elPeregrino.nl

Savières Payns Saint-Lyé Barberey-Saint-Sulpice La Chapelle-Saint-Luc Troyes

De dag begon een beetje raar vandaag. De trainer had gisteravond de deur van het toilet niet op slot gedaan, zodat ik daarvan gebruik kon maken als ik wilde; hij zou dan vanmorgen op weg naar zijn werk langsrijden om die deur op slot te doen. Toen ik vanmorgen opstond, kon ik zien dat er iemand langsgeweest was: het hek van het terrein stond open. Maar ook de deur van de wc was nog open, en bovendien gutste er een klein riviertje over het terrein (gelukkig niet in de buurt van mijn tent). Er bleek in het clubhuis een waterleiding gesprongen te zijn; die deur was ook niet meer op slot, maar er was niemand. Ik heb geprobeerd de hoofdkraan te vinden, maar daar lag een blok beton op dat ik in m’n eentje niet weg kreeg. Het water bleef dus stromen, en tussen de tijd dat ik opstond (uur of 7) en de tijd dat ik vertrok (uur of 9) heb ik niemand gezien. Ik ben maar gewoon gaan lopen.

De wandeling was heerlijk: niet te lang, want het doel was Troyes, en de rugzak voelde zo licht dat ik me onderweg een paar keer heb afgevraagd of ik niet iets vergeten was; het was een goed idee om van de week wat spullen naar huis te sturen.

Onderweg ving ik ergens op dat het vandaag zaterdag is, en dus besloot ik dat morgen weer een rustdag is. Ik vind het een goed idee om elke week een rustdag in te lassen, en omdat Frankrijk op zondag uitgestorven is, is de zondag daar een goeie dag voor. Bovendien gaf de GPS aan dat de camping municipal in Troyes wifi heeft, dus dat zou een mooie gelegenheid zijn om mijn blog bij te werken, en misschien zelfs eens te proberen een backup te maken van mijn foto’s en video’s, en wat ongepubliceerde foto’s op Flickr te zetten.

De camping in Troyes blijkt een Hollanders-paradijs. Volgens mij wordt het gerund door Nederlanders, en de gasten zijn van het soort ‘jij gebruikt met je kleine tentje toch die hele plaats niet, dus ik kan best via jouw tuin naar mijn camper lopen’. Gelukkig weet ik uit ervaring dat er ook veel fatsoenlijke Nederlanders zijn; het is alleen jammer dat je die in het buitenland niet veel tegenkomt. Misschien een beetje de houding van ‘zolang de buren het niet zien, maakt het niet uit’?

Maar ik maak me er niet te druk om. Morgen een dag om m’n blog bij te werken en wijn te drinken (en misschien is er nog wat pastis over), en dan loop ik weer verder. Net zo lang tot ik alleen nog maar fatsoenlijke mensen tegenkom.

Anglure Bagneux Clesles Saint-Oulph Méry-sur-Seine Droupt-Sainte-Marie Vallant-Saint-Georges Saint-Mesmin Savières

Gisteren vergeten om vooraf te vragen wat een overnachting kost; laat ik het er maar op houden dat ik er nog te ziek voor was. Ik heb lekker gegeten, en het was fijn om me even fatsoenlijk te kunnen scheren en douchen, en prettig dat de kleren in de wasmachine mochten, maar 40 euro is echt veel geld, te veel.
Ik zie sowieso nog niet heel veel van die hulpvaardigheid voor pelgrims waar de Fransen zo om geroemd worden. Ik heb tot nu toe het idee dat ze in 2 groepen verdeeld kunnen worden: zij die de pelgrims zien als veredelde landlopers, en zij die de pelgrims zien als toeristen waar geld uit geperst kan worden. Als ik bijvoorbeeld zie hoe vaak ik in België op straat ben aangesproken met de vraag of ik iets nodig heb, en hoe dat in Frankrijk nog nooit is gebeurd, denk ik voorlopig dat de Fransen iets teveel krediet krijgen. En misschien is het inmiddels ook wel te toeristisch geworden. En wellicht speelt de crisis ook nog een beetjse mee. En ik heb begrepen dat RP51 ook nogal aan het ronselen is geweest voor slaapplaatsen bij de bevolking langs de routes.
Hoe dan ook, ik had al een klein budget, maar als dit zo doorgaat, gaat het er naar uitzien dat ik de reis halverwege zal moeten afbreken; verder naar het zuiden zal het alleen nog maar toeristischer zijn…

…

Goed, tot zover wat ik vanmorgen in mijn verontwaardiging in mijn telefoon tikte. Daarna heb ik het naast me neergelegd (niets meer aan te doen), en ben ik overgegaan tot de orde van de dag: lopen. En dat lopen ging erg lekker vandaag. Misschien had mijn verontwaardiging er iets mee te maken, maar het weer werkte ook mee, en de weg was voor het overgrote deel lekker makkelijk. De rugzak is trouwens ook duidelijk een stuk lichter nu ik wat spul heb gedumpt.

In Savières vond ik het tijd om mijn kamp op te maken. Na het debakel van afgelopen nacht was ik vastbesloten mijn tent bij iemand in de tuin te zetten (met toestemming natuurlijk). Maar de huizen aan de rand van het dorp waren omgeven door wildernis waar geen tent tussen zou passen, en zo stond ik ineens in het centrum van het dorp. Waar de mairie zowaar nog open was. En dus vroeg ik aan de receptioniste of er in het dorp wellicht pelgrimsopvang was. Ze wist zich geen raad met de vraag, en dus werd monsieur le maire erbij gehaald. Die probeerde me eerst door te sturen naar de lokale gîte, maar ik gaf aan dat dat waarschijnlijk te duur voor me zou zijn (ja, ik heb geleerd). Waarop hij aangaf dat hij dan niet veel voor me kon doen; hij zou me graag in de lokale feestzaal stallen, maar dat mocht niet meer van de verzekering. En dus vroeg ik of er dan ergens een plek was waar ik mijn tent neer kon zetten. En daarmee kon hij me wel helpen: ik kon kiezen tussen een plek achter de feestzaal, in het centrum van het dorp, of op het voetbalveld, aan de rand van het dorp. Ik koos voor het voetbalveld. En ik tref het, want vanavond wordt hier getraind, en de trainer heeft gezegd dat ik, als de jongens naar huis zijn om le match te kijken (Frankrijk tegen weet-ik-veel), mag douchen in de kleedkamer terwijl hij opruimt.

