Weer een sporthal

Markina Ziortza-Bolibar Elexalde Gernika

De dag begon vandaag weer met laaghangende bewolking, maar gelukkig trok die sneller op dan gisteren. Wel bleef het de hele dag bewolkt; aan het begin leek in de verte even de zon door te breken, maar daar stak een regenbui snel een stokje voor.

Ik ben nu een paar dagen in Spanje, en het is me nog steeds een raadsel hoe en waar Spanjaarden hun boodschappen doen. In de grotere plaatsen heb ik wel een paar supermarkten gezien, maar niet één was groot genoeg om een hele regio of streek te bevoorraden. En in de kleinere plaatsen zijn geen winkels, ook geen kleintjes. Ik zie wel een heleboel tavernas, dus ik begin een beetje het idee te krijgen dat Spanjaarden stiekem heel rijk zijn, en altijd buiten de deur eten. (Als ik in Munitibar naar een bakker vraag, word ik doorverwezen naar Gernika, 13 kilometer verderop.)
Hoe dan ook, door een gebrek aan winkels op mijn weg ben ik vandaag weer helemaal door mijn voorraad heen, en eet ik als lunch zelfs ham en kaas zonder brood.

Ik heb dus heel hard een supermarkt nodig. En daarvoor zal ik in Gernika moeten zijn. Een stad. Zonder camping. En dus maar weer op zoek naar een refugio. Een paar Spanjaarden die ik onderweg (en gisteraqvond en vanmorgen in de albergue) ook al tegengekomen ben, gaan naar een albergue, en ik besluit ze maar gewoon te volgen; zij kunnen immers makkelijker om de weg vragen dan ik. En het is maar goed dat ik ze gevolgd ben, want alleen had ik het nooit gevonden.

De middelbare school in Gernika heeft vakantie, en daarom heeft men besloten de sporthal ter beschikking te stellen aan pelgrims. Er zijn 35 bedden beschikbaar. De refuge is bovendien op basis van donativo. De pelgrims wordt verzocht ’s morgens voor 8:00 weg te zijn, of te helpen met schoonmaken; ik denk dat dat een mooie kans is om op een eerlijke manier zonder betalen weg te komen: ik blijf een uurtje langer om te helpen met schoonmaken.

Grappig is trouwens ook dat ik in deze hal met 35 bedden minder onrustig wordt dan afgelopen nacht in die kamer met 21 bedden; het is hier zo ruim (en hoog) dat het helemaal niet vol lijkt. Ik denk overigens wel dat de snurkers nog nooit zo’n geweldige akoestiek hebben gehad.