Onweer

Aixe-sur-Vienne Saint-Martin-le-Vieux Lavignac Flavignac

De tv in de recreatiezaal van de camping voorspelde gisteren onweer voor vandaag. Als ik vanmorgen vertrek, is daar niets van te zien; de lucht is blauw, en de tent gaat droog in de rugzak.

Als ik vanmiddag in Saint-Martin net zit om te gaan lunchen, trekken er een paar prachtige wolken mijn blikveld in. Tegen de tijd dat ik mijn lunch achter mijn kiezen heb, hebben die gezelschap gekregen van een paar heel boos kijkende broertjes. Als ik weer ga lopen, dondert het, en het is goed dat ik ben gaan lopen met de poncho alvast in de hand, want 5 minuten later begint het te regenen. Het regent niet hard, maar genoeg om de poncho een groot deel van de middag aan te houden. Het blijft de hele middag rommelen.

Eigenlijk wilde ik naar Les Cars lopen, maar omdat ik een beetje bang ben dat achter in de vrijdagmiddag hier en daar een mairie dicht zou kunnen zijn, en omdat het onweert, en ik dus niet zo’n zin heb om te kamperen, besluit ik bijtijds uit te gaan kijken naar onderdak. Als ik Flavignac binnenloop, geeft het bord bij de dorpsgrens mij het idee dat men hier graag goed voor pelgrims wil zorgen. En inderdaad loop ik even later langs een deur met het bord dat ik in Déols ook al gezien heb: het herkenningsteken van de refuges van de ‘Amis et Pèlerins de Saint Jacques de la Voie de Vézelay’. Voor de sleutel mag ik me melden bij de mairie, en als ik dat doe, hoor ik dat ik voor een tientje niet in mijn tent hoef te slapen. Ik besluit niet door te lopen naar Les Cars met het risico dat ik daar een gesloten mairie vind.

Bij de mairie heb ik al gehoord dat er nog 2 reserveringen zijn voor de refuge, en inderdaad komen er een tijdje later een Franse vrouw (Michelle) en een Vlaamse jongen (Maarten) aan de deur. Ze hebben elkaar net de vorige dag ontmoet, en lopen nu samen. Ik heb al direct het idee dat zij hem een beetje ‘bemoedert’. In de loop van de avond merk ik dat ik daarin gelijk heb, en dat Maarten het moeilijk vindt om daar weerstand aan te bieden. En zo moet iedereen zijn eigen lessen leren onderweg…

’s Avonds gooien we ons eten bij elkaar op tafel, en kopen in wat we nodig hebben om er een volledige maaltijd van te maken.

Maarten en ik ontdekken al snel dat we ‘geen goeie maatjes’ zijn, zoals Maarten dat noemt. Niet omdat we het niet met elkaar kunnen vinden, maar juist omdat we allebei nogal een potje lusten. We zijn een aantal blikken bier en 3 flessen wijn verder als we na een hele avond praten ons bed in rollen.

Mijn nieuwe knieband lijkt mijn knie voldoende stevigheid te bieden om (bijna) geen last meer te hebben van die gevoelige pees in mijn knieholte. Da’s mooi.