elPeregrino.nl

Roquefort Sarbazan Bostens Gaillères Bougue

Ik schreef er laatst al over dat je in Frankrijk blijkbaar beschonken achter het stuur mag zitten als je een Frans kenteken hebt. Ik was zojuist getuige van de meest schunnige illustratie die ik me daarvan kan voorstellen.

Voor de deur van de gîte waar ik zit, staan 2 agenten auto’s te controleren. Ongeveer 1 op de 20 auto’s houden ze staande, en ze controleren de papieren, en lopen een rondje om de auto. Er komen 2 auto’s aanrijden die voor mijn neus parkeren. Althans, de eerste parkeert, en de andere rijdt tegen de eerste aan wanneer hij probeert te parkeren. Let wel: dit gebeurt op nog geen 15 meter van genoemde agenten. De 2 auto’s horen bij elkaar. De bestuurder van de eerste auto stapt geïrriteerd uit, maar is blijkbaar wel wat gewend van de andere bestuurder. De tweede bestuurder klautert met moeite uit zijn auto; hij is duidelijk zo blauw als een tientje, en kan amper op zijn benen staan. De agenten zien het aan, maar als ze merken dat ik verbaasd naar ze kijk, kijken ze een andere kant op; ze hebben niets gezien. Bestuurder 1 haalt zijn zoontje uit de school om de hoek, en ze stappen samen in de eerste auto. Bestuurder 2 moet tegen zijn auto steunen als hij er omheen loopt, maar belandt uiteindelijk ook achter het stuur. De agenten zien het gebeuren. De 2 auto’s rijden weg, de tweede hortend en stotend. Ze rijden langs de agenten de straat uit, en die zien op dat moment net iets heel interessants aan de overkant van de straat (een huis met gesloten luiken).
(Mocht er iemand van de Franse autoriteiten meelezen: 11 augustus 2014, net na 17:00 uur, voor de Gîte Pèlerin in Bougue.)

Goed, tot zover bananenrepubliek Frankrijk.
Ook om te lachen: de beloofde hospitalier van de refuge in Roquefort gisteren.

In sommige van de gîtes die gerund worden door een nationale of regionale Vader-Jacob-Vereniging is een zogenaamde hospitalier aanwezig. Deze persoon (of personen) zorgt dat de gîte netjes blijft, maar beantwoordt ook vragen over de route en andere zaken, beschikt over gidsen en kaarten, weet de weg naar autoriteiten en medische hulp, kent de winkels in de buurt en hun openingstijden, enzovoort. De hospitalier overnacht ook in de gîte, maar heeft daar dan wel een eigen kamer. Volgens het bordje dat in de refuge in Roquefort op tafel stond, zou de hospitalier aldaar ook helpen bij de bereiding van de avondmaaltijd en het ontbijt.

Aan het begin van de avond kwam er een man binnen. Hij keek stuurs naar de vloer, en zei alleen ‘bonjour’, omdat ik dat eerst tegen hem zei. Vervolgens zette hij zijn tas in de hospitalier-kamer, ging in de huiskamer achter een bureautje zitten, pakte zijn telefoon, en ging verschillende telefoongesprekken voeren, waarbij de andere kant steeds moest weten dat hij ‘er vanavond 3 had’ (er slapen ook nog 2 fietsers in de gîte). Als hij uitgebeld is, vertrekt hij; ik gok dat hij ergens gaat eten. Na zo’n anderhalf uur komt hij terug, loopt direct door naar zijn kamer, en doet zijn deur dicht; niets meer van gehoord. Toen ik vanmorgen wakker werd, was hij er niet, en toen ik vertrok nog steeds niet.

Soms vraag je je af waarom mensen de keuzes gemaakt hebben die ze gemaakt hebben…

Verder lag ik vannacht weer met een snurker op een zaal. Ik heb vanmorgen in het telefoonboek direct een jachtwinkel opgezocht.
Nee, niet om een wapen te kopen om een einde te maken aan snurkers, maar om een stel goede oorpluggen aan te schaffen. De pluggen die ik heb, ben ik vergeten mee te nemen; die zitten nog in mijn schiettas, en die ligt met wat andere spullen ergens in een kruipruimte te wachten tot ik weer in Nederland ben. Morgen heb ik een korte wandeling en dan ben ik in Mont-de-Marsan; daar gooi ik mijn rugzak af bij de refuge, en dan ga ik de stad in totdat ik heb wat ik nodig heb om ’s nachts doof te kunnen zijn.
(Overigens mis ik het schieten ook best wel, en ik heb al een paar keer op het punt gestaan om een jachtkatapult te kopen — ben in Limoges zelfs een jachtwinkel in gegaan om te kijken wat ze kosten — maar heb toch besloten dat geld uit te sparen.)