Chapton Lachy Sézanne

Wifi en elektriciteit zijn schaars momenteel…

Toen ik vanmorgen tussen Lachy en Sézanne liep, vond ik een oude handgranaat. Nou ja, ‘vond’… Ik stapte erop; de weg was verhard met puin, en het ding lag tussen dat puin. Uiteraard is er op zo’n moment niemand in de buurt die zo’n ding kan ruimen, dus ik deed wat mij het beste leek: ik maakte er een foto van, sloeg de coördinaten op in de GPS, markeerde de plek met een stapeltje stenen in de berm, en besloot om in Sézanne een politiebureau op te zoeken om de vondst te melden; daar moesten ze dan maar beslissen wat ermee moest gebeuren.

Dus in Sézanne week ik van de route af, en ging op zoek naar het politiebureau. Het spreekt voor zich dat ik daarvoor de hele stad door moest. Om kwart over 12 kwam ik bij het politiebureau aan; het hek was dicht. Dit is zo’n beetje een letterlijke weergave van het gesprek dat ik had met de intercom bij het hek:

• pieppieppiep
• Bonjour. La gendarmerie est fermé entre 12 et 14 heures.
• Bonjour. Je voudrais entrer quand-meme.
• C’est pour quoi?
• J’ai trouvé une grenade de la guerre, et je voudrais ce marquer a une carte pour vous.
• La gendarmerie est fermé entre 12 et 14 heures.
• …
  Pas de problème. Au revoir.

Ik heb besloten geen uur en 3 kwartier te gaan zitten wachten tot die Gitanes-rokende stokbrood-vreter uit z’n siesta zou rollen met een halve fles wijn achter z’n kiezen… Ik vind het erg spijtig voor de boer die daar misschien binnenkort aan flarden geblazen wordt, maar ik vind dat ik m’n best heb gedaan. En in een land waar te pas en te onpas monumenten uit de grond worden gestampt voor hen die vielen voor het vaderland, is het misschien op de een of andere manier zelfs wel een eer om te sterven in het kader van het behoud van de lunchpauze van je beschermheren…

Tegen de tijd dat ik le chemin weer teruggevonden had, had ik er weer best wat kilometers op zitten, en zouden 1 of 2 uurtjes meer me alleen maar weer in de rimboe brengen. Ik besloot daarom neer te strijken op de camping, en me te wijden aan een knoop die ik in de afgelopen dagen heb doorgehakt: het naar huis sturen van wat spullen. Ik heb besloten me te ontdoen van mijn kookspullen; ik kom zo weinig winkels tegen, dat ik de ruimte in mijn tas (en het gewicht) beter kan gebruiken voor lang houdbare zaken. Zonder kookspullen kan bovendien de spiritusfles ruimte maken voor een extra waterfles; die heb ik nu al nodig, dus in juli en augustus wordt die zeker onontbeerlijk.
Uiteraard moest ik al vrij snel concluderen dat ik net iets te enthousiast ben geweest met spullen versturen, maar op dit moment ben ik liever te veel kwijt dan te weinig.

Épernay Pierry Moussy Chavot-Courcourt Monthelon Morangis Montmort-Lucy

Vandaag is geen leuke dag. Het lichaam werkt niet mee, de tas is te zwaar, en de eenzaamheid slaat een beetje toe.

Bij Montmort-Lucy geef ik het op, en stap de mairie binnen (zowaar een mairie die open is) om te vragen naar opvang voor pelgrims. Ik word doorverwezen naar een huis een paar straten verderop, de mensen die daar wonen vangen pelgrims en andere wandelaars op. De dame die me ontvangt is duidelijk niet blij: ze had graag 2 dagen van tevoren een telefoontje gehad. Het komt nu slecht uit, want ze moet dingen doen, en ze heeft er niet op gerekend, enzovoort. Ik zeg dat dat geen probleem is, en dat ik een tent heb, en dus ook kan gaan wildkamperen. Daarop zegt haar man dat ik mijn tent dan net zo goed in de tuin kan zetten. Mevrouw is daar niet blij mee, maar kan nu niet meer terug, en stemt in.

Tegen de tijd dat we het daarover eens zijn, is de enige winkel van het dorp (de boulanger) gesloten. Er zijn nog wel een paar restaurants in het dorp, maar daar heb ik geen budget voor. Ik trek een pak biscuitjes uit m’n rugzak, en doe net of dat echt eten is.

Even later komt de mevrouw nog even bij me langs om mijn credencial te zien; ze vertrouwt me duidelijk niet. Omdat in Épernay mijn eerste credencial is volgestempeld, moet ik haar een credencial zonder stempels laten zien; de volle zit nog onderin mijn rugzak. De mevrouw wordt er niet vrolijker op, maar geeft me het voordeel van de twijfel. Als mevrouw 2 uurtjes later haar dingen gedaan heeft, komt ze vragen of ik wil douchen; dan kan ze direct een stempel zetten. Dat ik intussen ook de volle credencial kan laten zien, stemt haar ietsje milder.