elPeregrino.nl

Gernika Ugartegoikoa Larrabetzu Lezama

Vannacht geslapen in een sporthal. Uiteraard waren er weer de nodige idioten die hun wekker hadden gezet, maar dat weten we inmiddels wel. Er lag vannacht ook iemand te praten in z’n slaap; dat was raar. Om 6:15 deed de hospitalero vanmorgen het licht aan; in combinatie met de groep die gisteravond na licht-uit (22:00) nog luidruchtig binnenkwam, en door de hospitalero niet tot stilte gemaand werd, betekent dat dat ik vanmorgen geen zin meer had om te helpen met schoonmaken.

Over de wandeling zelf kan ik kort zijn: niet heel spannend, en bewolkt.

Wederom vind ik hier, zelfs met een vergrootglas, geen camping en geen winkels, zodat ik me maar weer meld bij een albergue. Dat gebeurt dit keer in Lezama, waar een albergue op basis van donativo is. Bij deze albergue meldt zich ook een man waarmee ik al eerder op een zaal gelegen heb, en die verschrikkelijk snurkt. Ik en anderen die hem al eerder hebben meegemaakt houden ons hart vast voor de nacht, maar gelukkig gaat de man ’s middags alvast even een tukje doen, en geeft daarmee een demonstratie van zijn kunnen. Ook de hospitalero vindt dat dit over een grens gaat, en vraagt de man in een kamer apart te gaan liggen. De snurker weigert.

Er zijn in dit dorp geen winkels van betekenis, en wat er is, is dicht op zaterdagmiddag/-avond, maar toen ik het dorp in liep, heb ik een cafetaria gezien met een pelgrimsmenu voor 8 euro; tijd dus voor een ‘echte’ maaltijd. Het is geen haute cuisine, maar naar Nederlandse begrippen die 8 euro meer dan waard. Met de wijn die erbij hoort proost ik in stilte op Elisabeth, die al een paar keer gedoneerd heeft, en daarbij benadrukte dat het voor een pelgrimsmenu was.

Als ’s avonds de snurker ook is gaan eten, toont de hospitalero ballen, en verplaatst zijn spullen naar een kamer apart. Bij terugkomst neemt de snurker daar zonder morren plaats.

Deba Markina-Xemein

Vandaag liep ik de hele ochtend met mijn hoofd in de wolken. Niet vanwege een of andere romantische ontmoeting, maar gewoon omdat de wolken zo laag hingen.

Omdat een of andere grappenmaker de gele pijlen die de richting aangeven over een lengte van een kilometer of 4 overgeverfd had met zwarte verf, had ik gisteren van het Turismo Bulogea een kopie meegekregen van de gids voor de Camino del Norte. In die tekst las ik de bemoedigende woorden dat de moeilijkheidsgraad van de semi-officiële etappe van vandaag hoog was, de lengte 23 kilometer, en dat er onderweg geen winkels waren. Ik ging er daarom maar vanuit dat ik het, met mijn zware rugzak, niet zou gaan halen, en besloot voor een paar dagen boodschappen mee te nemen, zodat ik ergens onderweg mijn kamp op zou kunnen slaan zonder om te komen van de honger. Uiteraard maakte ik daarmee mijn rugzak nog zwaarder, en de kans dus automatisch ook nog kleiner dat ik vandaag Markina-Xemein zou gaan halen.

De route was inderdaad zwaar, en de hoge luchtvochtigheid maakte het er niet makkelijker op, maar ik liep lekker, en besloot dus dat ik in Etxebarria zou proberen om mijn tent bij iemand op het erf te zetten. De GPS-route die ik gebruik blijkt echter niet helemaal up-to-date, want de route loopt inmiddels niet meer door Etxebarria. En dus stond ik ineens toch in Markina-Xemein. En dat is een stad, en dus kon ik die tent wel vergeten; niemand laat een zwerver een tent opzetten op z’n balkon…

Ik probeerde het nog even bij een kerk waar iemand aan het werk was. De man gaf me echter graag het losgeld dat hij nog in z’n portemonnee had (een euro of 3), maar piekerde er niet over mij in ‘zijn’ kerk te laten slapen. Er zat dus niets anders op dan me bij de plaatselijke refugio te melden. Helaas bleek die al vol te zijn, maar de dame die daar werkte had nog wel de adressen van een paar partikuliere albergues (het Spaanse woord voor gîte). Toen ik aangaf dat ik daar geen geld voor had, wees ze me op een publiek toilet in het park waar ik dan misschien mijn slaapzak kon uitrollen. Mijn tent opzetten in de enorme tuin was geen optie; mijn slaapmatje uitrollen in de 3 meter brede gangen van het gebouw ook niet.

