Ziek

Sézanne Vindey Saudoy Villeneuve-Saint-Vistre-et-Villevotte Saint-Quentin-le-Verger Allemanche-Launay-et-Soyer Anglure

Vanmorgen was ik ziek. Ik besefte dat pas echt toen ik een minuut of 10 onderweg was, en mijn darmen me lieten weten dat ik NU het bos in moest of anders een groot probleem zou hebben. Ik heb daar een minuut of 3 weerstand aan weten te bieden. Ik zal niet in details treden, maar als het een mop was, begon hij met ‘Het is dun en groen, en vliegen gaan er met een enorme boog omheen.’.
Een beetje koorts had ik ook, dus met knikkende knieën en een niet al te heldere blik heb ik me min of meer voortgesleept; ik heb niet heel veel herinneringen aan de dag, behalve dat het lang en saai was, de zon meedogenloos, en dat er veel insecten waren (kleren beschermen hier alleen tegen de zon; de steekvliegen prikken er dwars doorheen). Ik denk dat ik een zware aanval heb gehad van water-uit-een-tuinslang.

Eén ding herinner ik me wel, vooral omdat ik zou denken dat ik aan het hallucineren was geweest van de koorts als ik er geen foto’s van had. Een leuke tip voor toekomstige lopers: als je goed bezweet bent, en je komt op een plek waar veel vlinders zitten, doe dan je rugzak af, pak je camera, en schrik niet van ze. Vlinders blijken dol te zijn op de geur en smaak van zweet; er hing een zwerm van minstens 10 vlinders om me heen, en op een gegeven moment zaten er 3 tegelijk (en misschien nog meer op mijn rug, maar dat kon ik niet zien) met die lange roltongen hun best te doen om zo veel mogelijk zout van mijn T-shirt te likken. Ik weet natuurlijk niet of dat geldt voor alle vlinders, maar deze waren letterlijk niet weg te slaan; ik heb echt mijn best moeten doen om er niet een paar te pletten toen ik mijn rugzak weer omhing.

Aangekomen in Anglure (toch nog ruim 20 kilometer gelopen) kwam ik langs een huis met een Jacobsschelp aan de muur, dus ik besloot aan te bellen om hulp te vragen bij mijn zoektocht naar een slaapplaats. Ik kon direct binnenkomen, er werd een bed opgemaakt, en mevrouw verdween de keuken in om een omelet en salade te maken. Deze mensen maken er zo’n beetje hun levenswerk van om pelgrims op te vangen; op mijn vraag of ze zelf ook niet eens naar Compostela zouden willen lopen, was het antwoord ‘Maar dan is hier niemand meer om de pelgrims op te vangen die hier langskomen.’.

Morgen moet ik na een kilometer of 12 een dorpje tegenkomen met een camping en veel winkels, en na 24 kilometer een dame die pelgrims opvangt zoals ze doen waar ik nu zit. Als het morgen net zo warm wordt als vandaag, wordt het waarschijnlijk 12 kilometer.