Weer een refuge

Châtelus-le-Marcheix Les Billanges Saint-Laurent-les-Églises Le Châtenet-en-Dognon Saint-Léonard-de-Noblat

Vanmorgen was ik erg vroeg wakker. De Duitsers wilden om 6 uur vertrekken (om voor de warmte al flink wat kilometers achter de rug te hebben), en hoewel ze hun best deden om stil te zijn, werd ik er toch wakker van. Gelukkig lag ik er gisteravond ook al vroeg in; als iedereen om 9 uur naar bed gaat, kun je nou eenmaal niet in je eentje rond blijven rommelen.

In eerste instantie wilde ik gewoon blijven liggen en mezelf wijsmaken dat ik nog sliep, maar toen ik in de keuken het koffiezetapparaat hoorde pruttelen, ging ik er toch maar uit. (Dit is trouwens de eerste gîte in tijden waar koffie aanwezig was; ik kan niet meer tellen hoeveel pakken koffie ik inmiddels al heb gekocht om de voorraad van een gîte aan te vullen.)
En zo kwam het dat ik dan wel niet tegelijkertijd met de Duitsers om 6 uur, maar toch wel om kwart over 7 al met m’n rugzak om op de stoep van de gîte stond om de etappe van vandaag aan te vangen. En dat is voor mijn doen echt heel vroeg.

De wandeling van vandaag was niet heel zwaar, maar ook geen makkie. Er werd wat geklommen, en er werd wat gedaald; er was modder, er waren keien, en er was asfalt; het was half bewolkt, waardoor ik het grootste deel van de dag in de schaduw liep, en het niet te warm was. Er was een vrachtwagen die overduidelijk te hard van de berg geraasd was, en nu overdwars van berm tot berm stond in een haarspeldbocht; ik prees me gelukkig dat ik hier niet een paar minuten eerder langs was gekomen, en dat de chauffeur nog wel de controle had toen hij een paar minuten daarvoor mij voorbij was gekomen.

De omgeving is hier trouwens prachtig, en ik ben blij dat ik mijn route gewijzigd heb. De mensen hier zijn trouwens ook veel meer betrokken bij le chemin dan hiervoor; wat ik eerder zei over de desinteresse van de Fransen, geldt alleen voor noord-Frankrijk.

In het stukje bos voor Le Châtenet kwam ik langs het pad bordjes tegen met daarop zinnetjes om pelgrims moed in te spreken. Toen ik net de vijfde gefotografeerd had, zag ik in mijn ooghoek… Nee, laat ik niet alles verklappen. Maar wat ik zag was zo bizar, dat ik niet meer keek waar ik liep, en prompt met beide voeten in een modderpoel stapte; als ik mijn stok niet had gehad om mezelf mee op te vangen, was ik languit in de modder gegaan. Een tip voor wie van plan is om ook te gaan lopen naar Santiago de Compostela: welke stukken je eventueel ook overslaat, hier wil je geweest zijn.

In Le Châtelet heb ik weer lekker een uurtje de tijd genomen voor de lunch. Die lange lunches bevallen me goed, en helpen om ook de middag nog goed door te komen. Bovendien hoef ik op die manier niet te lopen op het warmst van de dag.
Het verbaast me trouwens steeds weer hoe elke dag overal mensen zitten te lunchen met een fles wijn, om vervolgens weer doodleuk in de auto de stappen. Hoe stoer de Franse politieagent zichzelf ook vindt (en dat vinden ze zichzelf allemaal), er is er niet één die de ballen heeft om rond lunchtijd bij willekeurig welk café-restaurant te gaan staan voor een alcoholcontrole. Terwijl je als toerist in Frankrijk verplicht bent om zelf een alcoholtester in de auto te hebben.

Eigenlijk wilde ik in Saint-Léonard weer eens op een camping gaan staan, maar omdat de lucht er dreigend uitzag, meldde ik me bij het Office de Tourisme om te vragen of er een refuge was. Die was er, en het meisje ging druk aan het bellen om de code van het cijferslot aan de deur te achterhalen. Aangekomen in de refuge trof ik daar de 2 Duitsers van wie ik vanmorgen afscheid had genomen.
De refuge is gewoon een heel appartement, met een complete keuken inclusief wasmachine en -droger, en zelfs een ligbad en een tv. Er zijn verschillende slaapkamers, dus de kans is klein dat ik morgen weer wakker word van de anderen.

Saint-Léonard-de-Noblat noemt zich Cité du Massepain, en dus vraag ik me direct af hoe marsepein van Sint Léonard bij Sint Nicolaas terecht gekomen is.