Op naar Spanje

Saint-Jean-Pied-de-Port Lasse Anhaux Irouleguy Bidarray

Het plan was in eerste instantie om in Saint-Jean-Pied-de-Port een rustdag te nemen, om naar de toeristen te kijken. Nog voor ik in SJPdP was, veranderde dat plan in werk zoeken in SJPdP. Aangekomen in SJPdP leerde ik al snel dat werken niet mogelijk was. Na een nachgt in een zaal met 20 bedden, waar 3 keer een telefoon ging, verschillende snurkers lagen, sommige imbecielen hun wekker om 5:30 gezet hadden om luidruchtig hun tas in te gaan pakken, en een of andere idioot 5:45 wel een mooie tijd vond om het grote licht aan te doen, was ik met de toeristen ook wel klaar.

Ik ben blijven liggen tot de toeristen allemaal — eindelijk — weg waren, heb een bak oploskoffie weggewerkt, mijn rugzak ingepakt, en ben richting Spanje vertrokken. En wat liep ik heerlijk alleen. En wat is het hier ontzettend prachtig.

Ik was vanmorgen zo druk bezig met het mooi vinden van de streek, dat ik prompt verkeerd liep. En behoorlijk ook, want op 550 meter hoogte kwam ik tot de ontdekking dat ik op 370 meter hoogte al een verkeerde afslag had genomen. Maar dat bracht me wel in ontzettend mooi ruig berglandschap. Ik heb heel de dag vol bewondering om me heen lopen kijken. Ik zou hier graag eens een jaar rondreizen met een goed fototoestel. En dan nog niet eens zozeer voor de foto’s, maar gewoon om een excuus te hebben om een jaar lang te kijken. Het ruige, en tegelijk de rust. Hoe het land in de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Le Pays Basque is prachtig.
Die verliefdheid geldt trouwens minder voor de bewoners dan voor de streek: de mensen hier zijn vrij stug, en ik krijg sterk het idee dat ze het liefst de grenzen dicht zouden gooien, ware het niet dat er geld van buiten de streek komt (kaas, wijn, vlees).

Na een volle dag heerlijk wandelen, kwam ik in Bidarray waar ik een slaapplaats hoopte te vinden. Helaas blijkt Bidarray een wandelaarsparadijs voor mensen met geld, dus een gratis slaapplaats kon ik wel vergeten; vooral ook omdat de mairie wegens vakantie gesloten was. Maar achter het hotel-restaurant zag ik zo’n mooi veldje — het was gemaakt voor mijn tentje — dat ik besloot de pelgrim-kaart te spelen. En dus liep ik over het terras het hotel-restaurant in om te vragen of ik mijn tentje op dat veldje mocht zetten (altijd dwars over het terras lopen, en nooit eromheen, met de schelp goed zichtbaar). Toen ik mijn vraag gesteld had, zag ik de baas razendsnel een kosten-baten-afweging maken in zijn hoofd: ik was op het terras al aangesproken door 1 tafeltje, en 2 andere tafeltjes hadden met open mond mee zitten luisteren naar mijn verhaal; de baas zou zijn naam geen goed doen als hij me zou wegsturen. En dus zei hij ‘Oui’ (en meer niet). En dus betaal ik weer niets voor een slaapplaats. En brood en kaas heb ik bij me; ik koop er een blikje fruitcocktail bij, en dan noem ik het een maaltijd.