In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
 Déols  Châteauroux Le Poinçonnet Velles  Omdat het vandaag zondag is, en omdat de lijst met overnachtingsadressen me vertelde dat de sleutel van de gîte municipal in Velles bij de mairie opgehaald moet worden, had ik gisteren de dame van het Office de Tourisme gevraagd of ze even wilde bellen om te vragen hoe dat op zondag werkt. Dat was maar goed ook…
Bij de mairie werd opgenomen door een antwoordapparaat. Dat apparaat meldde dat de mairie op zaterdagochtend open zou zijn. Maar hoewel het zaterdagochtend was, leek het antwoordapparaat de enige aanwezige. De mevrouw van het Office de Tourisme beloofde me het te blijven proberen, en ik ging naar de bibliotheek om wifi-dingen te doen.
Toen ik ’s middags om 4 uur terug kwam bij het Office de Tourisme, had de dame inmiddels een tandje bijgeschakeld. Ze had bij de mairie van Velles niemand te pakken gekregen, en was daar zo boos over, dat ze er nu een missie van gemaakt had om hoe-dan-ook een slaapplaats voor me te regelen: ze had op internet gezocht, en rondgebeld, en nu had ze een lijst met een paar mogelijke overnachtingsadressen in Velles. Ik koos de goedkoopste, en mevrouw greep de telefoon weer. Van de andere kant kwam het antwoord dat het morgen niet gelegen kwam. Toen gebeurde er van alles in heel rap Frans — het enige dat ik ervan begreep was de vraag of men het in Velles normaal vond om in het weekend pelgrims in de kou te laten staan — en dat bracht de raderen in beweging. De mevrouw aan de andere kant van de lijn zou binnen een kwartier terugbellen.
Na een minuut of 10 kwam er inderdaad een telefoontje, en toen was ineens alles opgelost: de mevrouw zou zaterdagmiddag hoogstpersoonlijk alvast een bed voor me opmaken (in haar eigen gîte? de municipal? geen idee…), ik zou vanaf 18:00 uur de sleutel kunnen ophalen in het plaatselijke café, ik kon bij de plaatselijke épicerie aankloppen om wat boodschappen te halen, en de stempel zou op de tafel staan in de gîte, zodat ik zelf een stempel kon zetten. Het geld moest ik maar op de tafel achterlaten.
Het liefst wilde ik de mevrouw van het Office de Tourisme zoenen (dat leek me sowieso niet heel onprettig), maar in plaats daarvan dankte ik haar heel hartelijk, en liep de deur uit in de wetenschap dat ik zondag heel de dag zou mogen doen over 25 kilometer. Terwijl ik de deur uit liep, liet de dame me ook nog weten dat ze na het weekend contact op zou nemen met de mairie van Velles om de burgemeester even de mantel uit te vegen, zowel over zijn antwoordapparaat als over de permanentie van zijn gîte municipal; je zou bijna medelijden krijgen met de man.
…
Toen ik vanmorgen wakker werd, regende het. Toen ik vertrok, regende het. Onderweg regende het. En toen ik aankwam regende het. Dat is wel een aardige samenvatting. Gelukkig bestond de route buiten de bebouwde kom uit 4 of 5 keer heel ver rechtuit, waardoor ik me lekker in mijn eigen hoofd kon terugtrekken.
Om 15:30 liep ik Velles binnen, om 15:40 had ik het café gevonden waar ik om 18:00 de sleutel kon halen, was ik doorgeslenterd naar de gîte, en weer teruggeslenterd naar het café. En toen kon ik alleen nog maar wachten. En wachten. En wachten. Gelukkig stond er een bushokje voor de deur van het café, zodat ik niet in de regen hoefde te staan.