De wandeling van vandaag dan.

Het was nog steeds behoorlijk benauwd, maar omdat de zon achter de wolken zat, was het in ieder geval niet zo heel warm. Wat de weg vrij zwaar maakte, is dat de eerste helft over een zandpad ging, en dat de route nog steeds behoorlijk saai is. Na een kilometer of 20 besloot ik het daarom in Bougue voor gezien te houden. De gîte municipal in Bougue is prima verzorgd en lekker ruim, en vooralsnog zit ik er in mijn eentje. Enige nadeeltje is dat de enige winkel van het dorp op maandag dicht is; de kasten zijn helemaal leeggegeten op een beetje droge spaghetti na. Gelukkig kwam ik vanmorgen bij het verlaten van Roquefort een supermarkt tegen, dus ik eet vanavond chocoladebroodjes en mueslirepen met oploskoffie.

Captieux Bourriot-Bergonce

Als je de gidsen volgt (zoals iedereen lijkt te doen), zou de route van vandaag naar Roquefort moeten gaan. Ik had 2 redenen om dat niet te doen: ten eerste was dat een wandeling van 33 kilometer (bij 4 kilometer per uur, ruim 8 uur lopen), en ten tweede ging Jean-Pierre daar ook heen. Jean-Pierre is op zich een aardige kerel, jaar of 60, die samen met zijn vrouw aan het lopen is. Ik ben ze een al een aantal keer tegengekomen, en 2 keer hebben we op dezelfde locatie overnacht, waar ik beide keren bij hen aan mocht schuiven om mee te eten. Maar afgelopen nacht hadden we geen eigen kamers, maar een dortoir (slaapzaal). En ik denk dat, als ik nog 1 keer met Jean-Pierre op een zaal moet, ik hem wat aangedaan heb voor het licht wordt; wat kan die man snurken…
Ik heb me dus vannacht de halve nacht liggen ergeren aan het gezaag van een ander, en ben dus ook doodmoe.

In de refuge in Captieux hing een briefje waar op stond dat de refuge in Retjons (ruim 20 kilometer) helaas gesloten was. Ik besloot me van de domme te houden, en me toch naar Retjons te begeven, in de hoop dat ze daar iemand niet op straat zouden laten slapen. Maar vlak voor ik Retjons bereikte, liep ik door Bourriot, en leek het me een leuk idee om wat mensen aan te spreken met de vraag of er in dit hele kleine en stille dorpje misschien een refuge was. Uiteraard was die er niet, maar ik bleek wel precies de goede persoon aangesproken te hebben: hij begreep dat Roquefort te ver was (nog bijna 15 kilometer), hij had gehoord dat de refuge in Retjons dicht was, en hij had de sleutel van de lokale sporthal. En dus lig ik vannacht weer op de vloer van een kleedkamer, waar ik zojuist ook lekker heb kunnen douchen.

Als het goed is, gaat straks de lokale épicerie nog even open, zodat ik daar wat te eten kan halen, maar mocht dat onverhoopt niet gebeuren, dan ben ik uitgenodigd om bij deze man en zijn vrouw te komen eten. Wat is het heerlijk om een pelgrim te zijn.

UPDATE avond:
Hoewel ik al zat te eten toen Vincent en Kathy terugkwamen van hun uitje, werd ik toch aan tafel verwacht. Het was lekker en gezellig.
Vincent is de onderwijzer en vice-burgemeester van het dorp. Hij vertelde me dat er in Bourriot over gedacht wordt een refuge te openen, zeker nu die in Retjons gesloten is. Ik heb ‘m wat tips gegeven. Ik ben overigens niet de eerste pelgrim die in de sporthal slaapt, dus als je hier langskomt en een slaapplaats zoekt, schroom niet om bij de mairie aan te kloppen of, wanneer die gesloten is, bij het huis ernaast.
En terwijl ik dit zit te tikken, is het buiten begonnen met regenen en onweren. Ik heb het weer goed voor elkaar.
Morgen een korte wandeling: Roquefort.

O, en nog een tip die ik al een tijdje vergeet: de meeste dorpen hier hebben een openbaar toilet (en dus ook een openbare kraan). Meestal is dit toilet ook toegankelijk voor rolstoelen; niet dat ik veel rolstoel-pelgrims verwacht, maar dat betekent dus ook dat er ruimte is om je rugzak mee naar binnen te nemen. Begin met zoeken bij de lokale feestzaal (salle de fêtes), sporthal (salle de sports) of het gemeentehuis (mairie of hôtel de ville).

