En toch weer een albergue

Deba Markina-Xemein

Vandaag liep ik de hele ochtend met mijn hoofd in de wolken. Niet vanwege een of andere romantische ontmoeting, maar gewoon omdat de wolken zo laag hingen.

Omdat een of andere grappenmaker de gele pijlen die de richting aangeven over een lengte van een kilometer of 4 overgeverfd had met zwarte verf, had ik gisteren van het Turismo Bulogea een kopie meegekregen van de gids voor de Camino del Norte. In die tekst las ik de bemoedigende woorden dat de moeilijkheidsgraad van de semi-officiële etappe van vandaag hoog was, de lengte 23 kilometer, en dat er onderweg geen winkels waren. Ik ging er daarom maar vanuit dat ik het, met mijn zware rugzak, niet zou gaan halen, en besloot voor een paar dagen boodschappen mee te nemen, zodat ik ergens onderweg mijn kamp op zou kunnen slaan zonder om te komen van de honger. Uiteraard maakte ik daarmee mijn rugzak nog zwaarder, en de kans dus automatisch ook nog kleiner dat ik vandaag Markina-Xemein zou gaan halen.

De route was inderdaad zwaar, en de hoge luchtvochtigheid maakte het er niet makkelijker op, maar ik liep lekker, en besloot dus dat ik in Etxebarria zou proberen om mijn tent bij iemand op het erf te zetten. De GPS-route die ik gebruik blijkt echter niet helemaal up-to-date, want de route loopt inmiddels niet meer door Etxebarria. En dus stond ik ineens toch in Markina-Xemein. En dat is een stad, en dus kon ik die tent wel vergeten; niemand laat een zwerver een tent opzetten op z’n balkon…

Ik probeerde het nog even bij een kerk waar iemand aan het werk was. De man gaf me echter graag het losgeld dat hij nog in z’n portemonnee had (een euro of 3), maar piekerde er niet over mij in ‘zijn’ kerk te laten slapen. Er zat dus niets anders op dan me bij de plaatselijke refugio te melden. Helaas bleek die al vol te zijn, maar de dame die daar werkte had nog wel de adressen van een paar partikuliere albergues (het Spaanse woord voor gîte). Toen ik aangaf dat ik daar geen geld voor had, wees ze me op een publiek toilet in het park waar ik dan misschien mijn slaapzak kon uitrollen. Mijn tent opzetten in de enorme tuin was geen optie; mijn slaapmatje uitrollen in de 3 meter brede gangen van het gebouw ook niet.

Omdat een publiek toilet me toch nog even 1 stapje te ver is, liep ik achter een paar Belgische pelgrims aan die even bij een van de partikuliere albergues; ik kon allicht even luisteren wat er geopperd werd. En toen ging het ineens heel snel. Hier was het vol, maar ergens anders was nog wel plaats, ik moest mijn rugzak maar even afdoen, dan kwam er straks een auto die mij en nog 3 anderen meenam naar een andere albergue, en die andere was op basis van donativo. Ik wachtte maar gewoon op die auto, want alles was beter dan een publiek toilet.

En zo zit ik dan nu bij een Albergue waarvan ik niet eens de naam weet, en waarvan ik maar ongeveer weet waar hij ligt ten opzichte van het stadje. En het is geen donativo-albergue. Maar het is er droog (het regent weer) en ik heb er wifi.