Het bleek te gaan om de private gîte, en niet om de municipal. Op zich is de gîte behoorlijk compleet, behalve dat er geen verwarming is, althans ik kan hem niet aanzetten. De bediening zal wel in het ‘hoofdhuis’ hangen, en de eigenaren van de gîte zijn er niet. Ik heb het in het keukentje een beetje warm kunnen krijgen door de oven aan te zetten met de ovendeur open, maar ik verwacht niet dat mijn schoenen morgen droog zijn; ik wil de oven niet constant aan laten staan. Voor de zekerheid dus ook maar geen kleren gewassen (behalve mijn sokken), zodat die ook niet nat in de rugzak hoeven.
Voor het avondeten heb ik bij de épicerie een blik cassoulet meegenomen. Het smaakte naar hondevoer van een B-merk. Het paste wel bij de rest van de dag.
Als de weegschaal hier in de badkamer een beetje klopt, ben ik inmiddels zo’n 15 kilo kwijt. Ik kan niet zeggen dat ik ze mis. Wel schrik ik een beetje als ik besef dat dat al bijna het gewicht van mijn rugzak is.
-
-
Als ik ooit nog in een huis ga wonen, wil ik ook zo’n schelp op m’n stoep.
-
-
Magisch kruispunt.
Eindpunt (overnachting)| Naam | ? | | Plaats | Velles | | Prijs per nacht | €12,00 | | Douche | Bij de prijs inbegrepen. | | Wifi | Nee. | | Eten | Een épicerie vlakbij, en een restaurantje ietsje verderop. |
Omdat ik prima ‘op schema’ lig, mijn knieën nog een beetje rust wil geven, en vanavond eens lekker gebruik wil maken van de keuken van de gîte, heb ik gevraagd of ik nog een dag langer mocht blijven. Eigenlijk is het niet de bedoeling dat je meer dan 1 nacht in een refuge verblijft, maar toen ik de dame van het Office de Tourisme eens diep in de ogen keek, stelde ze voor me als ‘ziek’ te noteren; dan mag het namelijk wel ;-).
Vanmorgen ben ik op mijn gemak Chateauroux in gelopen. Gelukkig verdwaalde ik daar hopeloos, waardoor ik op een markt terechtkwam waar ik eten voor vanavond kon kopen. Vervolgens bracht de GPS me weer thuis (tip: altijd even op de GPS een vlaggetje zetten bij je verblijfplaats).
Op dit moment zit ik gebruik te maken van gratis wifi in de bibliotheek, op nog geen 100 meter van de réfuge. Even rustig de tijd om een paar nieuwe berichtjes te plaatsen, een paar oudere video’s te uploaden, reacties en e-mails te beantwoorden, en misschien zelfs wel een nieuwe nieuwsbrief te schrijven. Ondertussen probeert de mevrouw van het Office de Tourisme iemand van de refuge in Velles te pakken te krijgen, om uit te vogelen hoe ik daar op zondag toegang krijg. En mocht haar dat niet lukken, dan krijg ik haar vast wel zover dat ze me nog een dagje ‘ziek’ laat zijn.
UPDATE: videootjes toegevoegd aan de berichten van 30-6, 3-7 en 11-7.
Rob, je hebt het nu al een paar keer gehad over een refuge pèlerin. Maar wat moeten we ons daar nou eigenlijk bij voorstellen?
Goeie vraag. Dat ik daar zelf niet opgekomen ben… 
Soms staat er een bordje, maar meestal moet je het weten.
Het kan zeker geen kwaad om even te informeren bij het Office de Tourisme of de mairie.
Op of bij de deur, de poort of het hek vind je normaal gesproken een herkenningsteken. Dat kan een bordje zijn, of een schelp; je leert snel genoeg om ze te herkennen (maar niet elk huis met een schelp naast de deur is een refuge!).
Een refuge is geen hotel, dus normaal gesproken is er niemand aanwezig. In de buurt van het herkenningsteken vind je daarom meestal een brief met contactinformatie; dat kan het adres van het Office de Tourisme of de mairie zijn, maar ook van een koster, een pastoor, een vrijwilliger, of een combinatie daarvan.
