Zuster…!

Saint-Léonard-de-Noblat Aureil Feytiat Limoges

Al sinds ik me vanmorgen bedacht dat je in Limoges naast de kathedraal bij de zusters mag aankloppen voor onderdak, heb ik When the lady smiles van de Golden Earring in mijn hoofd. Maar je moet de videoclip kennen om dat te begrijpen. De realiteit blijkt overigens heel anders.

Omdat ik gisteren vroeg naar bed ben gegaan, ben ik vanmorgen ook vroeg wakker; net voor zessen. De Duisters — ze heten trouwens Inge und Karlfred; ik wist dat al, maar jullie nog niet — hadden er blijkbaar al een beetje rekening mee gehouden, want er is genoeg koffie. Als zij om half zeven (een half uur te laat voor hun doen) vertrekken, ben ik nog lang niet zover: ik zit in het centrum van Saint-Léonard, en er zitten hier veel winkels in de buurt, dus ik ben vast besloten vanmorgen eens goed te ontbijten. Slenterend door dat centrum vind ik een boulangier waar het stokbrood nog warm is en een épicier met verse eieren, dus dat lukt.

De wandeling vandaag was mooi maar vermoeiend: veel stijgen en dalen. Het laatste stukje naar de kathedraal van Limoges lijkt, net als in Vézelay, expres extra zwaar te zijn gemaakt om pelgrims te laten voelen wie er de baas is. Bij aankomst in de kathedraal zie ik bij de ingang een bekend karretje staan: blijkbaar logeer ik weer op hetzelfde adres als Inge und Karlfred. In de kathedraal komt vrijwel direct een vriendelijke jongen op me toegesneld om te vragen of ik een stempel in mijn credencial wil. Als ik — uiteraard — ‘ja’ zeg, word ik onder de jaloerse blikken van andere kathedraal-bezoekers meegenomen door een deur waarop een bordje ‘privé’ prijkt. Later in de refuge hoor ik dat dit bij Inge und Karlfred niet gebeurd is; omdat zij hun bagage bij de deur hebben achtergelaten, heeft de medewerker hen niet herkend als pelgrims.

Na de stempel loopt de jongen met me mee naar de deur om me de deur te wijzen waar ik me moet melden als ik bij de zusters wil overnachten. Daar blijken de dingen erg zakelijk te gaan. Om te beginnen wordt me verweten dat ik niet gereserveerd heb. De opmerking dat ik pelgrim ben, en geen toerist, landt bij mevrouw op vruchteloze bodem; blijkbaar is men hier inmiddels zo gewend aan toeristen, dat men niet meer weet hoe men pelgrims opvangt. Mevrouw vertelt me vervolgens dat ik, als ik gisteren was aangekomen, geen plaats zou hebben gehad; mijn antwoord dat ik niet gisteren, maar vandaag ben aangekomen, is een logica waar ze alleen maar meer van in de war raakt. Maar vandaag is er nog plaats, en dus mag ik me inschrijven. Als ik dit schrijf is het bijna half twaalf, ik lig in een kamer met 3 bedden, en ik zou een dansje kunnen doen in mijn blote kont zonder dat iemand zich eraan zou storen (ik doe dat overigens niet, want er is toch niemand om zich eraan te storen).
Om nog een beter idee te geven van de meelevendheid van de zusters: Inge tobt al 3 dagen met pijn in haar voet; in Limoges heeft ze eindelijk een dokter bezocht, en van hem het (schriftelijk) advies gekregen om een dag rust te nemen. Als ze daarmee naar de zusters gaat, is het antwoord ‘dat zullen we morgen wel zien’, want ‘die pelgrims komen altijd maar zonder te reserveren’, en ‘hebben dan altijd van alles waardoor ze een dag langer willen blijven’… Wie naar Limoges gaat, zou ik niet adviseren om bij de zusters naast de kathedraal te overnachten. ’t Is trouwens ook best duur, als je ziet wat je ervoor krijgt. (Maar ja, de katholieke kerk heeft het natuurlijk ook niet breed…)
Maar na die klim naar de kathedraal heb ik niet zo heel veel zin meer om door te lopen naar de camping aan de andere kant van de stad.
(Er is trouwens ook nog een diocenesse die pelgrims opvangt op basis van donativo, maar die is momenteel gesloten voor een renovatie.)