Die keuken is nog zo goed als nieuw…

Argenton-sur-Creuse Le Pêchereau Le Menoux Badecon-le-Pin Ceaulmont Gargilesse-Dampierre

Wie zich rond Le Menoux nog niet volledig op z’n gemak voelt met z’n rugzak, zou ik van harte aanraden om tussen Le Menoux en Gargilesse een alternatieve route te kiezen. Uit ervaring kan ik zeggen dat het voor iemand die zich wel op z’n gemak voelt met z’n rugzak, maar ook hoogtevrees heeft, ook niet makkelijk is. Na Le Menoux moet je even om de waterkrachtcentrale heen, en dat betekent het bos in en klimmen. Wat volgt is een heel smal paadje dat bestaat uit bemoste keien, dat behoorlijk steil omhoog gaat. En als je halverwege bent, en besluit dat je toch terugwilt, is de enige manier om weer beneden te komen, je rugzak naar beneden gooien en er zelf op handen, voeten en billen achteraan, in de hoop dat je op tijd bent om je rugzak op te pakken voordat de beek dat doet.
Maar ik moet ook zeggen dat je, als je besluit om te lopen, ook het ongetwijfeld mooiste stuk van de route tot nu toe misloopt. Het is zo’n stuk bos dat je alleen kent uit sprookjesachtige avonturenfilms en avontuurlijke sprookjesfilms. En als je onderweg af en toe even blijft staan, is het behalve hard werken ook volop genieten. Na 20 minuten klimmen, ben ik volgens de GPS een paar honderd meter opgeschoten.
(O, en dat veldje in de schaduw als je het bos uitkomt: ga daar gerust even zitten; dat bankje waar je op hoopt, kun je de komende kilometers wel vergeten.)

De gîte in Gargilesse-Dampierre is prachtig: een grote woonkamer, een keuken met alles erop en eraan (wasmachine!), en geen slaapzaal, maar 1- en 2-persoonskamers; vannacht deel ik mijn slaapkamer dus alleen met mijn rugzak. Als ik het dorp in ga om boodschappen te doen, begrijp ik al snel waarom de keuken van de gîte nog als nieuw is: er is geen enkele winkel in het dorp. Ja, winkels waar je kunstachtige troep kunt kopen, die zijn er volop; Gargilesse profileert zich graag als kunstenaarsdorp. Maar blijkbaar eten die kunstenaars niet. Vroeger waren er wel 2 restaurants, maar ook die hebben de handdoek inmiddels in de ring gegooid.

Ik deel de gîte met 2 Nederlandse dames. Ze lopen de route in etappes, en dit keer lopen ze 1 week. Zij hebben zich na aankomst gemeld bij de mairie, en daar heeft de burgemeester ze aangeboden dat ze bij hem mogen komen eten. Ze hebben dat afgeslagen. Domdomdom. Niet alleen hebben ze daarmee een mooi verhaal naar de prullenbak verwezen, ze zitten nu ook nog eens opgescheept met de langharige zwerver, die buiten een fles wijn bij het plaatselijke café ook geen boodschappen heeft kunnen doen. Gelukkig weet de jongen van het Office de Tourisme raad, en zo kunnen we om een uur of 7 toch nog boodschappen doen bij een plaatselijke kiosk. Nou ja, kiosk… De dame verkoopt een paar dingetjes tegen heel hoge prijzen. En zo zitten we om een uur of 8 aan boterhammen met eendenpaté en konijnenpaté, met nog een extra flesje wijn. Het volkorenbrood dat ik gekocht heb, is zo vaak in- en uitgevroren geweest dat het de benaming ‘oudbakken’ al ruimschoots voorbij is, maar gelukkig is het witbrood van de dames wel te eten.

En de baard is er weer af. Nadat ik onlangs een foto van Jeroen zag met een jaloersmakende baard, dacht ik dat het wel leuk zou zijn als ik ook mijn baard liet staan. Zodat we, als we elkaar over een paar maanden weer zien, zouden kunnen kijken wie de langste heeft. Maar de warmte en bijbehorende jeuk van vandaag hebben me doen besluiten dat scheren wel een goed idee is. Jeroen, gefeliciteerd: je hebt al gewonnen voordat je beseft dat je aan een wedstrijd meedeed…