La Réole Floudès Puybarban Pondaurat Savignac Auros Bazas

De wandeling van vandaag is er niet één die terecht komt in het lijstje hè, lekker. De chambre d’hôtes daarentegen…

Toen ik vanmorgen wakker werd, regende het. Dat is nooit fijn als je in een tent slaapt. Ik sleepte dus zo snel mogelijk mijn tent naar het sanitairgebouwtje om mijn tent te drogen te hangen, en mijn rugzak zo droog mogelijk in te kunnen pakken. Terwijl ik daar zo aan het rommelen was, heb ik verschillende medekampeerders jaloers zien kijken, omdat ze daar zelf niet aan gedacht hadden. Tja…

Eigenlijk wilde ik vandaag naar Auros lopen, maar omdat dat er op de kaart uitzag als een klein plaatsje, besloot ik mijn doel bij te stellen naar Bazas. Omdat Bazas volgens de GPS wel gelijk 10 kilometer verder was (totaal zo’n 35 kilometer), besloot ik de GPS een kortere route te laten berekenen, wat er nog een paar kilometer van af snoepte. Die nieuwe route liep echter wel langs 70-kilometerwegen, wat het lopen niet heel rustgevend maakte. Bovendien bleef het heel de ochtend regenen, wat mijn humeur er ook niet beter op maakte.

Doordat ik goed doorliep, en de route wat aangepast had, kon ik lunchen in Auros, de plaats waar ik eigenlijk had willen overnachten. Er bleek overigens wel een refuge te zijn. Maar er was ook een pizzeria met fatsoenlijke prijzen, en zo had ik voor een paar euro een stevige en warme lunch.

De laatste 10 kilometers naar Bazas vielen niet mee. Weliswaar was het droog, maar er moest ook geklommen worden; niet zo zeer steil, als wel lang. Bekaf kwam ik aan in Bazas en sleepte me naar het Office de Tourisme. Om daar te horen te krijgen dat de refuge vol was voor vanavond. Wederom verloekte ik iedereen die van te voren reserveert, en alle refuges die reserveringen accepteren; de naam ‘refuge’ geeft volgens mij al aan dat dat de bedoeling niet is.

Maar er was ook nog een chambre d’hôtes in het dorp, meldde het Tourisme-meisje blijmoedig. Ik gaf aan dat dat waarschijnlijk boven mijn budget was, en ze bevestigde dat dat inderdaad wel 20 euro kostte. Of er misschien een camping was, vroeg ik toen. Jawel, antwoordde ze, die kostte 16 euro per nacht.
Ik hoefde niet heel lang te rekenen, en vroeg het meisje of ze de chambre d’hôtes wilde bellen om te vragen of er nog plaats was. Dat was er, en ze legde me uit hoe ik er kon komen. Voor de zekerheid vroeg ik of ze ook een huisnummer voor me had. Dat had ik niet nodig, antwoordde ze nonchalant, het was een château, dus ik kon het niet missen. Ik werd steeds enthousiaster dat de refuge vol was…

En een château is het. Weliswaar aan de binnenkant niet helemaal even chique als aan de buitenkant — dit is nou eenmaal Frankrijk —, maar ik heb een erg ruime kamer, helemaal voor mezelf, inclusief een ruime keuken, en wifi. En het mooiste: EEN BAD! JA!

Op dit moment klatert het water, en staat er een flesje wijn op de rand van het bad, met 1 glas. Je mag 1 keer raden wie ik daar straks blij mee ga maken…
Ongetwijfeld word ik halverwege de nacht wakker in een steenkoud bad, want ik ben eigenlijk veel te moe, maar dit kadootje kan ik niet laten liggen; in plaats van een rustdag, doe ik deze week een rustavond.

Port-Sainte-Foy-et-Ponchapt Sainte-Foy-la-Grande Saint-Quentin-de-Caplong Caplong Pellegrue

Gisteren had ik al een beetje het idee dat het tijd werd om weer afscheid te nemen van Maarten. Vanaf het begin zijn we het erover eens dat je pelgrimeren in principe alleen doet, en ik denk dat het moment zo’n beetje gekomen is om dat weer te gaan doen.

Vanmorgen was hij zo vreselijk aan het treuzelen dat ik er eigenlijk wel genoeg van had. Toen we om 11 uur eindelijk op het punt stonden om te vertrekken, en hij zei dat hij nog even het dorp in moest om te gaan pinnen, vond ik het tijd om hem een hand te geven en een goeie reis te wensen. Ik ging er maar van uit dat het ermee te maken had dat hij een telefoontje had gehad van een vriendin; zij was in Noord-Spanje, en hij leek vastbesloten om met haar af te spreken in een gîte op 9 kilometer afstand.

