In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening.

Archief

Camino de Santiago

Halve wandeling

Limoges Isle Mérignac Aixe-sur-Vienne

Vandaag wilde ik een rustdag: Limoges is een grote stad, en ik heb nieuwe schoenen nodig. Maar bij de zusters beviel het me niks, en dus wilde ik eerst op zoek naar een camping. De GPS gaf er maar 2 enigszins in de buurt: 1 op 5 kilometer en helemaal de verkeerde kant op, en 1 de goeie kant op maar wel op 10 kilometer.

Omdat ik zeker wilde weten dat ik tijd genoeg zou hebben om schoenen te kopen, koos ik in principe voor die op 5 kilometer, maar besloot ik eerst voor de zekerheid nog even binnen te lopen bij het Office de Tourisme. En de Tourisme-jongen wist wel een camping voor me; goedkoop, en niet ver weg. Toen ik de naam van de camping zag, had er een belletje moeten gaan rinkelen. Maar dat gebeurde niet. Ook hadden er alarmbellen moeten afgaan toen ik hem hoorde zeggen ‘pas loin‘ (‘niet ver’); een Fransman doet alles met de auto, en dan is het niet gauw ver. Maar goed, als ik nou de straat hier tegenover het Office de Tourisme inliep, bij het grote kruispunt rechtsafsloeg, en dan alsmaar rechtdoor ging, dan kwam ik er vanzelf.

Toen ik op een gegeven moment een plaatsnaambordje zag met een naam die ik niet verwachtte, besloot ik de GPS eens te raadplegen om te zien in welke richting ik eigenlijk liep. En toen viel heel langzaam het kwartje: ik was onderweg naar de camping op 10 kilometer. Op zich niet heel erg, want die camping ligt langs de weg naar Compostela. Maar wat wel erg was, was dat de jongen van het Office de Tourisme de route gekozen had die het makkelijkst uit te leggen was; als ik gewoon de camino-route had gevolgd, had dat me een kilometer of 4 gescheeld…

Gelukkig heeft de camping wifi, en dus heb ik besloten om de rest van vandaag te gebruiken om mijn website bij te werken, en morgen terug te reizen naar Limoges (trein of bus) voor nieuwe schoenen.

Op de camping ontmoet ik Jo, een gepensioneerde militair die samen met zijn hond naar Santiago loopt. Ik had al over hem gehoord, en hij kent ook weer verschillende pelgrims die ik ook ontmoet heb. Op de camino zijn we allemaal een beetje familie. :-)

Eindpunt (overnachting)
NaamCamping Les Grèves
PlaatsAixe-sur-Vienne
Prijs per nacht€8,10
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiBij de prijs inbegrepen.
EtenRestaurantjes en een grote supermarkt dichtbij.
Camino de Santiago

Zuster…!

Saint-Léonard-de-Noblat Aureil Feytiat Limoges

Al sinds ik me vanmorgen bedacht dat je in Limoges naast de kathedraal bij de zusters mag aankloppen voor onderdak, heb ik When the lady smiles van de Golden Earring in mijn hoofd. Maar je moet de videoclip kennen om dat te begrijpen. De realiteit blijkt overigens heel anders.

Omdat ik gisteren vroeg naar bed ben gegaan, ben ik vanmorgen ook vroeg wakker; net voor zessen. De Duisters — ze heten trouwens Inge und Karlfred; ik wist dat al, maar jullie nog niet — hadden er blijkbaar al een beetje rekening mee gehouden, want er is genoeg koffie. Als zij om half zeven (een half uur te laat voor hun doen) vertrekken, ben ik nog lang niet zover: ik zit in het centrum van Saint-Léonard, en er zitten hier veel winkels in de buurt, dus ik ben vast besloten vanmorgen eens goed te ontbijten. Slenterend door dat centrum vind ik een boulangier waar het stokbrood nog warm is en een épicier met verse eieren, dus dat lukt.

De wandeling vandaag was mooi maar vermoeiend: veel stijgen en dalen. Het laatste stukje naar de kathedraal van Limoges lijkt, net als in Vézelay, expres extra zwaar te zijn gemaakt om pelgrims te laten voelen wie er de baas is. Bij aankomst in de kathedraal zie ik bij de ingang een bekend karretje staan: blijkbaar logeer ik weer op hetzelfde adres als Inge und Karlfred. In de kathedraal komt vrijwel direct een vriendelijke jongen op me toegesneld om te vragen of ik een stempel in mijn credencial wil. Als ik — uiteraard — ‘ja’ zeg, word ik onder de jaloerse blikken van andere kathedraal-bezoekers meegenomen door een deur waarop een bordje ‘privé’ prijkt. Later in de refuge hoor ik dat dit bij Inge und Karlfred niet gebeurd is; omdat zij hun bagage bij de deur hebben achtergelaten, heeft de medewerker hen niet herkend als pelgrims.