Als je de sleutel van de refuge eenmaal bemachtigd hebt, is het eerste dat je aantreft meestal een heleboel regels. In het kort komt het erop neer dat je er niet mag roken, dat je geacht wordt de boel weer netjes achter te laten, dat je het licht en de verwarming uit-, en de ramen en deuren dichtdoet als je weggaat, en dat je de sleutel weer inlevert.
Het volgende dat opvalt, zijn allerlei prullaria waarvan men denkt dat pelgrims ze leuk vinden. Denk daarbij aan kaarten van de pelgrimsroutes, meer schelpen, afbeeldingen van Sint Jacob, enzovoort.
Het belangrijkste van de refuge is een kamer of zaal met bedden. Meestal zijn dat stapelbedden, want dat is de meeste efficiënte manier om de ruimte te benutten. Wel zijn het meestal stapelbedden voor kinderen; de lengte klopt dan wel, maar je kunt er van uit gaan dat je een paar keer je hoofd stoot tegen het bovenste bed.
Zelfs pelgrims moeten weleens naar de wc, dus een toilet is er altijd. Bij de meeste vind je zelfs reserve-rollen wc-papier (niet om in je rugzak te stoppen!).
Na een dag lopen is het prettig om even te douchen. Je mag er dus ook van uit gaan dat er een douche is.
De wasbakken worden door pelgrims vooral gebruikt om hun kleren in te wassen; maak dus nooit de fout hierin je groente te wassen.
Een pelgrim doucht altijd bij aankomst; niet alleen omdat-ie dan bezweet is, maar ook omdat kleren en handdoek weer droog moeten zijn als ze de volgende ochtend weer in de rugzak gaan.
Normaal gesproken is er ook een keukentje. De inhoud daarvan kan nogal verschillen; naast een gootsteen met koud en warm stromend water en een koelkast is/zijn er meestal 1 of meer van: waterkoker, koffiezetapparaat, magnetron, fornuis, oven. Bestek en servies zijn normaal gesproken ook aanwezig, en als er de mogelijkheid is om te koken, zijn er ook pannen. Regelmatig staan in de keuken ook flessen mineraalwater om de waterfles te vullen.
Voor de gootsteen geldt dezelfde waarschuwing als voor de wasbakken in de douchecel.
-
In de keuken (en in de douchecel) vind je regelmatig ook zaken die andere pelgrims hebben achtergelaten. Dat kan een halve fles wijn zijn, of een aangebroken pak koffie, of een restje douchegel. Voor veel pelgrims is geven net zo leuk als ontvangen, maar het is ook heel praktisch een zaak van anderen verzorgen zoals je zelf verzorgd zou willen worden; het is dus niet de bedoeling dat je ongegeneerd de boel leeg eet, en lege kasten achterlaat voor de pelgrim die aankomt op een dag dat de winkels gesloten zijn.
Tip van de langharige zwerver: schrijf even de datum op aangebroken verpakkingen die je achterlaat.
En tot slot zul je zien dat als je niet de eerste bent die aankomt, degene die wel de eerste was zijn/haar best heeft gedaan om zoveel mogelijk ruimte te claimen.
(Dit was mijn spreekbeurt over de refuge pèlerin. Zijn er nog vragen?)
Duidelijk verhaal. Maar hoe zit het dan met de gîtes, waar je het ook over gehad hebt?
Het woord gîte betekent ‘verblijfplaats’ of ‘onderdak’. Elke refuge is dus een gîte, maar niet elke gîte is een refuge. Er zijn verschillende soorten gîtes.
Een gîte municipal is net zoiets als een refuge pèlerin: de inrichting is hetzelfde. Voor zover ik kan zien, is het enige verschil dat je tot een refuge pèlerin alleen toegang krijgt als je een credencial (pelgrimspaspoort) kunt laten zien; in een gîte municipal mogen ook andere langeafstandswandelaars, backpackers en budgettoeristen overnachten (municipal betekent dat de gîte gerund wordt door de gemeente, net als bij de camping municipal).
