Kort maar heftig

Chablis Courgis Préhy Saint-Cyr-les-Colons

Geen goeie dag, geen slechte dag; gewoon zo’n dag die alle kanten op gaat. Zoals wij ADD’ers het graag hebben, zeg maar…

Afgelopen nacht slecht geslapen; zulke nachten heb ik weleens. Daarna goed ontbeten — stokbrood met hazelnootpasta en een liter drinkyoghurt — maar desondanks toch maar eens een centimeter of 15 van mijn riem afgeknipt; ik ben inmiddels behoorlijk afgevallen. Daarna, bij het afbreken van de tent, ontdekt dat de tent stuk is; dat lijkt me best slecht nieuws. Het is een tent met van die aluminium stokken die je in een boog moet spannen, en een van de sockets of hoesjes waarin je zo’n stok vastzet, is gescheurd. Op de eerstvolgende camping maar eens kijken of je met duct tape inderdaad alles kunt repareren. Daarna nog een uurtje zitten wachten totdat mijn was droog was, want dat had afgelopen nacht niet zo lekker gedroogd als ik gehoopt had.

Toen ik uiteindelijk vertrok, had ik inmiddels besloten van de route af te wijken, en een door de GPS berekende kortere route te nemen. Ik was laat, het beloofde weer een warme dag te worden, en met iets meer dan 20 kilometer was die route altijd nog een kilometer of 5 korter dan de route die RP51 had uitgestippeld naar mijn geplande slaapplaats voor vanavond. Buiten Chablis gekomen echter, werd duidelijk dat de GPS een route had gevonden die langs 70-km-wegen leidde. De GPS kon er niets aan doen: in Frankrijk zijn niet heel veel voorzieningen voor voetgangers, want Fransen lopen alleen van en naar hun auto, en dus zijn voetgangers vrijwel overal toegestaan. Maar ik had er weinig zin in om een hele dag bij elke aanstormende auto in de berm te moeten springen, en besloot dus alsnog de oorspronkelijke route op te zoeken. Wat die toch al langere route natuurlijk alleen nog maar langer maakte…

Die oorspronkelijke route was er een waar je van moet houden, laat ik het zo zeggen. Heel veel klimmen en dalen tussen wijnvelden, over weggetjes die bestaan uit puin, gruis en keien. Een aanslag op enkels, knieën en heupen, en alle spieren daartussen en -omheen. Met de slechte nacht en het late vertrek was het me al vrij snel duidelijk dat ik Accolay vandaag niet zou gaan halen.

Ik had al ergens opgevangen dat er in Saint-Cyr een gîte was, en omdat Cravant (het volgende dorp) toch weer 10 kilometer verder lag, beloofde ik mezelf dat ik bij de gîte in Saint-Cyr mocht overnachten als die gratis was. Dat was-ie niet. Maar hij zag er zo geweldig uit, dat ik die 14 euro graag betaalde.

Behalve bedden zijn er een toilet, een douche, een keuken, een wasmachine, elektriciteit en wifi. Maar het belangrijkste is misschien wel dat het hier echt ingericht is. Deze plek geeft je echt het gevoel dat je een huis hebt gevonden, en vanavond, vannacht en morgenochtend kan ik zeggen dat het mijn huis is. Ik mag dan misschien een zwerver zijn, maar na 2 maanden vind ik het heerlijk om weer eens te slapen op een plaats die niet als een noodoplossing voelt. En dus ga ik zo lekker koken. Er zit in het dorp 1 heel klein winkeltje (althans, volgens de eigenaresse van de winkel; bij nader inzien misschien niet de meest betrouwbare bron), dus ik heb een rare combinatie van kalkoenfilet, macédoine de légumes, spek, stokbrood en kruidenboter, maar dat maakt allemaal niet uit: ik zal zorgen dat deze ruimte straks gevuld is met de geur van eten. En met dat flesje wijn erbij, lukt het me best om dat weg te spoelen.

Het ziet er trouwens naar uit dat ik deze gîte (14 slaapplaatsen) ook weer helemaal voor mezelf heb; dat wordt wel een beetje een standaardverhaal in mijn pelgrimage. Maar dit keer vind ik het niet heel erg: er is een wasmachine, dus als er over een uur nog steeds niemand anders is, ga ik hier in mijn blote kont zitten, en gaat alles in de was. (Toekomstige pelgrims die dit lezen en in Saint-Cyr-les-Colons overnachten, kunnen dat nu niet meer doen zonder het beeld op hun netvlies van een naakte langharige zwerver achter een netbook. )

Ik ga koken, en wens iedereen net zo’n goeie nacht als ik ga hebben.