Na de stempel loopt de jongen met me mee naar de deur om me de deur te wijzen waar ik me moet melden als ik bij de zusters wil overnachten. Daar blijken de dingen erg zakelijk te gaan. Om te beginnen wordt me verweten dat ik niet gereserveerd heb. De opmerking dat ik pelgrim ben, en geen toerist, landt bij mevrouw op vruchteloze bodem; blijkbaar is men hier inmiddels zo gewend aan toeristen, dat men niet meer weet hoe men pelgrims opvangt. Mevrouw vertelt me vervolgens dat ik, als ik gisteren was aangekomen, geen plaats zou hebben gehad; mijn antwoord dat ik niet gisteren, maar vandaag ben aangekomen, is een logica waar ze alleen maar meer van in de war raakt. Maar vandaag is er nog plaats, en dus mag ik me inschrijven. Als ik dit schrijf is het bijna half twaalf, ik lig in een kamer met 3 bedden, en ik zou een dansje kunnen doen in mijn blote kont zonder dat iemand zich eraan zou storen (ik doe dat overigens niet, want er is toch niemand om zich eraan te storen).
Om nog een beter idee te geven van de meelevendheid van de zusters: Inge tobt al 3 dagen met pijn in haar voet; in Limoges heeft ze eindelijk een dokter bezocht, en van hem het (schriftelijk) advies gekregen om een dag rust te nemen. Als ze daarmee naar de zusters gaat, is het antwoord ‘dat zullen we morgen wel zien’, want ‘die pelgrims komen altijd maar zonder te reserveren’, en ‘hebben dan altijd van alles waardoor ze een dag langer willen blijven’… Wie naar Limoges gaat, zou ik niet adviseren om bij de zusters naast de kathedraal te overnachten. ‘t Is trouwens ook best duur, als je ziet wat je ervoor krijgt. (Maar ja, de katholieke kerk heeft het natuurlijk ook niet breed…)
Maar na die klim naar de kathedraal heb ik niet zo heel veel zin meer om door te lopen naar de camping aan de andere kant van de stad.
(Er is trouwens ook nog een diocenesse die pelgrims opvangt op basis van donativo, maar die is momenteel gesloten voor een renovatie.)

Eindpunt (overnachting)
Naam?
PlaatsLimoges
Prijs per nacht€15,00
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiNee.
EtenKookgelegenheid aanwezig; klein supermarktje en verschillende restaurants op loopafstand. Ontbijt tegen bijbetaling van €2,50.
Camino de Santiago

Weer een refuge

Châtelus-le-Marcheix Les Billanges Saint-Laurent-les-Églises Le Châtenet-en-Dognon Saint-Léonard-de-Noblat

Vanmorgen was ik erg vroeg wakker. De Duitsers wilden om 6 uur vertrekken (om voor de warmte al flink wat kilometers achter de rug te hebben), en hoewel ze hun best deden om stil te zijn, werd ik er toch wakker van. Gelukkig lag ik er gisteravond ook al vroeg in; als iedereen om 9 uur naar bed gaat, kun je nou eenmaal niet in je eentje rond blijven rommelen.

In eerste instantie wilde ik gewoon blijven liggen en mezelf wijsmaken dat ik nog sliep, maar toen ik in de keuken het koffiezetapparaat hoorde pruttelen, ging ik er toch maar uit. (Dit is trouwens de eerste gîte in tijden waar koffie aanwezig was; ik kan niet meer tellen hoeveel pakken koffie ik inmiddels al heb gekocht om de voorraad van een gîte aan te vullen.)
En zo kwam het dat ik dan wel niet tegelijkertijd met de Duitsers om 6 uur, maar toch wel om kwart over 7 al met m’n rugzak om op de stoep van de gîte stond om de etappe van vandaag aan te vangen. En dat is voor mijn doen echt heel vroeg.

De wandeling van vandaag was niet heel zwaar, maar ook geen makkie. Er werd wat geklommen, en er werd wat gedaald; er was modder, er waren keien, en er was asfalt; het was half bewolkt, waardoor ik het grootste deel van de dag in de schaduw liep, en het niet te warm was. Er was een vrachtwagen die overduidelijk te hard van de berg geraasd was, en nu overdwars van berm tot berm stond in een haarspeldbocht; ik prees me gelukkig dat ik hier niet een paar minuten eerder langs was gekomen, en dat de chauffeur nog wel de controle had toen hij een paar minuten daarvoor mij voorbij was gekomen.

