Een motel, toe maar

Flavignac Les Cars Pageas Châlus Firbeix Saint-Pierre-de-Frugie

Vroeg wakker vandaag. Michelle is vroeg op, en is vastbesloten om ons ook wakker te maken. Ik heb sterk het idee dat we gestraft moeten worden voor de wijn die we gedronken hebben, en bovendien is het de bedoeling dat Maarten wakker wordt, opstaat, en met haar meeloopt. Ik zet koffie en posteer me langs de zijlijn om het geheel te aanschouwen. Omdat Maarten nog niet helemaal fris is, smeert Michelle een paar boterhammetjes voor hem, voor onderweg. Om half acht vertrekken ze uiteindelijk, en heb ik de gîte voor mezelf om aan mijn eigen ochtendritueel te beginnen.

Al vanaf een uur of 6 ‘s morgens komen hier wielrenners voorbij. Ik heb het idee dat overdag de Tour de France hier voorbij zal komen, en dat de heren en dames nu de weg aan het verkennen zijn (het kan natuurlijk ook een lokale wedstrijd zijn, maar daarvoor heb ik geen aankondigingen gezien). Ik hoop dat de tour niet teveel samengaat met de chemin. Ik heb trouwens niet het idee dat de heren en dames voor hun plezier rijden: er is er maar één bij die ik zie glimlachen, en dat kan ook te maken hebben met die knappe pelgrim die ze in een deuropening ziet staan; als ze voor de tweede keer voorbij komt, glimlacht ze nog breder.

In eerste instantie richt ik me vandaag op La Coquille, maar ik weet dat Michelle en Maarten daar ook heen lopen, en onderweg besluit ik dat ik nog een avondje van dat moeder-zoon-spelletje niet aankan. Ik zal daarom mijn tent op gaan zetten op de camping in Saint-Pierre, net voor La Coquille. Het probleem daarbij blijkt aan het einde van de dag te zijn dat die camping niet (meer) bestaat. Gelukkig heb ik op weg naar die niet-bestaande camping een bord zien staan dat wees in de richting van een refuge municipal, dus ik besluit het dorp in te lopen. Een voorbijganger vertelt me dat ik me bij de lokale bar moet melden, en daar hoor ik dat er in de gîte werkzaamheden zijn, en dat ik daarom de sleutel krijg van een kamer van het lokale motel (stel je er niets bij voor: dit is Frankrijk). Omdat er in de motelkamer niet gekookt kan worden, en bovendien de enige winkel in het dorp inmiddels dicht is, heb ik geen andere keuze dan in het bar-restaurant van mijn huidige huisbaas te gaan eten. Daar neem een maaltijdsalade met een kaasplankje toe. En om geld te besparen drink ik daarbij wijn, want een karafje rode wijn (€2,30) is hier goedkoper dan een flesje cola (€2,50)… Voor 2 tientjes zit ik uiteindelijk vol, en zoek ik mijn mandje op.