Camping gekraakt

Douzillac Saint-Louis-en-l’Isle Sourzac Moussidan

Doordat we gisteravond een gezellig avondje hadden, waren we vergeten de wekker te zetten. We hadden aangegeven dat we tussen 8 en 9 zouden vertrekken, maar toen om een uur of 10 de beheerder kwam om de deur achter ons op slot te draaien, waren we wel bijna, maar nog niet helemaal weg. Dat was dus niet zo netjes.

Gek is ook dat je na zo’n avondje eten toch behoorlijk honger kunt hebben, de volgende morgen. En dus togen we naar het enige restaurant in het dorp; dat was open, want het was ook de enige bar, en de enige bakker. Een kop koffie konden we wel krijgen, maar een ontbijt werd lastig; daarvoor was in Douzillac geen markt, dus er was geen jam in huis. Maar als we wilden, kon de baas wel wat improviseren…
Ik gaf het al direct op en hield het bij een grand café noir, maar Maarten wilde het wel proberen. Hij moest het doen met een paar stukjes stokbrood en een beetje boter. We hebben vandaag een hoop plezier gehad van mijn noodvoorraad mueslirepen (aanrader!).

Hoewel we vandaag laat vertrokken, hoopten we toch Saint-Géry te halen. Helaas volgden we na de lunch in Mussidan de verkeerde wegwijzers. De route van de chemin wordt hier soms omgelegd, maar dan halen ze niet altijd alle oude wegwijzers weg. En zo verdwaalden we dus in en rond Mussidan. Tegen de tijd dat we de route weer teruggevonden hadden, vonden we het te laat om nog door te lopen naar Saint-Géry: het is weekend, en Saint-Géry ziet eruit als een klein dorp; groot risico dus.

En dus deden we wat een pelgrim nooit doet: we gingen terug. Mussidan had een camping en een refuge, dus dat was een veiliger keuze. Terug in het centrum van Mussidan zagen we geen bordjes die naar de camping wezen, en dus liepen we even bij het Office de Tourisme binnen. De camping in Mussidan bleek niet meer te bestaan, en de refuge was alleen toegankelijk op doordeweekse dagen, want de mairie had de enige sleutel, en op de mairie werd in het weekend niet gewerkt.

Toen ik de dame vroeg naar mogelijkheden tot wildkamperen in de buurt, wees ze ons er nadrukkelijk niet op dat het terrein van de voormalige camping nog steeds braak lag, en al helemaal niet dat het mogelijk moest zijn om daar een plekje te vinden waar je uit het zicht van de straat kon staan. Waarschijnlijk moest ze haar baan beschermen.
Hoewel de dame ons daar dus niet op attent gemaakt had, besloten we toch om eens te gaan kijken op de locatie van de voormalige camping. Daar vonden we een plekje waar we redelijk uit het zicht van de straat konden staan, en dus besloten we wild te kamperen op het terrein van de voormalige camping van Mussidan, bijna in het centrum van het stadje. De toiletten blijken nog steeds in gebruik te zijn, de douches en wastafels zijn helaas onklaar gemaakt.
Volgens Maarten mogen we het geen wildkamperen noemen, maar hebben we een camping gekraakt.

De tenten staan al vroeg, want de lucht kijkt heel dreigend naar ons.