De omgeving is hier trouwens prachtig, en ik ben blij dat ik mijn route gewijzigd heb. De mensen hier zijn trouwens ook veel meer betrokken bij le chemin dan hiervoor; wat ik eerder zei over de desinteresse van de Fransen, geldt alleen voor noord-Frankrijk.

In het stukje bos voor Le Châtenet kwam ik langs het pad bordjes tegen met daarop zinnetjes om pelgrims moed in te spreken. Toen ik net de vijfde gefotografeerd had, zag ik in mijn ooghoek… Nee, laat ik niet alles verklappen. Maar wat ik zag was zo bizar, dat ik niet meer keek waar ik liep, en prompt met beide voeten in een modderpoel stapte; als ik mijn stok niet had gehad om mezelf mee op te vangen, was ik languit in de modder gegaan. Een tip voor wie van plan is om ook te gaan lopen naar Santiago de Compostela: welke stukken je eventueel ook overslaat, hier wil je geweest zijn.

In Le Châtelet heb ik weer lekker een uurtje de tijd genomen voor de lunch. Die lange lunches bevallen me goed, en helpen om ook de middag nog goed door te komen. Bovendien hoef ik op die manier niet te lopen op het warmst van de dag.
Het verbaast me trouwens steeds weer hoe elke dag overal mensen zitten te lunchen met een fles wijn, om vervolgens weer doodleuk in de auto de stappen. Hoe stoer de Franse politieagent zichzelf ook vindt (en dat vinden ze zichzelf allemaal), er is er niet één die de ballen heeft om rond lunchtijd bij willekeurig welk café-restaurant te gaan staan voor een alcoholcontrole. Terwijl je als toerist in Frankrijk verplicht bent om zelf een alcoholtester in de auto te hebben.

Eigenlijk wilde ik in Saint-Léonard weer eens op een camping gaan staan, maar omdat de lucht er dreigend uitzag, meldde ik me bij het Office de Tourisme om te vragen of er een refuge was. Die was er, en het meisje ging druk aan het bellen om de code van het cijferslot aan de deur te achterhalen. Aangekomen in de refuge trof ik daar de 2 Duitsers van wie ik vanmorgen afscheid had genomen.
De refuge is gewoon een heel appartement, met een complete keuken inclusief wasmachine en -droger, en zelfs een ligbad en een tv. Er zijn verschillende slaapkamers, dus de kans is klein dat ik morgen weer wakker word van de anderen.

Saint-Léonard-de-Noblat noemt zich Cité du Massepain, en dus vraag ik me direct af hoe marsepein van Sint Léonard bij Sint Nicolaas terecht gekomen is.

Eindpunt (overnachting)
NaamRefuge pèlerin
PlaatsSaint-Léonard-de-Noblat
Prijs per nacht€10,00
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiNee.
EtenVerschillende restaurants en een grote supermarkt op loopafstand.
Rust

Bezoek

Om een uur of vijf komt er een knappe jonge vrouw binnen. Ze is moe en koud. Als ze van binnen een beetje is opgewarmd van de koffie die ik voor haar zet, wil ze niets liever dan even bij me op schoot en in mijn armen kruipen om ook de buitenkant te warmen. Uiteindelijk staat ze op om te gaan douchen. Net voor ze de badkamer instapt, draait ze zich om en vraagt met een knipoog of ik zo haar rug even kom inzepen…

Dus daar wacht ik dan maar op. Het is nu 10:23, dus ze heeft nog even.

Of misschien

Om een uur of vijf komt er een jonge vrouw binnengestrompeld. Haar rugzak hangt op halfzeven en ze heeft een verwarde blik in haar ogen. Ze was samen met een vriendin aan het wandelen, vertelt ze, maar die was gestruikeld in het bos en had haar enkel verstuikt, dus die heeft ze uit haar lijden moeten verlossen. Ze legt een bebloed mes op tafel…

Of

Om een uur of vijf wordt er op de luiken geklopt. Als ik het raam open doe, zie ik een klein meisje staan, met een rood mutsje. Ze was onderweg naar grootmoeder, vertelt ze, om koekjes te brengen, maar ze had gehoord dat ik geen boodschappen kon doen. Of ik er misschien ook een paar wilde…?

