elPeregrino.nl

A Fonsegrada Montouto O Cádavo

De route leidde vandaag weer langs de ruïne van een Hospital de Peregrinos (Montouto).

Al sinds mijn vertrek droeg ik een extra Jacobsschelp mee in mijn tas; ik was ervan overtuigd dat ik daar op een gegeven moment een mooie plek voor zou vinden. Die plek bleek Montouto te zijn.
Door mijn schelp achter te laten in Montouto heb ik me voor mijn gevoel definitief aangesloten bij het legioen pelgrims dat al sinds een paar duizend jaar voor Christus, eerst vanuit heel Europa en nu zelfs van over de hele wereld, naar Compostella (Sterrenveld) loopt om daar, en onderweg, te vinden wat je alleen kunt vinden door te lopen zonder te zoeken.

Ik begrijp nu ook beter de traditie van het Cruz del Ferro. En dan bedoel ik niet de toeristen die overal te pas en te onpas steentjes oprapen om die een stukje verder weer neer te leggen, maar de mensen die van thuis een steen met zich meedragen om die bij het Cruz del Ferro, bijna aan het einde van hun reis, neer te leggen en op die manier symbolisch hun oude leven achter zich te laten.

Mijn reis is bijna voorbij.
Er rest nu nog 1 belangrijk ding: voor eens in mijn leven zal ik iets tot het einde toe volbrengen.
Op naar Fisterra.
Ultreia!

Heerlijk rustig wakker geworden vanmorgen: niemand die vroeg op pad moest, dus om half 8 werd ik uit mezelf wakker. De andere gast sliep nog, dus eerst op het gemak een kop koffie en een donut uit de automaat getrokken. Tijdens de koffie gezien dat de volgende albergue op ruim 30 kilometer is, dus nu moet ik op gaan schieten.

Grandas de Salima Padraira A Fonsagrada

Het eten bij een restaurant gisteren heeft geleid tot een wat katerig gevoel in de ochtend. Nou ja, indirect dan. Ik belandde met Andreas, een Duitser die ik al een week dagelijks tegenkom, in een restaurantje. Daar bleek de wijn inbegrepen bij de prijs van het menu del dia (gestoofde varkenswangen, heerlijk), ook de tweede fles die we bestelden. Voor het eten hadden we ook al een biertje gedronken, en na het eten was er meer bier, en er was een drankje dat ik moest proeven, en bij de volgende bar was er nog meer bier, en weer een ander drankje dat ik moest proeven, en toen vond de barman dat we dan ook moesten proeven van het drankje dat hij zelf gemaakt had, en… Nou ja, je snapt het wel: ik rolde als een balletje mijn tent in om half 2.

Als je een kater hebt, kun je 2 dingen doen: je gaat in een hoekje zitten en jezelf heel zielig vinden, of je duikt in een tunnel waar je niets hoort, ziet en voelt, en alleen maar doorgaat. Ik besloot tot dat tweede. De hele ochtend liep ik als een razende, en dat was maar goed ook, want ik had een kilometer of 30 voor de boeg, en ik was laat vertrokken. Na de lunch ging het echter voor geen meter meer, en was ik niet meer vooruit te branden.

Mijn entree in Galicië werd ingeluid met een paar enorme donderklappen. De vrouw aan wie ik net om een fles water had gevraagd, reageerde met ‘¡Madre de dios, Santa Maria!‘, maar dat hielp niks: het donderde vrolijk verder. Om de pret compleet te maken, barstte een uurtje later ook de regen los.

Vanwege het weer is mijn tent vandaag geen optie, en dus leg ik een tientje neer voor een bed in een albergue. Geen heel slechte keus overigens: er is wifi, en we zijn met 2 pelgrims op 24 bedden. De andere man is wel erg dik, dus ik ben bang dat hij een snurker is.
En omdat het zondag is, zijn de winkels gesloten. Ik zal dus ook nog 9 euro neer moeten tellen voor een pelgrimsmenu bij een restaurant, want ik heb geen eten meer in mijn tas.
Door regen gisteravond zijn mijn handdoek en kleren niet droog, en douchen sla ik dus maar een keer over.

