Camino del Norte

Pasaia San Sebastian Orio Zarautz

Na een niet zo heel positieve ervaring met de refugio in Saint-Jean-Pied-de-Port hield ik mijn hart vast voor de refugio in Pasaia. Maar wat een verschil: niemand had z’n wekker vroeg gezet, en we werden wakker van de kerkklokken op het dak, die 7 uur sloegen. Een paar minuten later ging er wel een wekker, maar die was van de hospitaleros die even later overal het licht aan deden. Omdat we allemaal rond dezelfde tijd wakker werden, werden we ook allemaal ongeveer in hetzelfde tempo wakker, waardoor er geen irritaties hoefden te zijn over mensen die luidruchtig hun tas inpakten terwijl anderen nog probeerden te slapen. Ruimte om te ontbijten was er niet in de refugio, dus het was direct rugzak om en lopen.

De wandeling begon met een overtochtje met de pont naar de andere kant van de haven (€0,70). Daarna volgde een trap omhoog waar geen einde aan leek te komen, maar die wel een paar prachtige vergezichten in petto had.

Als ik in het bos voor de uitrit van een groot huis een bankje zie, ga ik even zitten om uit te blazen van de trap. Er komt vrijwel direct iemand uit het huis naar me toe om te vragen of ik misschien iets wil drinken. Omdat ik me heb laten vertellen dat een pelgrim nooit ‘nee’ zegt, zeg ik ‘ja’. Het huis blijkt eigendom van een woongroep, evenals het volgende huis langs de weg en een huis in Irún, zo laat ik me vertellen. De mensen van de groep verbouwen biologische gewassen en bakken brood, en als ik wil kan ik me bij ze aansluiten. Het klinkt allemaal best interessant, dus ik vraag om een website. Ik krijg 2 foldertjes, en als ik die begin te lezen, wordt het allemaal steeds minder interessant: ik krijg het gevoel bij een soort sekte te zijn beland. Ik houd er in ieder geval genoeg denkstof aan over voor de rest van de dag. En de koffie was lekker, en de plak (brood? cake?) … eehhm… interessant; waarom moeten biologische producten vaak zo smakeloos zijn? Probeer eens wat te variëren met biologische suiker, cacao en fruit ofzo…
Maar goed, ik laat het verder aan een ieder om zelf te oordelen: www.twelvetribes.org.

Aan het einde van de ochtend bereik ik San Sebastian, of Donostia zoals wij Basken het noemen. Ik denk dat Donostia in aanmerking zou kunnen komen voor een stedentrip als je daarvan houdt, maar mijn weerzin tegen steden groeit steeds meer, en ik ben blij als ik er weer doorheen ben. En dat gaat dan niet alleen om het geraas en de stank van de auto’s, maar vooral ook om de voetgangers die met dopjes in hun oren en hun kop in hun eigen kont rondlopen, en op die manier iedereen omver lopen zonder er zelfs maar aan te denken dat je dan ook even ‘sorry’ kunt zeggen.

De wandeling is er verder één zoals ik er al vele gehad heb: vooral veel groen, zon en vergezichten; je snapt dat de sleur bijna ondraaglijk is…
Overigens ben ik wel blij dat ik schoenen heb gekocht van een maatje steviger, want de weg is hier wel wat ruiger.

In Orio vind ik de refugio te duur (€10,00), en dus ga ik naar de Turismo Bulegoa (toeristen-informatie) om te zien of er in de buurt ook een donativo-refugio is. Er blijkt er in het volgende dorp 1 te zijn — 7 kilometer verderop — maar onderweg zal ik ook nog langs een camping komen waar een kamer is ingericht met 14 bedden voor pelgrims, voor €5,00 per nacht. Ik besluit op pad te gaan, en een beslissing te nemen als ik bij de camping ben. Bij de camping ben ik kapot (klimmen, klimmen, klimmen), en dus besluit ik me daar te melden. Voor de zekerheid vraag ik nog wat het zal kosten om mijn tent neer te zetten, maar dat is net zo duur als een bed in de kamer. Ik kies dus voor de kamer; ten eerste hoef ik dan mijn tent niet op te zetten, en ten tweede heb ik daar elektriciteit om de GPS op te laden. Als ik me in die kamer aan het installeren ben, zie ik echter kleine beestjes springen, en dus pak ik heel snel mijn tas weer in, en zet ik alsnog mijn tent op.