Of

Om een uur of vijf gaat het brandalarm. Ik probeer snel zoveel mogelijk van mijn spullen bij elkaar te graaien en ren naar buiten. Tegen de tijd dat de brandweer arriveert, is de gîte tot op de grond afgebrand, samen met driekwart van mijn bagage…

Of

Om een uur of vijf komen er 4 uitgelaten, hijgende jonge Belgen binnen. Ze zijn op de fiets onderweg naar Santiago, en hebben van de laatste 20 kilometer hiernaartoe een wedstrijd gemaakt. Boodschappen hebben ze onderweg gedaan, en als ze allemaal een snelle douche hebben genomen, posteert een van hen zich aan het fornuis, terwijl een andere de eerste opentrekt van wat een eindeloze hoeveelheid flessen wijn lijkt. Ze vinden het niet meer dan normaal dat ik ook aanschuif, en als we uiteindelijk ver na twaalven ons bed opzoeken, zijn we allemaal behoorlijk dronken, maar ook zeer voldaan.

Het is ongelooflijk wat er allemaal rond een uur of vijf kan gebeuren, maar waarschijnlijk wordt het iets als

Tegen de tijd dat het vijf uur is, verveel ik me kapot, en vraag ik me af waarom ik hier eigenlijk een nacht extra wilde blijven. Om een uur of half zeven besluit ik maar naar bed te gaan om te zien of ik al kan slapen. Uiteindelijk, na veel woelen en draaien, val ik in slaap, om ‘s morgens om half vijf al wakker te worden. Als ik even naar de wc geweest ben, kan ik niet meer in slaap komen, en uiteindelijk stap ik om kwart voor zeven met mijn rugzak om naar buiten en draai de deur achter me op slot.

Tja, het leven van een pelgrim kan heel spannend zijn. Maar meestal is het dat niet…

UPDATE ‘s middags
Om een uur of 12 kwamen er 2 Duitsers binnen, een stel van rond de 60. Ze waren nogal verbaasd dat ze iemand in de gîte aantroffen, want ze hadden sinds hun vertrek uit Duitsland pas 4 andere pelgrims ontmoet. Na een korte kennismaking gingen zij hun gang, en ik de mijne. Om een uur of 3 komt er nog een Belg bij die op de fiets op de terugweg is vanuit Santiago.
Het leven van een pelgrim is niet altijd heel spannend…

‘s Avonds nog wel heel leuk een uurtje zitten roddelen over de Fransen. :-)

Camino de Santiago

Op en neer

Bénévent-l’Abbaye Marsac Arrènes Saint-Goussaud Châtelus-le-Marcheix

Vandaag word ik niet best wakker. De warmte van gisteren is duidelijk een te grote aanslag op mijn lichaam geweest: alles doet pijn, en ik heb geen energie. Mijn benen voelen als blubber, voor mij inmiddels een duidelijk teken van vochttekort. Ik heb vannacht een liter water gedronken, maar toch hoef ik niet naar de wc, dat zegt ook wel wat. Om de pret nog wat te vergroten, vertrek ik met de waarschuwing dat ik vandaag regen krijg, en dat het vanavond en vannacht waarschijnlijk gaat onweren.

Inderdaad begint het na een half uurtje te regenen, en als ik 10 minuten later in het bos met mijn ene voet tot mijn enkel in een modderpoel glijd, daarbij mijn rug in een pijnlijke knoop draai, en om mijn val te breken mijn hand in een doornstruik zet, kan ik in ieder geval tegen mezelf zeggen dat het vandaag niet veel slechter kan worden. En inderdaad is aan de andere kant van het bos de lucht alweer grotendeels blauw, en loopt de weg heerlijk ontspannen naar beneden.

Zo blijft het heel de ochtend: beetje stijgen, beetje dalen, beetje zon, beetje bewolkt; regenen doet het niet meer, en het stijgen blijft me moeite kosten.

Dan volgt er aan het begin van de middag een lange klim. Het is niet zo zeer de stijlheid als wel de duur die me bijna de das omdoet; na bijna een uur constant omhoog bereik ik meer kruipend dan lopend het tot nu toe hoogste punt van mijn tocht: 725 meter, Saint-Goussaud. Hier moet ik even een half uur gaan zitten om op adem te komen, water te drinken en mijn shirt te laten drogen. Een lokale golden retriever komt naar me toe sloffen en legt haar kop op mijn schoot; ik ga er van uit dat ze hier wel vaker uitgeputte pelgrims ziet zitten.

Yves had me aangeraden naar Châtelus-le-Marcheix te lopen; dat was maar 18 kilometer, en er was een prima gîte municipal. Vanaf Saint-Goussaud is dat nog zo’n 5 en een halve kilometer, maar gelukkig gaat het vrijwel de hele weg naar beneden. Vlak voor Châtelus zie ik nog een bordje ‘Camping’, maar gezien het aangekondigde onweer besluit ik toch door te lopen naar de gîte.