Uiteraard is een refuge pèlerin stoerder dan een gîte municipal. Zo hoorde ik daarnet, toen ik buiten even een peuk stond te roken en een wijntje stond te drinken, een man tegen zijn vrouw zeggen ‘C’est un pèlerin de Saint Jacques de Compostelle…‘ (hij dacht dat ik hem niet hoorde of verstond). Niet alleen had hij daar gelijk in, hij kon er ook vanuit gaan dat hij gelijk had; ik had mijn verblijf immers verdiend door bij het Office de Tourisme mijn credencial te tonen, mijn verbijf in de refuge gaf mij automatisch de status van pelgrim (en dus niet van backpacker of, nog erger, budgettoerist).
De prijzen van gîtes die gerund worden door een gemeente, lopen uiteen van gratis tot een euro of 15 per nacht. De gîtes die niet municipal zijn, kunnen gerund worden door particulieren of bedrijven, en dus duurder zijn.
Tot slot zijn er dan nog de chambres d’hôtes. Hier hebben we in Nederland de puur-Hollandse term bed & breakfast voor. De prijzen lopen uiteen van ‘best wat’ tot ‘hotel’ en meer.
Hotels en chambres d’hôtes zijn in Frankrijk verplicht hun prijzen buiten te vermelden. Gîtes niet, dus vraag ernaar voor je een kamer neemt. (Die verplichting geldt trouwens ook voor restaurants en campings.)
Nou, nu je dan toch bezig bent: hoe zit het nou precies met de campings?
De camping municipal wordt, net als de gîte municipal gerund door medewerkers van de gemeente. Vroeger kon je er van uit gaan dat dit de campings waren met alleen de basis-faciliteiten, maar ook de laagste prijs; dat is steeds minder waar: ook campings municipals moeten tegenwoordig vaak een zwembad en een bar en meer zaken die niet noodzakelijk zijn.
Om toch onderscheid te maken hebben campings (in Frankrijk) sterren. Het laagste niveau dat ik tot nu toe ben tegengekomen is 2 sterren. Het laagste niveau van ‘2 sterren’ dat ik gezien heb, is
– een plek om je tent neer te zetten
– elektriciteit tegen bijbetaling
– een straal water uit het plafond, met daarbij een bordje ‘douche’
– hurkplee
– geen wc-papier
Het hoogste niveau van ‘2 sterren’ dat ik gezien heb, is
– een plek om je tent neer te zetten
– elektriciteit tegen bijbetaling
– douche
– wc zonder wc-bril
– wc-papier
Een 2-sterren-camping kost normaal gesproken minder dan een tientje per persoon/tent per nacht. Wil je meer, dan betaal je ook meer.
(De exacte definitie van het sterrensysteem is vast ergens op internet te vinden.)
-
En of je nou in een refuge of in een gîte bent, het wordt altijd op prijs gesteld als je je schoenen bij de deur laat staan, of liever nog daarbuiten; niet alleen vanwege de geur die er onherroepelijk uit komt, maar ook vanwege het vuil dat je ermee naar binnen loopt.
Neuvy-Pailloux Sainte-Fauste Diors Déols De dag begint goed, met een ontbijt met brood, brioche, toast, een paar mini-pannekoekjes, en 7 verschillende soorten zelfgemaakte jam, waaronder peer, tomaat en paardenbloem (mevrouw Richard kent 2 Nederlandse woorden: ‘paardenbloem’ en ‘brandnetelsoep’, die ik gisteren op heb, en die ook erg lekker was). Gek genoeg smaakt paardenbloemenjam precies zoals ik verwacht, terwijl ik nog nooit paardenbloemen gegeten heb; ik vind ’t erg lekker.
