elPeregrino.nl

Saint-Astier Saint-Léon-sur-l’Isle Neuvic Douzillac

Als je naar de Voie de Vézelay kijkt, hebben we vandaag niet zover gelopen. Maar omdat we een omweg hebben gemaakt, was de afstand voor ons toch groot genoeg.

We (ik loop nog steeds samen met Maarten) hebben besloten dat we een keer ’s nachts willen lopen. Niet alleen omdat dat een leuke — of in ieder geval nieuwe — ervaring is, maar ook omdat het ons een goeie manier lijkt om de warmte te ontlopen. En omdat ik mijn felgekleurde veiligheidsvest in Rocroi heb achtergelaten, en verder ook niet voldoende verlichting bij me heb, en omdat Maarten nieuwe batterijen moest hebben voor zijn koplamp, besloten we een omweg te maken via een grote supermarkt in één van de grotere plaatsen langs de route. Helaas bleek de supermarkt geen veiligheidsvesten te verkopen, en waren de hoofdlampjes (ruim 20 euro) en de reflecterende bandjes voor polsen en enkels (7 euro per 2) schreeuwend duur, en dus zullen we op zoek moeten naar een ander winkel voor we een keer een nachtwandeling kunnen maken.

Na deze omweg hadden we er alweer een leuke afstand op zitten, en dus besloten we in Douzillac de refuge op te gaan zoeken; de volgende refuge was 20 kilometer verderop, en een chambre d’hôtes vonden we te duur. Aangekomen in Douzillac bleek de refuge gesloten: de Nederlanders die ‘m runden hadden hun huis verkocht, en de Parijzenaars die er nu woonden wilden geen refuge. En dus hadden we een probleem, wat een goed excuus was om ons weer eens bij een mairie te melden. De dame aan de receptie wilde ons eerst doorverwijzen naar de lokale chambre d’hôtes, maar dat vonden we nog steeds te duur. Toen kon ze niks meer voor ons doen, tot we aangaven dat we tentjes bij ons hadden. Ze ging direct voor ons bellen, en als wij nou terug liepen naar het voetbalveld waar we langsgekomen waren, dan zou er iemand daarheen komen om voor ons de deur open te doen zodat we konden douchen.

Aangekomen bij het voetbalveld werden we opgewacht door een vriendelijke man, die ons aanbood in de kleedkamer te slapen, zodat we onze tentjes niet op hoefden zetten. Toen hij ons, nadat hij de cv-ketel had aangestoken voor warm water, ook nog een biertje aanbood, was onze dag compleet.

Er is vanavond wel een training, met daarna een klein feestje (tot een uur of 1). Of dat geen probleem voor ons was? We gaven aan dat dat geen probleem was.

En hoewel we dus onze tentjes uiteindelijk niet nodig hebben, zouden we hier zonder die tentjes niet terecht gekomen zijn.

Update ’s avonds laat:
‘Feestje’ is wellicht een groot woord: elke vrijdag heeft de club een avondje eten en drinken na de training. Na het eten was er nog over en werden wij er bij geroepen om daar wat aan te doen. Behalve worstjes van de barbecue, patat, brood, kaas en paté, was er natuurlijk ook wijn om het weg te spoelen, en na het eten moesten we ook nog een glaasje whiskey, en uiteindelijk werd het nog heel gezellig. We moesten maar aan iedereen vertellen dat we erg lekker gegeten hadden bij de voetbalclub van Douzillac. Dat heb ik hierbij gedaan.