Als ik aankom bij de gîte, komt daar ook net een Frans stel aanfietsen met 2 kinderen. Als ze mij aan zien komen, hebben ze direct geen zin meer in de gîte. Madame heeft zelfs zo de pest in over mijn brutaalheid dat er geen ‘bonjour’ af kan; als monsieur merkt dat madame boos is, kijkt monsieur me ook niet meer aan. En zo heb ik weer een gîte voor mezelf.

Yves had me al uitgelegd dat de gîte tegenover het postkantoor was, en dat de sleutel in de brievenbus lag; als de deur op slot was, kon ik de sleutel pakken en me installeren. Voor de zekerheid heb ik me nog even gemeld bij het Office-de-Tourisme-slash-Bibliotheque. De dame daar verzekerde me dat de beheerster van de gîte altijd om 18:00 uur even een kijkje kwam nemen. Ik ben blij dat ik daar niet op heb gewacht, want als ik dit tik (23:11), heb ik nog steeds niemand gezien.

Als ik net een uurtje binnen ben, begint het te druppelen en te rommelen. Tegen de tijd dat het eet- en muziekfeest op het plein hier vlakbij begint, gaat het echt regenen, en de band van de avond is zo slecht dat ze de zondvloed over het dorp lijken af te roepen, stortregen en vrijwel onophoudelijk onweer. Maar wat maakt het uit? Het hele publiek (een man of 30) lijkt een geweldige avond te hebben, en ik zit binnen.

Omdat het morgen zondag is, en omdat het onweer best nog een dag door zou kunnen gaan (de band is er slecht genoeg voor), wil ik hier 2 nachten blijven. Maar omdat ik nog niemand gezien heb, weet ik niet of dat wel kan: voor hetzelfde geld zijn alle 6 de bedden morgen gereserveerd.

Eindpunt (overnachting)
NaamGîte d'etape
PlaatsChâtelus-le-Marcheix
Prijs per nacht€10,00
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiNee.
EtenKookgelegenheid aanwezig; 1 klein winkeltje met een mini-assortiment in het dorp.

Je denkt dat ik overdrijf? Ik ben even buiten gaan staan voor je; oordeel zelf, klik op het pijltje:

Camino de Santiago

Warrum…

La Souterraine Saint-Priest-la-Feuille Chamborand Bénévent-l’Abbaye

Het is vandaag weer warm. Als ik vertrek, meld de buitenthermometer bij de supermarkt dat het 31 graden is; ik weiger dat te geloven. Om half elf is het al zo warm dat op sommige plaatsen het asfalt weer vloeibaar wordt. De wandeling is lang en heet, en ik probeer om niet vaker dan elk half uur een pauze te nemen; soms lukt dat. Omdat Claudine gezegd heeft dat er in Bénévent een fijne refuge is, heb ik me daarop gericht, een wandeling van zo’n 21 kilometer. Als iemand me een lift aangeboden zou hebben voor de laatste 5 kilometer, zou ik die vandaag met alle plezier aangenomen hebben. Maar dat gebeurt niet, en dus sleep ik me aan het einde van de middag op pure wilskracht Bénévent binnen. De thermometer bij de refuge roept trots dat het ruim 37 graden is; ik ben dus inderdaad een idioot: geen verstandig mens hangt met dit weer een rugzak om.

De refuge wordt gerund door Yves, en ik krijg sterk het idee dat Yves er niet zo’n zin meer in heeft. Niet alleen staat het huis te koop, ook wijst hij me niet op het gastenboek, vraagt hij niet of hij een foto van me mag maken (terwijl de muur volhangt met foto’s van pelgrims uit het verleden), en als ik vraag naar wifi, komt hij niet veel verder dan de mededeling dat dat meestal niet werkt, maar dat ik het misschien bij het Office de Tourisme kan proberen. Ik hoop voor Yves dat hij zijn huis en zijn winkel met camino-prullaria snel verkoopt, zodat hij van zijn rust kan gaan genieten.

In het gastenboek zie ik dat Siets hier een paar dagen geleden ook was; ze heeft dus al een aardige voorsprong genomen. Ik lees dat zij in haar beoordeling ook niet veel verder kwam dan ‘Siets was here‘.

Eindpunt (overnachting)
NaamAdosdanes ('à dos d'ânes': op de rug van de ezel)
PlaatsBénévent-l'Abbaye
Prijs per nacht€15,00
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiNee.
EtenEen pizzeria op de hoek, een supermarkt op 10 minuten lopen.
Camino de Santiago

Ik mag niet douchen

Crozant La Chapelle-Baloue Saint-Germain-Beaupré Saint-Agnant-de-Versillat La Souterraine

Volgens mij is het vandaag een graad of 65. In de schaduw.

