Baaldag

Montmort-Lucy La Caure Baye Talus-Saint-Prix Soizy-aux-Bois Chapton

Het gebrek aan eten gisteravond denk ik op te kunnen vangen met een ruim belegde sandwich van de boulanger als ontbijt. Het is maar goed dat ik die sandwich genomen heb, want de rest van de dag kom ik geen winkel tegen.

Verder merk ik dat ik de eenzaamheid nu echt wel zat aan het worden ben. Ik loop nu zo’n anderhalve maand alleen, en ik zou het inmiddels wel eens leuk vinden om een stukje met iemand op te kunnen lopen, en misschien wat ervaringen uitwisselen ofzo.

Tollend op mijn benen van de honger bereik ik Soizy-aux-Bois. Ik klop aan bij een boerderij om te vragen of ik daar misschien mijn tent mag opzetten. Dat is geen probleem, zegt de vrouw, waar zou ik ‘m neer willen zetten? En terwijl ik een plekje onder wat bomen aan sta te wijzen, bedenkt ze dat ze er eigenlijk toch helemaal geen zin in heeft. Ze komt ineens met allerlei redenen waarom het eigenlijk geen goed idee zou zijn: het is te warm in het dal (dat valt ’s nachts nogal mee), het is vlak bij een drukke weg (ik ben veel te moe om daar iets van te merken), het is een klein dorp (?). En wat ik er ook tegenin breng, het is echt een beter idee als ik doorloop naar Lachy, 5 kilometer verderop.

Ik houd op met tegenstribbelen, vergeet om een nieuwe fles water te vragen, en struikel richting Lachy. Als ik het eerste bos van die wandeling uit kom, zie ik een stuk verderop een boerderij. Ik besluit van mijn route af te wijken: bij die boerderij zal ik slapen, hoe dan ook. Een medewerker durft me een stukje gras langs de weg te wijzen; mevrouw rust even, maar hij gaat er van uit dat het geen probleem is. Als mijn tent eenmaal staat, komt mevrouw naar buiten. Het is niet raar dat ze even moest rusten: ze zal een jaar of 80 zijn. Het is inderdaad geen probleem dat ik mijn tent heb neergezet; als ze wakker was geweest toen ik aankwam, had ik ‘m ook in de tuin mogen zetten. De noodmaaltijd die ik een half uurtje later uit de zak spork is een feestmaal.