Ondanks het late vertrek was ik vastbesloten om Pellegrue te bereiken, op 20 kilometer. Het wordt tijd om weer wat kilometers te gaan maken; de Spaanse grens lonkt. Mede door mijn zeer on-Franse ontbijt (sterke koffie, volkoren brood met eieren en spek, en een pak chocolademelk) merkte ik de eerste 10 kilometer nauwelijks dat ik aan het lopen was, en om 1 uur besloot ik een uur pauze te nemen in de schaduw om de ergste warmte te ontwijken. Volledig opgeladen (de mens loopt het beste op schaduw-energie) begon ik aan de tweede helft. Toen ik na een korte pauze in Caplong weer opstond om verder te gaan, zag ik een bekend gezicht aan komen lopen: Maarten; zijn vriendin mocht met haar huurauto Spanje niet uit.
We zijn een stukje samen opgelopen, maar toen hij even later lunchpauze wilde houden, ben ik doorgelopen; ik had al een uur lunchpauze achter de rug. In de refuge in Pellegrue zagen we elkaar weer.

Hoewel het de afgelopen dagen gezellig is geweest samen, vond ik het heerlijk om vandaag weer alleen te lopen. Ik ga ervanuit dat we morgen weer afscheid nemen.

In de refuge ontmoetten we ook een paar fietsers op weg naar Santiago, een Franse vader en dochter. Omdat mijn huisgenote van vandaag me daarnet vroeg hoe lang ik al onderweg ben, bedacht ik me dat ik vandaag 3 maanden onderweg ben. Hoera!

Als ik dit tik, is er op het plein voor de refuge — boven het Office de Tourisme — een klassiek concert bezig. We hebben alle ramen open, en iedereen is in stilte met zijn eigen ding bezig. Heerlijk.

Moussidan Saint-Géry Fraisse

Gisteravond, vannacht en vanmorgen hebben we de zondvloed over ons heen gekregen: onweer met hoosbuien. Dat maakte het inpakken van de rugzakken er niet makkelijker op, en uiteraard gingen de tenten en veel andere spullen nat in de rugzak.

Vanwege die buien vertrekken we laat en te zwaar beladen. Omdat we gisteren Saint-Géry niet gehaald hebben, kunnen we vandaag kiezen tussen Saint-Géry (10 kilometer) of Sainte-Foy (30 kilometer). Het is al snel duidelijk dat het Saint-Géry zal worden, en dat wordt nog eens bevestigd door de onweersbui die we onderweg te verduren krijgen. De gids die Maarten bij zich heeft, vermeldt geen refuge of gîte in Saint-Géry, maar we vertrouwen op de macht van de kerk en de burgemeester.

Drijfnat aangekomen in Saint-Géry is het al direct duidelijk dat we niet op de kerk hoeven rekenen: niet alleen is er niemand aanwezig, de deur is ook op slot, er hangt geen lijst met contactgegevens aan de deur, en er is geen pastorie in het dorp. Dat valt overigens heel vaak op: de katholieke kerk wil wel heel graag dat de chemin bekend staat als een katholieke bedevaart, maar doet verder het liefst zo weinig mogelijk voor de pelgrims.

Omdat de mairie (uiteraard) gesloten is op zondag, besluiten we op zoek te gaan naar het bar-restaurant dat er volgens de gids moet zijn. Van de enige lokale bar-eigenaar in een dorp mag immers verwacht worden dat hij iedereen kent. Helaas blijkt de bar gesloten, en niet alleen vandaag: de eigenaar heeft de handdoek in de ring gegooid, en het pand staat te koop. Ondertussen krijgen we een tweede onweersbui over ons heen.

Door een bewoner door zijn open raam aan te spreken, krijgen we aanwijzingen naar het huis van de burgemeester. Het past natuurlijk helemaal binnen dit verhaal dat die niet thuis is. Onderweg naar het afdak dat we gezien hebben bij de salle de fêtes, krijgen we een derde onweersbui over ons heen. We accepteren al half dat we onder dat afdak zullen slapen, maar besluiten om het over een uurtje ofzo nog eens te proberen.

Als we anderhalf uur later weer bij het huis van de burgemeester zijn, komt hij wel naar de deur. Zijn ongeschoren drankhoofd doet vermoeden dat hij de vorige keer ook al thuis was, maar toen even de lunch lag te verwerken. Hij neemt niet de moeite om uit de deuropening naar het hek te komen, maar roept dat er op 3 kilometer afstand een refuge is. Dat klinkt ons wat raar in de oren, aangezien dat middenin the middle of nowhere is, maar omdat duidelijk is dat we hier verder niets hoeven te verwachten, besluiten we maar weer te gaan lopen.

De ‘refuge’ in kwestie blijkt een gîte, waar je voor 20 euro per persoon een nacht in een stapelbed mag slapen. We keren de gîte de rug toe, en vragen bij de buren of we de tenten in de tuin mogen zetten. Dat is geen probleem. Dat het voor deze mensen ook nieuw is, en we dus geen douche of wc hebben, zien we door de vingers.