De korte wandeling gisteren (een kilometer of 25) heeft me goed gedaan — het onderdak dat ik vond trouwens ook —, en dus ben ik blij dat de GPS aangeeft dat er op zo’n 22 kilometer weer een camping municipal is, in Chateauroux. Bovendien regent het niet wanneer het tijd is om te vertrekken, en zijn bijna alle was en de tent droog, dus ik vertrek vol goede moed. Om het feest compleet te maken, krijg ik 2 stukken chocoladecake en een stuk kersentaart mee bij wijze van lunchpakket (inclusief een servetje), en een tube zalf voor mijn zere knieën.
Regenen doet het niet, en naarmate de dag vordert, breekt zelfs steeds vaker een waterig zonnetje door de wolken. De route loopt afwisselend over rustig asfalt en tussen akkers; alleen net voor Déols moet ik een paar kilometer door de berm van een 80-km-weg, maar dat wordt goedgemaakt door verschillende auto’s die luid toeterend en/of met de lichten knipperend langssuizen om me geluk/succes/plezier te wensen.
Als ik bijna de grens tussen Déols en Chateauroux bereikt heb, volgens de GPS zo’n 400 meter voordat ik bij de camping ben, zie ik een bordje Halte St Jacques de Compostelle. Eigenlijk wil ik die laatste paar stappen verder lopen naar de camping, maar ik ben toch nieuwsgierig, dus ik loop de straat in. Het bordje naast de deur vertelt me dat het een refuge pèlerin is (dus geen chambre d’hôte of hotel), en dat ik voor de sleutel terecht kan bij het Office de Tourisme. Ik besluit dat het geen kwaad kan om 2 straten om te lopen om even naar de prijs te informeren.
Die prijs blijkt 8 euro per nacht. Wat de camping kost weet ik nog niet, maar hoewel het een municipal is, is het ook een 4-sterren-camping, dus ik gok op een zwembad, een bar, een speeltuin, wc-brillen, en nog heel veel andere dingen die ik niet nodig heb, maar wel voor zal moeten betalen, dus ik denk dat de camping duurder is (de camping in Bourges was een 2-sterren-camping, en toch al duurder dan 8 euro). En daarbij dan ook nog eens het gemak van geen tent op hoeven zetten, zeker weten dat de was morgen droog is, en elektriciteit om alles op te laden zonder dat ik ’s morgens vroeg in een sanitairgebouw hoef te gaan zitten. De keuze is vrij snel gemaakt.
En zo beland ik in de refuge pèlerin van Déols. Het maakt de wandeling van morgen wel 400 meter langer, maar ik denk dat ik daar wel overheen kom. Als ik dit tik, is het ongeveer half acht, en het lijkt erop dat ik de gîte weer voor mezelf heb; ik vind het niet zo erg om weer even op mezelf te zijn na een aantal nachten de slaapzaal/-kamer gedeeld te hebben met anderen: even geen last van het gesnurk van anderen, geen last van anderen die zeuren over mijn gesnurk, en geen anderen die midden in de nacht moeten feesboeken met alle geluiden van dien.
Wat een heerlijke dag.
-
-
Wat zou een autoliefhebber hier hard huilen… Er staan er een stuk of 20 weg te roesten.
-
-
Maakt toch nieuwsgierig.
-
-
Reparation à la pèlerinaise.
Eindpunt (overnachting)| Naam | Refuge pèlerin | | Plaats | Déols | | Prijs per nacht | €8,00 | | Douche | Bij de prijs inbegrepen. | | Wifi | Gratis wifi in de bibliotheek. | | Eten | Een paar kleine winkeltjes en restaurantjes in de buurt. |
Ik heb even tijd gevonden om mijn nieuwe route in kaart te brengen. Wie geïntereseerd is, vindt ‘m op de pagina De route.
Issoudun Thizay Neuvy-Pailloux “Geen mooi weer”, wisten mensen mij onderweg te vertellen. Alsof ik dat zelf nog niet door had…
Toen ik vanmorgen wakker werd, regende het. En behoorlijk ook. Geheel tegen mijn gewoonte besloot ik een weer-website te checken, om te besluiten of ik de tent zou laten staan of inpakken. Volgens die site zou het vanaf een uur of 10 droog zijn in Issoudun, en dus besloot ik uiteindelijk de tent af te breken, maar wel een beetje te treuzelen.