De wandeling begint weer prachtig door het bos, en daarna gaat het wel over asfalt, maar nog steeds heerlijk landelijk. Met een pauze elk half uur, in plaats van elk uur, is het prima uit te houden. Op het warmst van de dag, een uur of 1, ben ik net in Saint-Germain-Beaupré, dus daar besluit ik een uurtje onder de luifel van een restaurantje te gaan zitten tot het ergste voorbij is, en mijn T-shirt (min of meer) opgedroogd. Het koude biertje dat ik bij mijn broodje neem, pleurt er heerlijk in, om het maar eens plat te zeggen. Als ik vervolgens bij het verlaten van het dorp ergens aanbel voor wat water, en mijn fles terugkrijg met niet alleen water, maar ook een hand ijsblokjes, ben ik weer helemaal klaar voor de middag.

Eigenlijk wil ik het in Saint-Agnant voor gezien houden, en me daar melden bij de plaatselijke refuge, Maar die hebben ze daar niet. En dus bellen de dames van de mairie voor me naar La Souterraine, om daar een plaatsje voor me te reserveren in een gîte. Ik moet dan nog een kilometer of 6 door de warmte, maar ik mag aankomen zo laat als ik wil.

Als ik aankom en wil gaan douchen, ontdek ik dat ik mijn handdoek in Crozant ben vergeten. Da’s knap onhandig. Ik had dan wel niet het idee dat het ding tot Santiago mee zou gaan — op sommige plaatsen kon je er al doorheen kijken, en het ding rook meer naar mij dan ikzelf — maar je handdoek moet je toch niet wegdoen voordat je een nieuwe hebt; bovendien kan ik nu niet de tijd nemen om kieskeurig op zoek te gaan naar een nieuwe lichtgewicht.
Gelukkig kan ik een handdoek lenen bij de gîte, maar op het moment dat ik wil gaan douchen, begeeft de ketel het; blijkbaar is het niet mijn dag om te douchen. Na een minuut of 20 gepriegel van de aanwezige zoon of schoonzoon komt het sein ‘Ketel meester’, en kan ik alsnog het vergoten zweet afspoelen en mijn kleren wassen.

Deze gîte wordt trouwens gerund door Claudine, die speciaal vanuit de Champagne-streek verhuisd is naar hier, omdat hier behoeft was aan een gîte voor pelgrims. Eigenlijk wilde ze een opvang voor gehandicapte kinderen (toen ik in de lach schoot, zag ze er zelf ook de humor van in), maar nadat ze zelf van Le-Puy naar Santiago had gelopen, en omdat ze de diploma’s niet heeft om met gehandicapte kinderen te werken, heeft ze besloten zich op een gîte voor pelgrims te werpen.

De Duitser die ik gisteren in Crozant ontmoette, is hier ook weer; hij heeft gereserveerd, we zijn met 2 pelgrims op 10 bedden. Hij heeft zich bovendien aangemeld voor het diner; ik ben wat gaan halen bij de supermarkt, om geld te besparen. De man blijkt hooguit een woord of 3 Frans te spreken. De familie is blij dat ik met mijn quiche lorraine ook bij hen aan tafel aanschuif, zodat ze toch in ieder geval met 1 gast kunnen praten; de Duitser komt niet verder dan een beetje voor zich uitstaren, terwijl ik grapjes maak met de familie, en luister naar de verhalen van de kinderen. Ik bedenk me dat het tijd is om van de week de cursus Spaans weer tevoorschijn te halen, anders zit ik er binnenkort ook zo bij.

Eindpunt (overnachting)
NaamLe coucher du soleil
PlaatsLa Souterraine
Prijs per nacht€12,00
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiNee.
EtenTegen meerprijs te verkrijgen; kookgelegenheid aanwezig; verschillende supermarkten op loopafstand; verschillende restaurants op iets grotere loopafstand.
Camino de Santiago

Geen plek, maar toch wel

Gargilesse-Dampierre Cuzion Éguzon-Chantôme Crozant

Omdat de dames al hun overnachtingen van tevoren reserveren, weten zij al dat er in Crozant geen plaats meer is. Dat is voor mij een reden om mijn pijlen op Crozant te richten; wellicht kan ik eens kijken of de burgemeester een leuke wijnkelder heeft. Sinds ik weet dat er in Frankrijk een wet is die burgemeesters verplicht om reizigers in nood te helpen, heb ik besloten dat ik geen terughoudendheid meer ken. ;-)

De wandeling is weer prachtig: schitterende stukken bos, waar je je als een echte avonturier doorheen moet werken. Mede door de warmte schiet ik niet echt op, maar ik geniet van elke minuut.

