elPeregrino.nl

Bidarray Espelette

Hoewel het vandaag zonnig genoeg was, ging de tent toch nat in de rugzak. Toen ik vaqnmorgen wakker werd, was de tent drijfnat van de dauw, en omdat Bidarray in de schaduw van een berg ligt, zou het veel te lang gaan duren voor de zon ‘m eindelijk zou kunnen drogen. Halverwege de ochtend heb ik dus maar even een wat langere pauze genomen in de zon om de tent weer uit te vouwen.

De bergen zijn hier overigens wel echt begonnen: het is klimmen of dalen, iets er tussen in kennen ze hier niet. En er zitten behoorlijk steile hellinkjes tussen. En de rugzak voelde vandaag toch al als 40 kilo…
De GPS deed trouwens ook raar vanmorgen: soms plaatste hij me wel 200 meter van de plaats waar ik dacht te zijn, en meer dan eens liet hij me sprongen van een meter of 20 maken. Heel de ochtend heb ik dus maar moeten gokken dat ik goed liep. Aan het begin van de middag kwamen de GPS en ik elkaar eindelijk weer tegen (en bleek ik inderdaad goed te lopen).

Halverwege de middag begreep ik trouwens ineens waarom alle wandelaars hier rondlopen met van die kekke rugzakjes en bijpassende wandelstokjes, en kleertjes en schoentjes met merkjes. Ik zag op de GPS dat de plaats die ik verderop aan zee (!) zag liggen, Biarritz is. Blijkbaar gaat het rijke volk dat een strandvakantie een te luie uitstraling vindt hebben, de bergen in om elkaar daar verveeld aan te kijken. Dus dat verklaart dan ook waarom dat terras in Bidarray gisteren met open mond zat toen ik vertelde dat ik er al 2.000 kilometer op heb zitten: ze zijn zelf van het soort ’10 kilometertjes paraderen met die kekke rugzak, en dan de rest van de dag op een terras’. En het verklaart ook waarom ik vandaag allemaal wandelaars tegenkwam die me aankeken met zo’n blik van ‘als je wilt dat ik bonjour terug zeg, zul je er voor moeten betalen’. Nee, geld maakt niet gezellig.

In het gebied waar ik vandaag doorheen moest zijn geen dorpen of steden; hier en daar staat een huis of een groepje huizen, of een hotel, en dat is het. Echt een streek voor wildkamperen is het ook niet, daarvoor zijn de hellingen te steil. Ik richtte me daarom op Espelette; het zag er niet echt groot uit, maar wel groot genoeg voor een mairie, en het was ver genoeg. Dat het ver genoeg was, daar moest ik aan het einde van de dag een beetje op terug komen: met al dat klimmen en dalen was het meer dan ver genoeg.
Het plan was om Espelette direct de mairie op te zoeken, me bekend te maken als pelgrim, en de mairie-medewerkers te overtuigen mij onder te brengen in een sporthal of feestzaal. Het liep net even anders.

Espelette bleek geen dorp, maar een stadje. Zwaaiend met mijn schelp paradeerde ik de mairie binnen. Om daar, nog voor ik mijn zin had afgemaakt, verder gebonjourd te worden naar het Office de Tourisme. Dat vond ik wel raar, want het OdT gaat normaal gesproken niet over de sporthallen en feestzalen, maar omdat het OdT in hetzelfde gebouw zit als de mairie, besloot ik daar voor de vorm toch maar even naar binnen te tuimelen. En daar kreeg ik te horen dat Espelette een gîte pèlerins heeft. En dat had ik niet verwacht. Een sporthal of feestzaal kon ik nu dus wel vergeten. En ik had ook de puf niet meer om weer een paar kilometer het stadje uit te klimmen om een boer te vragen of ik op zijn erf mocht staan. En dus legde ik dat tientje neer, en deed ik net of ik dat helemaal niet veel vond voor scheren, douchen en slapen. Gelukkig heb ik nog wat pain complet, rillettes en Coulommiers in mijn tas, evenals een paar pain chocolat en een paar mueslirepen voor morgenochtend, dus boodschappen heb ik niet nodig.
Als er een pen bij het gastenboek zou liggen, zou ik in het gastenboek vermelden dat ik voor 10 euro op zijn minst een douche verwacht die vrij is van schimmel; ik verwacht daarom dat ze die pen expres hebben weggelaten.

Saint-Jean-le-Vieux Saint-Jean-Pied-de-Port

Het begon met regenen ongeveer op het moment dat ik in mijn slaapzak kroop, en dat deed het nog toen ik vanmorgen mijn tent afbrak en mijn rugzak inpakte. Toen ik een half uurtje onderweg was, kon de poncho uit, maar het bleef zwaarbewolkt.

Saint-Jean-Pied-de-Port is extreem toeristisch. Veel meer kan ik er niet over zeggen, en ik had ook niet echt anders verwacht.