Omdat een publiek toilet me toch nog even 1 stapje te ver is, liep ik achter een paar Belgische pelgrims aan die even bij een van de partikuliere albergues; ik kon allicht even luisteren wat er geopperd werd. En toen ging het ineens heel snel. Hier was het vol, maar ergens anders was nog wel plaats, ik moest mijn rugzak maar even afdoen, dan kwam er straks een auto die mij en nog 3 anderen meenam naar een andere albergue, en die andere was op basis van donativo. Ik wachtte maar gewoon op die auto, want alles was beter dan een publiek toilet.

En zo zit ik dan nu bij een Albergue waarvan ik niet eens de naam weet, en waarvan ik maar ongeveer weet waar hij ligt ten opzichte van het stadje. En het is geen donativo-albergue. Maar het is er droog (het regent weer) en ik heb er wifi.

Zarautz Getaria Zumaia

Ik hoor het de receptionist van de camping nog zeggen: “It will be a beautiful day tomorrow. No rain. Maybe it will rain on thursday.” (denk daar zelf een Speedy Gonzalez accent bij). Ik werd vanmorgen wakker van regen op de tent…
Ik had overigens wel lekker uitgeslapen, want het was half 9. En met die regen was ik zo op, want uiteraard moest de tent zo snel mogelijk naar het sanitairgebouw.

Gelukkig was het geen lange bui, en was het weer droog tegen de tijd dat ik ging lopen. Het is wel heel de dag bewolkt gebleven. En warm, waardoor het behoorlijk benauwd was. Mede door die benauwdheid, maar ook doordat ik laat vertrok, en heel de dag ontzettend sloom was, werd het geen lange wandeling, een kilometer of 15. Omdat mijn hele voorraad eten op is, heb ik dringend een supermarkt nodig, en ben ik vandaag dus aangewezen op een grotere plaats. Zumaia blijkt helaas geen donativo-refugio te heben, en het volgende dorp ook niet, zodat ik weer moet betalen voor een overnachting.

Het brood en de camembert die ik als lunch gegeten heb, zaten al een paar dagen in mijn tas, en daar word ik ’s avonds zwaar voor gestraft: ik breng een aanzienlijk deel van de avond op het toilet door.

Hendaye Irún Pasaia

Vandaag ben ik gearriveerd in het vierde en laatste land van mijn tocht: ik ben in Spanje!

Het idee was vandaag naar Irún te lopen en daar een slaapplaats te zoeken. Door een misverstand vanwege mijn nog niet helemaal perfecte Frans (Waar wil je vandaag heen? versus Waar zal ik je straks afzetten?) stapte ik echter in Hendaye uit de auto. En dan is Irún wel een erg korte wandeling. Echt erg vond ik het niet om Irún direct weer te verlaten, want Irún is een stad, en het geraas van de auto’s was ik na 10 minuten alweer zat. Na Irún ging het heerlijk rustig door de bergen.

Daniele had al aangekondigd dat ze een sandwich voor me zou maken voor onderweg. Dat werd een volledig lunch- en dinerpakket, met niet alleen een rijkelijk belegde sandwich vlees/tomaat, maar ook nog een sandwich met rillettes — de rillettes de porc (varken) had ik al ontdekt, in Ascain kreeg ik heerlijke rillettes de canard (eend) —, een zakje chips, en — JA! — een flink stuk van de kaas die ik op mijn eerste dag in Baskenland ook al zo lekker vond. Ik weet inmiddels dat die kaas gewoon fromage de brebis (schapenkaas) heet, en dat er 2 varianten zijn: jonger dan 6 maanden en ouder dan 6 maanden. Deze kaas heeft wat mij betreft de oude goudse van de eerste plaats verdrongen, vooral die ouder dan 6 maanden.

Om even aan Spanje te wennen, had ik mezelf toestemming gegeven om in een refugio (het Spaanse woord voor refuge) te slapen als die niet duurder zou zijn dan 10 euro. De eerste refugio die ik tegenkwam, is een refugio op donativo-basis. En er is geen wifi, geen keuken, enzovoort, dus ik hoef me niet verplicht te voelen heel veel te geven. Da’s mooi.
De hospitaleros (het Spaanse woord voor hospitaliers) spreken trouwens ook geen woord niet-Spaans, en een biertje kost een euro.

Bij binnenkomst in de refugio had ik nog even wat leuks.
De hospitalero bleef maar wantrouwig kijken van mij naar mijn credencial en terug. Alsof ik een rugzaktoerist was die een credencial had aangeschaft om gebruik te kunnen maken van pelgrimsfaciliteiten. In plaats van in het Spaans in discussie te gaan, besloot ik heel achteloos mijn 2 volgestempelde credencials ook op tafel te gooien. Dat was voor hem een reden om zijn collega erbij te roepen. Maar toen had het met wantrouwen niks meer te maken.
BAM! Je weet zelluf…

Espelette Ascain

Vannacht prima geslapen: we waren met 2 pelgrims, maar er waren ook 2 slaapzalen, dus we hadden elk een eigen slaapzaal. Ik heb dus lekker een lange nacht kunnen maken.