Loop anders weer eens een stukje met me mee:

Als ik Crozant binnenloop, zie ik direct een bordje ‘Acceuil pèlerins’, dus dat lijkt me een mooie plek om te beginnen met het bemachtigen van een slaapplaats in een dorp waar alles bezet is. ‘Ja hoor’, zegt de mevrouw doodleuk, ‘dat kan: er zijn 6 bedden, en er is tot nu toe pas 1 pelgrim binnen.’. Dat is natuurlijk wel heel weinig uitdagend, maar ik vind het flauw om nu tegen de mevrouw te zeggen dat ik eigenlijk gehoopt had op een diner bij de burgemeester thuis. En dus loop ik 10 minuten later de gite binnen.

In die gîte tref ik een Duitse pelgrim. Hij loopt in etappes, en is net gisteren begonnen aan zijn derde etappe. Blijkbaar heeft hij op 1 van zijn vorige tochten goede ervaringen opgedaan met spaghetti koken, want 1 van de eerste dingen die hij me vraagt, nadat hij gevraagd heeft of ik Duits spreek, is of we vanavond spaghetti zullen koken. Ik wil eerst even douchen en mijn kleren wassen.
Hij begrijpt blijkbaar mijn hint, want ik krijg even de tijd. Daarna vraagt hij weer om spaghetti. Ik zeg ‘So lange als es Wein gibt, ist es mir egal.‘ (eigenlijk wil ik zeggen ‘scheiß-egal‘, maar als ik dat doe, heeft hij natuurlijk direct door dat ik mijn Duits geleerd heb van Schimanski…). Hij verzekert me direct dat de plaatselijke winkel ook wijn verkoopt.

‘s Avonds eten we macaroni, en omdat ik kook, betaalt hij 2 derden van de boodschappen. Prima deal.

Eindpunt (overnachting)
NaamGîte municipal
PlaatsCrozant
Prijs per nacht€10,20
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiNee.
EtenKookgelegenheid aanwezig. 1 Klein winkeltje en 1 restaurant in het dorp.
Camino de Santiago

Die keuken is nog zo goed als nieuw…

Argenton-sur-Creuse Le Pêchereau Le Menoux Badecon-le-Pin Ceaulmont Gargilesse-Dampierre

Wie zich rond Le Menoux nog niet volledig op z’n gemak voelt met z’n rugzak, zou ik van harte aanraden om tussen Le Menoux en Gargilesse een alternatieve route te kiezen. Uit ervaring kan ik zeggen dat het voor iemand die zich wel op z’n gemak voelt met z’n rugzak, maar ook hoogtevrees heeft, ook niet makkelijk is. Na Le Menoux moet je even om de waterkrachtcentrale heen, en dat betekent het bos in en klimmen. Wat volgt is een heel smal paadje dat bestaat uit bemoste keien, dat behoorlijk steil omhoog gaat. En als je halverwege bent, en besluit dat je toch terugwilt, is de enige manier om weer beneden te komen, je rugzak naar beneden gooien en er zelf op handen, voeten en billen achteraan, in de hoop dat je op tijd bent om je rugzak op te pakken voordat de beek dat doet.
Maar ik moet ook zeggen dat je, als je besluit om te lopen, ook het ongetwijfeld mooiste stuk van de route tot nu toe misloopt. Het is zo’n stuk bos dat je alleen kent uit sprookjesachtige avonturenfilms en avontuurlijke sprookjesfilms. En als je onderweg af en toe even blijft staan, is het behalve hard werken ook volop genieten. Na 20 minuten klimmen, ben ik volgens de GPS een paar honderd meter opgeschoten.
(O, en dat veldje in de schaduw als je het bos uitkomt: ga daar gerust even zitten; dat bankje waar je op hoopt, kun je de komende kilometers wel vergeten.)

De gîte in Gargilesse-Dampierre is prachtig: een grote woonkamer, een keuken met alles erop en eraan (wasmachine!), en geen slaapzaal, maar 1- en 2-persoonskamers; vannacht deel ik mijn slaapkamer dus alleen met mijn rugzak. Als ik het dorp in ga om boodschappen te doen, begrijp ik al snel waarom de keuken van de gîte nog als nieuw is: er is geen enkele winkel in het dorp. Ja, winkels waar je kunstachtige troep kunt kopen, die zijn er volop; Gargilesse profileert zich graag als kunstenaarsdorp. Maar blijkbaar eten die kunstenaars niet. Vroeger waren er wel 2 restaurants, maar ook die hebben de handdoek inmiddels in de ring gegooid.

