Menu peregrino

Gernika Ugartegoikoa Larrabetzu Lezama

Vannacht geslapen in een sporthal. Uiteraard waren er weer de nodige idioten die hun wekker hadden gezet, maar dat weten we inmiddels wel. Er lag vannacht ook iemand te praten in z’n slaap; dat was raar. Om 6:15 deed de hospitalero vanmorgen het licht aan; in combinatie met de groep die gisteravond na licht-uit (22:00) nog luidruchtig binnenkwam, en door de hospitalero niet tot stilte gemaand werd, betekent dat dat ik vanmorgen geen zin meer had om te helpen met schoonmaken.

Over de wandeling zelf kan ik kort zijn: niet heel spannend, en bewolkt.

Wederom vind ik hier, zelfs met een vergrootglas, geen camping en geen winkels, zodat ik me maar weer meld bij een albergue. Dat gebeurt dit keer in Lezama, waar een albergue op basis van donativo is. Bij deze albergue meldt zich ook een man waarmee ik al eerder op een zaal gelegen heb, en die verschrikkelijk snurkt. Ik en anderen die hem al eerder hebben meegemaakt houden ons hart vast voor de nacht, maar gelukkig gaat de man ’s middags alvast even een tukje doen, en geeft daarmee een demonstratie van zijn kunnen. Ook de hospitalero vindt dat dit over een grens gaat, en vraagt de man in een kamer apart te gaan liggen. De snurker weigert.

Er zijn in dit dorp geen winkels van betekenis, en wat er is, is dicht op zaterdagmiddag/-avond, maar toen ik het dorp in liep, heb ik een cafetaria gezien met een pelgrimsmenu voor 8 euro; tijd dus voor een ‘echte’ maaltijd. Het is geen haute cuisine, maar naar Nederlandse begrippen die 8 euro meer dan waard. Met de wijn die erbij hoort proost ik in stilte op Elisabeth, die al een paar keer gedoneerd heeft, en daarbij benadrukte dat het voor een pelgrimsmenu was.

Als ’s avonds de snurker ook is gaan eten, toont de hospitalero ballen, en verplaatst zijn spullen naar een kamer apart. Bij terugkomst neemt de snurker daar zonder morren plaats.