De route richting Irún ging vandaag weer verder door de bergen: het was klimmen of dalen. Ik weet nu waarom ik skiën zo heerlijk vind: dan kun je met de lift omhoog, en omlaag hoef je alleen maar rechtop te blijven staan…

Heel de ochtend hoorde ik het in de verte, richting de kust, al rommelen. Aan het begin van de middag was de verte ineens heel dichtbij, en kreeg ik de zondvloed over me heen. Uiteraard was ik niet voorbereid — want bezig met om me heen kijken — en dus moest ik, met een rugzak om en tegen een berg op, proberen te rennen richting een groepje bomen, om daar mijn poncho uit mijn rugzak te halen. Vanaf dat moment bleef het bij vlagen regenen, soms behoorlijk hard.

Ascain is een plaatsje dat het vooral lijkt te moeten hebben van de rijke toeristen die het een beetje beu zijn om elkaar in Saint-Jean-de-Luz verveeld aan te zitten kijken, en daarom een dagje ‘het binnenland’ in gaan: winkeltjes met lokale specialiteiten en restaurantjes wisselen elkaar af, maar er is maar 1 klein supermarktje. Desondanks was ik vast van plan me niet weer 10 euro of meer af te laten troggelen voor een stapelbed.

Bij het Office de Tourisme liet ik daarom maar direct weten dat ik geen geld had voor wat voor onderdak dan ook. ‘Ook niet voor een gîte d’etape?’, probeerde de dame nog onzeker. ‘Ook niet’, antwoordde ik onverbiddelijk, ‘er is vast ergens een sporthal waar ik mijn matje kan uitrollen.’. Tja, de sporthallen, daar ging zij niet over. Maar als ik nou door die deur ging, dan stond ik in de mairie, en dan had zij de verantwoordelijkheid in ieder geval mooi afgeschoven.
Aan de andere kant van de deur dreunde ik weer hetzelfde riedeltje op: pelgrim, geen geld, sporthal, dankjewel. De man die in eerste instantie was opgestaan om me te helpen, verschoot bijna van kleur door mijn brutaliteit: hij zei het niet, maar ik kon hem horen denken dat ik wel idioot moest zijn om zijn heerlijk voorspelbare kleine-dorpjes-ambtenaren-sleur te doorbreken met een onverwachte en ongewone vraag. Een sporthal of feestzaal? Dat ging zomaar niet. Zijn collega aan het volgende bureau was iets welwillender, en onderbrak hem door te zeggen dat er wel een sporthal was, maar dat die op vrijdagavond in gebruik was. Ambtenaar 1 nam die mantra graag van haar over: ‘in gebruik, niet beschikbaar, in gebruik, …’. Maar weer onderbrak zijn collega hem — blijkbaar was ze hoger in rang — en zei tegen hem ‘Ga het eens aan Daniele vragen.’.
En Daniele blijkt een hele lieve dame die af en toe pelgrims, of anderen die dat nodig hebben, in huis neemt. En het eerste dat ze, na ‘Bonjour, ça va?’, tegen me zei, was dan ook ‘Ik nodig je uit om bij mij te komen overnachten.’. Uiteraard moest ik me wel even zien te vermaken tot ze om 17:00 naar huis mocht, maar daarna was ik van harte welkom.

En bij overnachten bleef het niet. Daniele en haar man André zijn enthousiaste bewoners van deze streek, en vonden het er dan ook bij horen dat ze me het nabij gelegen Saint-Jean-de-Luz lieten zien. We konden daar dan ook direct de kerk gaan bekijken waar koning Lodewijk de 14e (Louis Quatorze) getrouwd is. En zo reden en liepen we even later door Ciboure en Saint-Jean-de-Luz. Tijdens die wandeling bood Daniele me aan dat ik morgen, als ik dat wil, best een rustdag mag houden en een nachtje langer kan blijven. Ik moest een keer of 3 vragen of ze het zeker weet, en keek ook André eens onzeker aan, voordat ik dat accepteerde.
En het is maar goed dt ik een dag langer blijf, want we komen vrienden tegen van Daniele en André, en na kennismaken, een drankje en bijpraten, was de kerk gesloten. Die kunnen ze me dan mooi morgen laten zien.

Bij thuiskomst eet ik eindelijk weer eens echt vlees: Daniele heeft axoa (spreek uit: aasjoa) gemaakt, een baskisch gerecht met vlees, zoete pepers en piment.

En als ik na het eten nog even gebruik maak van wifi om e-mail en reacties op mijn blog te checken, tref ik een uitnodiging voor 1 of meer rustdagen wanneer ik een stuk langs de kust gevorderd ben. Het kan niet op.

Een heerlijke dag. En ik weet nu al dat morgen weer een heerlijke dag wordt.