Ik deel de gîte met 2 Nederlandse dames. Ze lopen de route in etappes, en dit keer lopen ze 1 week. Zij hebben zich na aankomst gemeld bij de mairie, en daar heeft de burgemeester ze aangeboden dat ze bij hem mogen komen eten. Ze hebben dat afgeslagen. Domdomdom. Niet alleen hebben ze daarmee een mooi verhaal naar de prullenbak verwezen, ze zitten nu ook nog eens opgescheept met de langharige zwerver, die buiten een fles wijn bij het plaatselijke café ook geen boodschappen heeft kunnen doen. Gelukkig weet de jongen van het Office de Tourisme raad, en zo kunnen we om een uur of 7 toch nog boodschappen doen bij een plaatselijke kiosk. Nou ja, kiosk… De dame verkoopt een paar dingetjes tegen heel hoge prijzen. En zo zitten we om een uur of 8 aan boterhammen met eendenpaté en konijnenpaté, met nog een extra flesje wijn. Het volkorenbrood dat ik gekocht heb, is zo vaak in- en uitgevroren geweest dat het de benaming ‘oudbakken’ al ruimschoots voorbij is, maar gelukkig is het witbrood van de dames wel te eten.

En de baard is er weer af. Nadat ik onlangs een foto van Jeroen zag met een jaloersmakende baard, dacht ik dat het wel leuk zou zijn als ik ook mijn baard liet staan. Zodat we, als we elkaar over een paar maanden weer zien, zouden kunnen kijken wie de langste heeft. Maar de warmte en bijbehorende jeuk van vandaag hebben me doen besluiten dat scheren wel een goed idee is. Jeroen, gefeliciteerd: je hebt al gewonnen voordat je beseft dat je aan een wedstrijd meedeed… ;-)

Eindpunt (overnachting)
NaamGîte municipal
PlaatsGargilesse-Dampierre
Prijs per nacht€14,40
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiNee.
EtenLastig.
Camino de Santiago

Toch niet naar de refuge

Velles Saint Marcel Argenton sur Creuse

De keuze was vandaag tussen de camping in Argenton sur Creuse en de refuge pèlerin in Le Pêchereau, twee en een halve kilometer verderop. Omdat ik gisteren nogal regen had gehad, en het vannacht ook nog geregend had, koos ik voor de refuge. Op de lijst stond dan wel dat vooraf bellen verplicht was, maar het was een municipal, dus ik gokte maar dat ze me niet buiten zouden laten staan.

Ik vertrok met natte schoenen, maar omdat ik me daar al op ingesteld had, vond ik dat maar een beetje erg. Toen ik vertrok was het droog, en dat bleef het de hele dag; naarmate de dag vorderde, lukte het de zon zelfs steeds vaker om even tussen de wolken door te piepen.

De wandeling kon pittoresk en landelijk genoemd worden: kastelen, landhuizen, bergen, bergweiden, bossen en roofvogels, alles kwam voorbij.

Aangekomen in Argenton besloot ik toch even langs de camping te lopen om te zien wat die zou kosten; ik kwam er toch vlak langs. De camping bleek niet duur, het internet aan de receptie voorspelde geen regen, en het bleek 14 juli. 14 Juli is in Frankrijk een nationale feestdag waarop alles dicht is, en de kans leek me dus minimaal dat het me vandaag zou lukken de sleutel te bemachtigen van de refuge in Le Pêchereau. En dus besloot ik op de camping neer te strijken.

En dat bleek geen slecht idee, want uiteindelijk viel het nog niet mee om iets te eten te bemachtigen. Gelukkiig waren er nog een paar restaurants open, zodat ik vandaag weer mijn ‘echte maaltijd’ van deze week heb kunnen eten: een soort mini-mixed-grill. Een nadeeltje van ‘een restaurant vinden in het centrum’ was nog wel even dat ik mezelf na het eten ook weer een kilometer of 2 terug moest rollen naar de camping met een 51, een demi rouge en een Irish coffee in de kraag, maar uiteindelijk is dat ook gelukt (blijkbaar heb ik niet alleen wat gewicht verloren, maar ook een beetje ‘kunnen hebben’…).

Eindpunt (overnachting)
NaamCamping municipal
PlaatsArgenton-sur-Creuse
Prijs per nacht€8,75
DoucheBij de prijs inbegrepen.
WifiBij de prijs inbegrepen.
EtenVerschillende restaurants en winkels op anderhalf à 2 kilometer.