Regen en kou

Déols Châteauroux Le Poinçonnet Velles

Omdat het vandaag zondag is, en omdat de lijst met overnachtingsadressen me vertelde dat de sleutel van de gîte municipal in Velles bij de mairie opgehaald moet worden, had ik gisteren de dame van het Office de Tourisme gevraagd of ze even wilde bellen om te vragen hoe dat op zondag werkt. Dat was maar goed ook…

Bij de mairie werd opgenomen door een antwoordapparaat. Dat apparaat meldde dat de mairie op zaterdagochtend open zou zijn. Maar hoewel het zaterdagochtend was, leek het antwoordapparaat de enige aanwezige. De mevrouw van het Office de Tourisme beloofde me het te blijven proberen, en ik ging naar de bibliotheek om wifi-dingen te doen.

Toen ik ’s middags om 4 uur terug kwam bij het Office de Tourisme, had de dame inmiddels een tandje bijgeschakeld. Ze had bij de mairie van Velles niemand te pakken gekregen, en was daar zo boos over, dat ze er nu een missie van gemaakt had om hoe-dan-ook een slaapplaats voor me te regelen: ze had op internet gezocht, en rondgebeld, en nu had ze een lijst met een paar mogelijke overnachtingsadressen in Velles. Ik koos de goedkoopste, en mevrouw greep de telefoon weer. Van de andere kant kwam het antwoord dat het morgen niet gelegen kwam. Toen gebeurde er van alles in heel rap Frans — het enige dat ik ervan begreep was de vraag of men het in Velles normaal vond om in het weekend pelgrims in de kou te laten staan — en dat bracht de raderen in beweging. De mevrouw aan de andere kant van de lijn zou binnen een kwartier terugbellen.
Na een minuut of 10 kwam er inderdaad een telefoontje, en toen was ineens alles opgelost: de mevrouw zou zaterdagmiddag hoogstpersoonlijk alvast een bed voor me opmaken (in haar eigen gîte? de municipal? geen idee…), ik zou vanaf 18:00 uur de sleutel kunnen ophalen in het plaatselijke café, ik kon bij de plaatselijke épicerie aankloppen om wat boodschappen te halen, en de stempel zou op de tafel staan in de gîte, zodat ik zelf een stempel kon zetten. Het geld moest ik maar op de tafel achterlaten.

Het liefst wilde ik de mevrouw van het Office de Tourisme zoenen (dat leek me sowieso niet heel onprettig), maar in plaats daarvan dankte ik haar heel hartelijk, en liep de deur uit in de wetenschap dat ik zondag heel de dag zou mogen doen over 25 kilometer. Terwijl ik de deur uit liep, liet de dame me ook nog weten dat ze na het weekend contact op zou nemen met de mairie van Velles om de burgemeester even de mantel uit te vegen, zowel over zijn antwoordapparaat als over de permanentie van zijn gîte municipal; je zou bijna medelijden krijgen met de man.

…

Toen ik vanmorgen wakker werd, regende het. Toen ik vertrok, regende het. Onderweg regende het. En toen ik aankwam regende het. Dat is wel een aardige samenvatting. Gelukkig bestond de route buiten de bebouwde kom uit 4 of 5 keer heel ver rechtuit, waardoor ik me lekker in mijn eigen hoofd kon terugtrekken.

Om 15:30 liep ik Velles binnen, om 15:40 had ik het café gevonden waar ik om 18:00 de sleutel kon halen, was ik doorgeslenterd naar de gîte, en weer teruggeslenterd naar het café. En toen kon ik alleen nog maar wachten. En wachten. En wachten. Gelukkig stond er een bushokje voor de deur van het café, zodat ik niet in de regen hoefde te staan.

Het bleek te gaan om de private gîte, en niet om de municipal. Op zich is de gîte behoorlijk compleet, behalve dat er geen verwarming is, althans ik kan hem niet aanzetten. De bediening zal wel in het ‘hoofdhuis’ hangen, en de eigenaren van de gîte zijn er niet. Ik heb het in het keukentje een beetje warm kunnen krijgen door de oven aan te zetten met de ovendeur open, maar ik verwacht niet dat mijn schoenen morgen droog zijn; ik wil de oven niet constant aan laten staan. Voor de zekerheid dus ook maar geen kleren gewassen (behalve mijn sokken), zodat die ook niet nat in de rugzak hoeven.

Voor het avondeten heb ik bij de épicerie een blik cassoulet meegenomen. Het smaakte naar hondevoer van een B-merk. Het paste wel bij de rest van de dag.

Als de weegschaal hier in de badkamer een beetje klopt, ben ik inmiddels zo’n 15 kilo kwijt. Ik kan niet zeggen dat ik ze mis. Wel schrik ik een beetje als ik besef dat dat al bijna het gewicht van mijn rugzak is.