Bommen en granaten

Chapton Lachy Sézanne

Wifi en elektriciteit zijn schaars momenteel…

Toen ik vanmorgen tussen Lachy en Sézanne liep, vond ik een oude handgranaat. Nou ja, ‘vond’… Ik stapte erop; de weg was verhard met puin, en het ding lag tussen dat puin. Uiteraard is er op zo’n moment niemand in de buurt die zo’n ding kan ruimen, dus ik deed wat mij het beste leek: ik maakte er een foto van, sloeg de coördinaten op in de GPS, markeerde de plek met een stapeltje stenen in de berm, en besloot om in Sézanne een politiebureau op te zoeken om de vondst te melden; daar moesten ze dan maar beslissen wat ermee moest gebeuren.

Dus in Sézanne week ik van de route af, en ging op zoek naar het politiebureau. Het spreekt voor zich dat ik daarvoor de hele stad door moest. Om kwart over 12 kwam ik bij het politiebureau aan; het hek was dicht. Dit is zo’n beetje een letterlijke weergave van het gesprek dat ik had met de intercom bij het hek:

• pieppieppiep
• Bonjour. La gendarmerie est fermé entre 12 et 14 heures.
• Bonjour. Je voudrais entrer quand-meme.
• C’est pour quoi?
• J’ai trouvé une grenade de la guerre, et je voudrais ce marquer a une carte pour vous.
• La gendarmerie est fermé entre 12 et 14 heures.
• …
  Pas de problème. Au revoir.

Ik heb besloten geen uur en 3 kwartier te gaan zitten wachten tot die Gitanes-rokende stokbrood-vreter uit z’n siesta zou rollen met een halve fles wijn achter z’n kiezen… Ik vind het erg spijtig voor de boer die daar misschien binnenkort aan flarden geblazen wordt, maar ik vind dat ik m’n best heb gedaan. En in een land waar te pas en te onpas monumenten uit de grond worden gestampt voor hen die vielen voor het vaderland, is het misschien op de een of andere manier zelfs wel een eer om te sterven in het kader van het behoud van de lunchpauze van je beschermheren…

Tegen de tijd dat ik le chemin weer teruggevonden had, had ik er weer best wat kilometers op zitten, en zouden 1 of 2 uurtjes meer me alleen maar weer in de rimboe brengen. Ik besloot daarom neer te strijken op de camping, en me te wijden aan een knoop die ik in de afgelopen dagen heb doorgehakt: het naar huis sturen van wat spullen. Ik heb besloten me te ontdoen van mijn kookspullen; ik kom zo weinig winkels tegen, dat ik de ruimte in mijn tas (en het gewicht) beter kan gebruiken voor lang houdbare zaken. Zonder kookspullen kan bovendien de spiritusfles ruimte maken voor een extra waterfles; die heb ik nu al nodig, dus in juli en augustus wordt die zeker onontbeerlijk.
Uiteraard moest ik al vrij snel concluderen dat ik net iets te enthousiast ben geweest met spullen versturen, maar op dit moment ben ik liever te veel kwijt dan te weinig.