En inderdaad ging de regen om een uur of half tien over in een miezer, en kon ik om een uur of 10, bij vertrek, besluiten om alleen mijn softshell jas, en niet min poncho aan te trekken. Om daar na een minuut of 10 op terug te komen en de poncho toch maar uit de tas te halen. Om weer een minuut of 10 later te concluderen dat het met jas èn poncho wel erg warm was. Maar toen was ik gelukkig bijna bij de bakker, en moest mijn rugzak toch af om mijn brood voor onderweg op te bergen.
Vanaf dat moment heb ik alleen maar regen gehad. En nadat ik de stad uit was, ging de route alleen maar tussen weilanden door, en was er dus geen plek om even te schuilen, en geen droog plekje om even te zitten.
Hoewel het nog vrij vroeg was toen ik in Thizay aankwam, was ik er daar wel weer klaar mee: ik had mijn goede wil getoond, maar je moet ook weer niet overdrijven. En dus vroeg ik een gemeentewerker of er wellicht een refuge was in het dorp; de tent opzetten was geen optie. Die was er niet, wist hij te melden, maar in Neuvy-Pailloux, een kilometer of 5 verderop, was er wel één. Dus hoewel het eigenlijk een stukje van de route af lag, liep ik verder naar Neuvy. En omdat de regen inmiddels weer overgegaan was in een miezer, liep ik eigenlijk best lekker, en heb ik overwogen om toch nog wat verder te lopen. Maar omdat ik niet wist hoe het zat met de opvang in de volgende plaats, besloot ik toch maar om me bij de mairie van Neuvy te melden.
Neuvy heeft geen gemeentelijke opvang, maar ik kon kiezen tussen een hotel-restaurant en een particuliere dame. Uiteraard koos ik voor de particulier. En daar heb ik net heerlijk gegeten, en beschik ik over wifi en elektriciteit, waardoor ik het nu weer veel te laat aan het maken ben…
De mevrouw waar ik vannacht logeer, vangt nu een jaar of 8 pelgrims op, en heeft in die tijd zo’n 900 pelgrims over de vloer gehad; ik ben nummer honderd-zoveel van dit jaar (en het is pas juli). Ze heeft zelf een paar jaar geleden van Vézelay naar haar huis gelopen, om beter te begrijpen wat pelgrims nodig hebben, en dat merk je. Het eten was prima, en er stond een glaasje wijn naast (of een paar), maar ook mocht mijn was in de wasmachine en ligt mijn tent te drogen in de garage. En morgen om 8 uur wordt het ontbijt geserveerd, dus het is nu hoog tijd om te gaan maffen.
-
-
Issoudun had geen pelgrimsopvang, maar wel mooie wegwijzers.
Eindpunt (overnachting)| Naam | Madame Monique Richard | | Plaats | Neuvy-Pailloux | | Prijs per nacht | ? | | Douche | Bij de prijs inbegrepen. | | Wifi | Bij de prijs inbegrepen. | | Eten | Bij de prijs inbegrepen. |
Chârost Saint-Georges-sur-Arnon Issoudun Eindelijk weer goeie wifi, moet ik me rothaasten vanwege de elektriciteit…
Gisteren last van knieën en heupen, dus vandaag een beetje rustig aan gedaan. En dat was lekker. Het weer was niet goed en niet slecht: bewolking, regen en zon wisselden elkaar af. Het was te warm voor een jas, en te fris voor geen jas; het compromis werd ‘met jas’, en meer water en pauzes. De wandeling was bovendien niet lang: een kilometer of 20.
