asfalt lag, gingen of steil omhoog, of steil omlaag. Een aanslag voor de enkels en knieën dus, en ik denk dat ik morgen ook wel spierpijn zal hebben. Maar alles doet het nog, dus ik heb weer een etappe zonder schade volbracht.

Het doel was vandaag Lalobbe (kilometer of 20) of Wasigny (kilometer of 25). Met de hakken over de sloot werd het Lalobbe, en dat ook alleen omdat er verder weinig opties waren. Zodra ik Lalobbe instruikelde, sprak ik de eerste de beste inboorlingen aan om te vragen of er een camping of gîte in het dorp is. Er was een gîte, daar op het plein, en op de deur zat een affiche waar op stond waar ik les Hollandais kon vinden die ‘m runden. En inderdaad werd ik door een briefje op het raam doorverwezen naar Rue de l’Église nummer 2 (3 deuren verder). Alwaar ik aanbelde. En nog een keer aanbelde. Niemand deed open. Maar ik hoorde wel een hond blaffen. En dus besloot ik in de schaduw te gaan zitten wachten: een Nederlander laat immers met dit weer z’n hond geen dag en nacht alleen thuis.

En ik kreeg gelijk: een half uurtje later kwam er een auto met een Nederlands kenteken aanrijden, en er stapten 4 mensen uit; ze keken niet eens verbaasd dat ik daar zat. Ze hadden visite, maar het was geen enkel probleem dat ik zonder aankondiging binnen kwam vallen. Terwijl ik met de mannen een biertje dronk, gingen de dames de gîte in orde maken en werd het plaatselijke restaurant gebeld dat er iemand kwam eten. Ik had de gîte voor mezelf, en na het eten kon ik zelfs lekker in de tuin uitbuiken. En zo werd een zware dag toch weer een mooie dag.

En dus nam ik nog een flesje wijn mee voor in de tuin. Puur om de lokale horeca te helpen natuurlijk; voor mij had het niet gehoeven…