Het eerste dat ik in SJPdP deed, was een geldautomaat opzoeken. Die gaf mij geen geld. Dat was nogal een teleurstelling, en dus was het nu nog belangrijker om snel werk te vinden; ik had nog een euro of 20 in mijn portemonnee. Ik begon bij het kantoortje van de vrienden van Sint-Jacob; die zijn er om pelgrims te helpen. Helaas was dit een vraag die ze nog niet eerder gehad hadden, en dus konden ze me niet verder helpen. Ze adviseerden me om eens navraag te doen bij het Office de Tourisme. Daar hadden ze de vraag blijkbaar wel vaker gehad, want de dame daar verwees me direct door om daar te vragen naar ‘Permanences du pôle emploi’. Wat dat precies betekent weet ik niet, maar gelukkig schreef ze het voor me op. De dame op het secretariaat van de mairie boorde mijn hoop direct meedogenloos de grond in: zo’n aanvraag kon niet elke dag gedaan worden, 2 september was de eerstvolgende mogelijkheid, en dan duurde de behandeling van die aanvraag ook nog eens X tijd (ambtenaren, jeweetwel). Met 20 euro ging ik dat niet halen…

Ik overwoog het bijltje erbij neer te gooien. Alles leuk en aardig, maar zonder geld in een vreemd land in de bergen… Nee, dat is niet het avontuur dat ik zoek. Ik besloot 1 nacht in de refuge te boeken (8 euro), zodat ik tijd zou hebben om wifi te zoeken om een laatste berichtje op mijn blog te zetten.

De refuge was nog niet open, maar ik kon mijn bed betalen op het kantoortje en daar ook mijn rugzak achterlaten tot de gîte open ging. Ik had een uurtje of 3 te overbruggen, en besloot die te besteden door met een pestbui door het dorp te slenteren en iedereen boos aan te kijken. Dat hielp een beetje.

Tijdens dat slenteren kwam ik langs een andere geldautomaat, en ik besloot het nog eens te proberen. De ASN Bank staat niet bekend als een erg snelle bank — althans, niet bij mij — dus wellicht was er inmiddels geld binnen.
En dat was er! En omdat de ASN Bank niet bekend staat als een erg snelle bank — althans, niet bij mij — gokte ik er op dat internationale opnames misschien niet helemaal direct verwerkt zouden worden. En zo kon ik niet 1, maar 2 keer 140 euro pinnen. Goed, ik snap ook wel dat ik nu gewoon 140 euro rood sta, en dat wat nu op mijn bankrekening binnenkomt, eerst gebruikt wordt om dat tekort aan te zuiveren. Maar voorlopig heb ik het in mijn zak, en dat geeft me even een beetje lucht.

En 280 euro is toch gauw €4,50 per dag. Voor eten en slapen. Oké, niet veel. Erg weinig zelfs. Maar veel meer dan ik vanmorgen dacht.
Och, ik zal het wel zien.

Morgen vertrek ik richting Irún; daar moet ik in een dag of 3 kunnen zijn. En dan zie ik wel hoever ik kom.
Voorlopig kan ik verder. Ultreia!

Ik heb zojuist de berichten geplaatst van 14-8 tot nu, en een video toegevoegd aan het bericht van 10-8.)

Sauveterre-de-Béarn Guinarthe-Parenties Aïcirits-Camou-Suhast Saint-Palais

Zuinig was het devies voor dit weekend. In eerste instantie ging dat per ongeluk: de supermarkt zat niet waar ik ‘m verwachtte, zodat ik geen brood kon halen; de rest van de ochtend kwam ik geen winkel tegen.

Onderweg stop ik bij een huis om een nieuwe fles water te vragen. De hele familie zit in de tuin te lunchen, en er wordt gevraagd of ik misschien een aperitiefje wil; uiteraard kan ik dat niet afslaan. Als er een stoel voor me is bij geschoven, en ik met een Ricard zit te vertellen over mijn avontuur, vraagt de vrouw des huizes of ze een sandwich (half stokbrood met beleg) voor me zal maken voor onderweg, Uiteraard sla ik ook die niet af; als ze terugkomt heeft ze een sandwich met droge worst en een stuk stokbrood met een homp regionale kaas voor me. Het is jammer dat ik alles onderweg pas proef, en dus niet meer kan vragen hoe de kaas heet; hij is heerlijk.

Aangekomen in Saint-Palais klop ik aan bij de refuge, omdat dat me een goedkope manier lijkt om te overnachten. Ik hoor echter van de hospitalier dat er al 2 Vlamen zijn, en het kan haast niet anders dan dat 1 van hen de man is waar ik afgelopen week middenin de nacht ruzie mee heb gehad. Ik besluit daarom toch maar door te lopen, en te gaan wildkamperen tussen Saint-Palais en Ostabat, 12 kilometer verderop.

Omdat de winkels (uiteraard) dicht zijn op zondagmiddag, stap ik op goed geluk een hotel binnen om te vragen of ik daar een brood kan kopen; ik heb nog wat Coulommiers (kaas) en rillettes (vlees) in mijn tas. Ik krijg een zak met stukken stokbrood die over zijn van de lunch; ik hoef er niet voor te betalen.