Issoudun is een vrij grote stad. Het is apart hoe je je kunt verbazen over de aanblik van flatgebouwen in de verte; die zie ik niet heel veel op deze tocht. De supermarkt verkocht trouwens ook T-shirts; helaas was de keuze beperkt tot wit, wat ik niet een heel handige kleur vind voor iemand die reist zonder wasmachine…
Bij het Office de Tourisme kreeg ik te horen dat er geen pelgrimsopvang was in de stad, en dat iemand met mijn budget het beste naar de camping kon gaan. Voor de zekerheid ben ik nog even langsgegaan bij de basiliek (stapje hoger dan een kathedraal, want in een basiliek huist een bischop), maar daar hebben ze de pelgrimsopvang omgebouwd tot hotel. Ze bieden pelgrims wel een kamer aan voor 35 euro, wat natuurlijk aanzienlijk goedkoper is dan de gebruikelijke 56 euro, maar ik loop toch maar naar de camping, ondanks het weer.
Uiteindelijk heb ik de tent droog op kunnen zetten en droog kunnen eten, maar terwijl ik dit in mijn mini-tentje lig te tikken regent het alweer. Morgen zal de tent dus wel weer nat de rugzak in gaan…
-
-
“Een bankje kan ik hier wel vergeten, dus na die bocht zoek ik een plekje in het gras.”, dacht ik 10 seconden hier voor.
Eindpunt (overnachting)| Naam | Camping municipal | | Plaats | Issoudun | | Prijs per nacht | €5,30 | | Douche | Bij de prijs inbegrepen. | | Wifi | Bij de prijs inbegrepen. | | Eten | Verschillende winkels en restaurants in het dorp (kilometer of 2). |
Bourges La Chapelle-Saint-Ursin Morthomiers Villeneuve-sur-Cher Chârost Afgelopen nacht had het geregend. De gewassen kleren en de tent gingen daarom nat, en dus veel te zwaar, de rugzak in. Daarbij ging de route voor het grootste deel van de dag door de berm van 80-km-wegen, woei het behoorlijk, en regende het af en toe. Best een zware dag dus.
Daarbij krijg ik last van mijn knieën en heupen. Nou ja, dat heb ik al een tijdje, maar het wordt erger. Mijn lichaam geeft dus een beetje aan dat ik aan het overdrijven ben. En dus ga ik de komende dagen even een beetje rustig aan doen: kleinere afstanden, meer en langere pauzes. Ik heb immers geen haast, dus waarom zou ik het risico lopen dat ik straks niet verder kan?
Vandaag zag ik tijdens mijn wandeling een paar keer een paar dames met minuscule rugzakjes op mijn route. Eenmaal in de refuge begreep ik van mijn kamergenoten — Siets en Ellie, een Nederlandse vrouw die we ook al even ontmoet hebben in Champlemy en Bourges — dat deze Belgische ‘pelgrims’ een week lopen, de overnachtingen van tevoren gereserveerd hebben, en hun bagage achter zich aan laten brengen. Oh well, à chaque son chemin…
-
-
Ze zijn er zo trots op…
-
-
Mooi plaatje.
-
-
Pauze.
-
-
Kilometers zonnebloemen vind je hier.
-
-
Soms is de weg eindeloos…
Eindpunt (overnachting)| Naam | Refuge pèlerins | | Plaats | Chârost | | Prijs per nacht | €10,00 | | Douche | Bij de prijs inbegrepen. | | Wifi | Nee. | | Eten | Kookgelegenheid aanwezig; klein supermarktje dichtbij. |
En als ik dit tik, stortregent en onweert het, dus ik ben blij dta ik mijn tent vandaag niet opgezet heb.
Na de wandeling van gisteren heeft Siets last van haar voet. Ze neemt daarom toch een rustdag in Bourges, zodat ze een dokter kan opzoeken. Desondanks nemen we afscheid: zij blijft in de jeugdherberg (nu wel tegen betaling), en ik wil mijn budget weer gaan bewaken en verhuis dus naar de camping, 2 straten verderop. De kans bestaat dus dat we van de week nog een keer naar elkaar kunnen zwaaien als zij me, met haar genezen voet, voorbij stuift; ik ga weer verder in een wat rustiger tempo.
