Ingebroken in de lokale gîte

Lalobbe Wasigny Justine-Herbigny Hauteville Château-Porcien

Hoe een zware dag in de volle zon slecht af leek te lopen, maar uiteindelijk een briljant einde kreeg.

Vandaag begon de dag met een onweersbuitje, maar tegen de tijd dat ik vertrok, scheen de zon alweer volop. De ochtend was dus weer warm en vochtig. De middag was alleen nog maar warm: de lucht was strak blauw, en er was geen plekje schaduw te vinden – ik heb 2 keer even onder een boom kunnen staan. Verbranden doe ik gelukkig niet meer, daar ben ik inmiddels te bruin voor.

Afgepeigerd kom ik aan in mijn bestemming van vandaag: Château-Porcien. Een oude dame wijst me de weg naar de mairie, waar ik meer informatie moet kunnen vinden over de pelgrimsopvang. En inderdaad hangt daar een papier met 6 adressen waar ik, als de mairie dicht is, terecht kan om toegang te krijgen tot de gîte: het plaatselijke café, de plaatselijke supermarkt, en 4 huisadressen. Een beetje lastig, maar er is in ieder geval iets geregeld. Dus ik maak een foto van de lijst met adressen, en ga op zoek.

Het café is dicht, evenals de supermarkt, en op de huisadressen is niemand thuis. Dit wordt vervelend. Ik sleep mezelf terug naar de mairie, en neem voor de deur plaats met m’n rugzak met schelp goed zichtbaar voor me, in de hoop dat iemand naar me toe zal komen om me te helpen. Dat gebeurt niet, en na een uurtje hang ik m’n rugzak weer om, om hetzelfde rondje langs de huizen nog een keer te maken. Er is nog steeds niemand thuis. Weer sleep ik mezelf terug naar de mairie, en begin mijn opties te overwegen; dat zijn er niet veel – het is inmiddels half acht -, en ik besluit dat het wildkamperen wordt. Maar ik blijf nog even zitten, want ik ben gesloopt.

Terwijl ik daar zit, zie ik een paar keer een auto met jongeren (18-25) langsrijden en naar me kijken; de derde keer dat ze langsrijden, zwaait de bestuurder zelfs naar me. Stadsmens (en chagrijnig) als ik ben, denk ik ‘die zoeken natuurlijk een verzetje in dit uitgestorven klotedorp, en nu hebben ze een anonieme dakloze gevonden’. De vierde keer dat de auto langskomt, draait hij het plein op. Ik word nieuwsgierig: een dakloze aftuigen doe je over het algemeen toch niet op klaarlichte dag op het plein voor het gemeentehuis…
De bestuurder roept iets dat ik niet versta, dus ik loop naar de auto terwijl ik uitleg dat ik pelgrim ben, en op zoek naar een slaapplaats. Ja, dat hadden ze al begrepen. Maar er hing daar toch een lijst met contactpersonen? Ik antwoord dat ik op alle 6 de adressen al 2 keer langsgeweest ben, maar dat er niemand thuis is. En de telefoonnummers, vraagt hij. Ik leg uit dat ik geen telefoon heb. Een achterdeur zwaait open, en er springt een jongen uit die vrolijk roept ‘Maar ik wel!’ (in het Frans natuurlijk). Hij loopt naar de lijst, tikt het eerste telefoonnummer is, en geeft me de telefoon; geen gehoor. Zo gaan we de hele lijst af; er neemt niemand op. Terwijl wij aan het bellen zijn, worden er luid toeterend en zwaaiend nog 2 auto’s met jongeren binnengehaald. Nadat er volop onderling geknuffeld, gezoend en handengeschud is (dit is immers Frankrijk), willen de nieuwkomers weten wat er met die langharige zwerver aan de hand is. Er wordt uitgelegd dat ik pelgrim ben, en graag naar de gîte wil. ‘Dan moet-ie toch gewoon daarheen?’, wijst één van de nieuwkomers (ook weer in het Frans uiteraard), ‘Jullie weten toch wel waar de gîte voor pelgrims is?’. Als je hem ziet, weet je direct dat hij de regelaar van de club is, waarschijnlijk de zoon van een lokale notabele. Ja, natuurlijk weten ze wel waar de gîte is, maar ik heb de code van het cijferslot op de deur nodig. De regelaar begint te grijnzen: dit past in zijn straatje. Hij haalt z’n telefoon uit zijn auto, en begint driftig in het rond te bellen. Nog geen 3 minuten later roept hij tegen de bestuurder van auto 1: ‘Ecoute! Ecrit!’ (Luister! Schrijf!), en hij noemt een code op. Ik krijg nog net de tijd om ‘merci‘ tegen de jongen te zeggen, voordat de groep weer luid toeterend uit elkaar valt, en ik achterblijf met auto 1. Ik moet instappen, en even later stopt de auto voor een deur met cijferslot. De code wordt ingetoetst, en met een gebaar van ‘na u meneer’ zwaait de deur open.

We geven elkaar nog een hand, en weg zijn ze. De code van het slot hebben ze gehouden, maar ik geloof niet dat ze daar heel slechte dingen mee zullen doen.

De gîte stelt niet heel veel voor: er staan een paar bedden, en er zijn een douche en een toilet. En gegeten heb ik vanavond niet, want alles is dicht. Maar dat maakt me allemaal niet meer uit. Ik ben binnen.

2 Waarschuwingen voor toekomstige pelgrims vandaag:
– Als het zo warm is, zorg dan dat je in ieder dorp je waterfles vult, ook als-ie nog maar half leeg is; je weet niet wanneer je weer een huis tegenkomt waar iemand thuis is.
– Houd er rekening mee dat in kleine Franse dorpjes op zondag alle winkels, restaurants en cafés dicht zijn.