Als ik net Saint-Palais verlaten heb, kom ik langs een kapelletje. Het heeft geen deur, dus het zal wellicht wat tochten. Maar het kost niets, en er is een kraan met drinkwater. En het is niet de eerste keer dat ik met mijn matje op een houten bank lig. En wat verheug ik me op het uitzicht dat ik zal zien wanneer ik morgen wakker word.

Terwijl ik dit stukje zat te tikken, zaten er 2 mannen van het uitzicht te genieten. Als ze weggaan, hebben ze een sandwich over. Of ik die misschien wil…?

Hagetmau Labastide-Chalosse Argelos Beyries … Orthez

Vandaag weer een slechte nacht in een slaapzaal. Dit keer was ik de snurker, en was er iemand vastbesloten daar middenin de nacht ruzie over te gaan maken. Ik ben die slaapzalen echt zo zat…

De keuze was vandaag wederom 15 kilometer (Beyries) of 30 (Orthez). Van de ene kant was ik moe van een slechte nacht (en om heel eerlijk te zijn zit ik ook gewoon een beetje in een dipje), maar van de andere kant wilde ik wel heel graag meer dan 15 kilometer lopen. Ik besloot naar Beyries te lopen, en dan te beslissen of ik nog verder zou gaan.

In Argelos nam ik een korte pauze om mijn rugzak even af te kunnen doen en wat water de drinken. Terwijl ik daar stond, kwam er een man naar me toe die het gras langs de weg aan het maaien was geweest met een zeis; of ik misschien iets nodig had? Ik had niets nodig, en zei dat ook tegen hem, maar hij bleef aandringen: water misschien, of koffie? Het werd me duidelijk dat de man gewoon graag even een gast zou hebben, dus ik deed of een bakje Franse koffie me heerlijk leek. Hij troonde me mee naar zijn huis (trots wees hij op het jaartal 1829 boven de deur). Terwijl hij stond te wachten tot het water voor de oploskoffie enigszins warm was, vertelde hij dat hij Joseph heette. Hij vertelde trouwens nog veel meer, maar hij was zo zenuwachtig, en ook niet helemaal het allerscherpste mes uit de keukenla, dus ik begreep niet alles. Maar een doodgoeie man was het in ieder geval wel, en ik vond het net zo leuk om hem te ontmoeten, als hij het vond om mij een bakje lauwe oploskoffie te serveren.

Toen ik Beyries in liep, besloot ik dat ik daar de refuge municipal wel wilde gaan opzoeken. Ik had berekend dat de kans groot was dat ik die helemaal voor mezelf zou hebben, en dat leek me heerlijk. Maar helaas kon dat niet doorgaan, want de refuge was in de lokale feestzaal, en die werd dit weekend gebruikt voor een bruiloft; de voorbereidingen waren al in volle gang. Maar mij zomaar de straat weer op te sturen zat niet in de aard van deze mensen, en dus gingen ze nadenken over een oplossing. Maar eerst moest er gelunchd worden; er waren pizza’s onderweg. Ik at toch zeker wel mee? En wilde ik daar dan rode wijn of rosé bij?

Na de lunch bleek de buurman, die normaal gesproken samen met zijn vrouw de refuge draaiende houdt, meer dan bereid me een stukje verder op weg te helpen, en dus bracht hij me met de auto naar Orthez. Hij volgde hierbij zoveel mogelijk de looproute, zodat ik zo min mogelijk zou missen.

En nu zit ik in Orthez op de camping. Dat kostte me 2 euro meer dan de lokale refuge, en het weer heeft nog niet besloten of het vannacht nat of droog is, maar dat maakt me eigenlijk niets uit: ik slaap weer lekker alleen.

En dit hele stukje heb ik kunnen tikken zonder dat mijn batterij het begaf, dus het laptop-probleem heeft zichzelf opgelost. Morgen weer verder richting Spanje; volgende week verwacht ik Saint-Jean-Pied-de-Port te bereiken.

Mont-de-Marsan Benquet Bas-Mauco Saint-Sever

Ik kon vandaag kiezen tussen een wandeling van 20 kilometer (Saint-Severt) en een wandeling van 35 kilometer (Hegetmau); ik vond de keuze niet zo moeilijk.

Toen ik vanmorgen om een uur of 5 wakker werd om naar de wc te gaan, regende het flink. Toen ik om 7:15 opstond, was het droog. En om 9:00 had de temperatuur de 20 graden al bereikt. Dat bleek echter geen voorbode voor de rest van de dag, want halverwege de ochtend begon het weer te bewolken, en aan het einde van de ochtend en het begin van de middag kreeg ik weer een paar buitjes. Het regende gelukkig niet heel hard; net genoeg om de binnenkant van mijn poncho natter de maken van het zweet, dan de buitenkant werd van de regen.

Omdat de wandeling niet heel lang was, en omdat het geen weer was om te gaan zitten, was ik vrij vroeg in Saint-Sever. Na het douchen en wassen (wasmachine!) zit ik me nu voor te bereiden om naar het Office de Tourisme te gaan om gebruik te maken van het gratis internet; ik heb ongeveer een uur voor het bijwerken van mijn site, het regelen van mijn bankzaken, het beantwoorden van mail, en andere online dingen.