Ik mag niet douchen

Crozant La Chapelle-Baloue Saint-Germain-Beaupré Saint-Agnant-de-Versillat La Souterraine

Volgens mij is het vandaag een graad of 65. In de schaduw.

De wandeling begint weer prachtig door het bos, en daarna gaat het wel over asfalt, maar nog steeds heerlijk landelijk. Met een pauze elk half uur, in plaats van elk uur, is het prima uit te houden. Op het warmst van de dag, een uur of 1, ben ik net in Saint-Germain-Beaupré, dus daar besluit ik een uurtje onder de luifel van een restaurantje te gaan zitten tot het ergste voorbij is, en mijn T-shirt (min of meer) opgedroogd. Het koude biertje dat ik bij mijn broodje neem, pleurt er heerlijk in, om het maar eens plat te zeggen. Als ik vervolgens bij het verlaten van het dorp ergens aanbel voor wat water, en mijn fles terugkrijg met niet alleen water, maar ook een hand ijsblokjes, ben ik weer helemaal klaar voor de middag.

Eigenlijk wil ik het in Saint-Agnant voor gezien houden, en me daar melden bij de plaatselijke refuge, Maar die hebben ze daar niet. En dus bellen de dames van de mairie voor me naar La Souterraine, om daar een plaatsje voor me te reserveren in een gîte. Ik moet dan nog een kilometer of 6 door de warmte, maar ik mag aankomen zo laat als ik wil.

Als ik aankom en wil gaan douchen, ontdek ik dat ik mijn handdoek in Crozant ben vergeten. Da’s knap onhandig. Ik had dan wel niet het idee dat het ding tot Santiago mee zou gaan — op sommige plaatsen kon je er al doorheen kijken, en het ding rook meer naar mij dan ikzelf — maar je handdoek moet je toch niet wegdoen voordat je een nieuwe hebt; bovendien kan ik nu niet de tijd nemen om kieskeurig op zoek te gaan naar een nieuwe lichtgewicht.
Gelukkig kan ik een handdoek lenen bij de gîte, maar op het moment dat ik wil gaan douchen, begeeft de ketel het; blijkbaar is het niet mijn dag om te douchen. Na een minuut of 20 gepriegel van de aanwezige zoon of schoonzoon komt het sein ‘Ketel meester’, en kan ik alsnog het vergoten zweet afspoelen en mijn kleren wassen.

Deze gîte wordt trouwens gerund door Claudine, die speciaal vanuit de Champagne-streek verhuisd is naar hier, omdat hier behoeft was aan een gîte voor pelgrims. Eigenlijk wilde ze een opvang voor gehandicapte kinderen (toen ik in de lach schoot, zag ze er zelf ook de humor van in), maar nadat ze zelf van Le-Puy naar Santiago had gelopen, en omdat ze de diploma’s niet heeft om met gehandicapte kinderen te werken, heeft ze besloten zich op een gîte voor pelgrims te werpen.

De Duitser die ik gisteren in Crozant ontmoette, is hier ook weer; hij heeft gereserveerd, we zijn met 2 pelgrims op 10 bedden. Hij heeft zich bovendien aangemeld voor het diner; ik ben wat gaan halen bij de supermarkt, om geld te besparen. De man blijkt hooguit een woord of 3 Frans te spreken. De familie is blij dat ik met mijn quiche lorraine ook bij hen aan tafel aanschuif, zodat ze toch in ieder geval met 1 gast kunnen praten; de Duitser komt niet verder dan een beetje voor zich uitstaren, terwijl ik grapjes maak met de familie, en luister naar de verhalen van de kinderen. Ik bedenk me dat het tijd is om van de week de cursus Spaans weer tevoorschijn te halen, anders zit ik er binnenkort ook zo bij.