Ik heb vandaag weer tevergeefs naar T-shirts gezocht in Bourges. Ik wil gewoon een soort Hans-Textiel-Zeeman-shirts, 2 effen shirts voor een euro of 5, maar de Fransman is nogal op uiterlijk, en dus vind ik alleen merk-shirts voor veel geld. (Is het niet raar dat een shirt met een merk erop meer kost? Je zou zeggen dat je korting moet krijgen omdat je reclame maakt…)
Ook het aanschaffen van een SIM-kaart is weer niet gelukt: de kaart die ik wil hebben kan ik alleen via internet bestellen, de winkel heeft alleen duurdere. En als ik een kaart via internet bestel, moet ik een adres opgeven waar de kaart naartoe gestuurd kan worden. Ik geef het dus maar op, en blijf afhankelijk van wifi.
Bourges heeft trouwens gratis wifi door de hele stad, maar de dekking is zo slecht dat je er eigenlijk nergens echt iets aan hebt. (Als je het toch wilt proberen, haal dan een wachtwoord bij l’Office de Tourisme.)
-
-
De kathedraal van Bourges.
-
-
Van een ’trekkersveldje’ hebben ze op Franse campings nog nooit gehoord.
Eindpunt (overnachting)| Naam | Camping municipal | | Plaats | Bourges | | Prijs per nacht | €9,41 | | Douche | Bij de prijs inbegrepen. | | Wifi | Hopeloos. | | Eten | Verschillende restaurants en winkels op loopafstand. |
Baugy Villabon Brécy Sainte-Solange Bourges De afgelopen dagen hebben we al een paar keer regen gehad; bij vertrek had ik daarom mijn poncho (dank gaat wederom uit naar Feluy) binnen handbereik aan mijn rugzak gehangen, in plaats van hem erin te stoppen. Toen we rond het middaguur nog geen regen hadden gehad, besloot ik de poncho toch maar in de rugzak op te bergen. 1 Keer raden moet genoeg zijn om te begrijpen wat er vervolgens gebeurde…
Inderdaad: de zondvloed; in 5 minuten was ik doorweekt tot op het bot. Om vervolgens na de bui met mijn poncho aan te lopen, om geen kou te vatten in de wind.
En waar de route ’s morgens en aan het begin van de middag nog over asfalt ging, ging die na de bui vrolijk verder over modderpaden. Helemaal kapot kwamen we aan in Bourges, waar we ons met onze laatste krachten naar de jeugdherberg sleepten. Vol ongeloof hebben we minutenlang staan kijken naar het briefje op de deur dat meldde dat de receptie op zondag gesloten is…
Terwijl we daar op de stoep onze mogelijkheden zaten te overwegen, kwam er een vrouw voorbij die haar hondje aan het uitlaten was. Het bleek de manager van de jeugdherberg, en op onze opmerking dat we niet begrepen dat we het raar vonden dat 2 pelgrims er op zondag niet in konden, kwam ze direct met een heel verhaal dat haar baas zo slecht betaalde, en dat ze daarom geen budget had voor personeel op zondag. Maar ondanks haar onvrede, kon ze het toch niet over haar hart verkrijgen om ons daar zo te laten zitten, liet ze ons binnen, en kregen we een kamer. Toen we wilden betalen, was het eenvoudige antwoord dat als haar baas geen personeel wilde betalen voor de zondag, er ook niemand kon afrekenen op zondag.
-
-
De ‘fooienpot’ en het gastenboek in Baugy.
Eindpunt (overnachting)| Naam | Auberge de jeunesse | | Plaats | Bourges | | Prijs per nacht | Normaal gesproken €16,00 | | Douche | Bij de prijs inbegrepen. | | Wifi | Bij de prijs inbegrepen, maar heel slechte dekking. | | Eten | Kookgelegenheid aanwezig; verschillende winkels en restaurants in de buurt. |
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
13-07-2014 | 
Reageer
2 Reacties
Nieuwere berichten
Recente reacties