Update avond:
Goed, de ensalada rusa was gewoon een kwak huzarensalade op een bord. Maar de costillas (spare ribs) waren heerlijk. En er hoorde een flesje wijn bij. En die extra euro voor een kop echte koffie kon er ook nog wel bij.

Campiello Berros Lago Berducedo

Vanmorgen om half acht wakker. Dankzij de dichte mist kon ik heerlijk rustig mijn tent afbreken, want ik was toch onzichtbaar. Nadeel was wel dat de tent dus nat ingepakt werd.

De wandeling gaf vandaag de keuze tussen de oorspronkelijke route, Hospitales, en een alternatieve route. Hospitales zou zwaarder maar mooier zijn. Ik besloot dat mooi belangrijker was, dus koos voor Hospitales. Hoe de alternatieve route eruitzag, weet ik natuurlijk niet, maar Hospitales was prachtig. Hospitales is de oude naam vor pelgrimsopvanghuizen (hospitality, hospitalité, gastvrijheid?), en langs de route stonden verschillende ruïnes van hospitales van eeuwen geleden. Vandaag was de eerste dag dat ik echt het gevoel had dat ik in de voetsporen liep van eeuwen of milennia van pelgrims.
Verder ging de wandeling vandaag over de bergen, wat ook prachtig was; het hoogste punt was 1278 meter. Vrijwel de hele weg liepen koeien en paarden los.

Zwaar was de route ook. Dat kwam vooral door de lengte, en doordat er onderweg geen water te vinden was; mijn 1 liter water was ongeveer 3 liter te weinig. Doordat er onderweg geen huizen waren om aan te kloppen voor water, en dus al helemaal geen winkels waar ik wat te eten kon halen, kon ik niet eerder stoppen dan in Berducedo. Daar aangekomen bleek de albergue vol. En omdat de albergue vol was, was de hospitalera ook al naar huis; ze hoefde toch geen nieuwe pelgrims meer op te vangen. Ik kon dus ook niet meer vragen of ik mijn tent op mocht zetten op het veld naast de albergue; ik heb het dus maar gewoon gedaan. Mijn stempel heb ik bij de bar gehaald.

Twee Italianen hebben voor zichzelf als voorgerecht pasta gemaakt, maar dan wel gelijk een hele pan. Wie een bord pasta wil, mag het komen halen. Ik maak er graag gebruik van, zodat ik mijn brood en schapenkaas kan bewaren voor morgen.

Terwijl ik dit zit te schrijven, komen er 2 fietsers aan die mijn tent zien staan en mijn voorbeeld volgen.

Villapañada Salas Bodenaya

Vanmorgen vroeg Edu(ardo) of ik zin had om samen op te lopen. Dat leek me wel interessant.
Eduardo dacht van de week bij het opstaan dat hij wel zin had in een avontuur, heeft zijn schoenen aangetrokken, en is gaan lopen. Hij heeft geen rugzak, geen bagage, en draagt een spijkerbroek, een spijkerjas, en schoenen die er in de stad vast heel goed uitzien. Ook heeft hij geen credencial (stempelkaart).

De weg ging vandaag over rotsachtige bospaadjes die klimmen en dalen. Het is wonderlijk om te zien hoe Eduardo 20 kilometer met me meeloopt zonder te klagen. Omdat ik een rugzak heb en hij niet, mag ik het tempo aangeven, maar op zijn schoenen moet dat niet makkelijk geweest zijn, want ik heb immers al 2.500 kilometer training gehad.
Doordat Eduardo bereid is om te praten als SBS6 (korte zinnen, geen woorden van meer dan 3 lettergrepen, enzovoort), en ik praat in trefwoorden, komen we tot aardige gesprekken (Eduardo spreekt geen woord Engels).

Na 20 kilometer bereiken we aan het begin van de middag Salas. Eduardo is inmiddels tot de conclusie gekomen dat hij het zichzelf zonder credencial wel erg moeilijk maakt; hij wil daarom graag vandaag met de bus terug naar Oviedo om daar bij de kathedraal een credencial aan te schaffen. Als we Salas in lopen, zien we een bushalte. Eduardo vraagt mij te wachten, terwijl hij gaat kijken hoe laat de bus naar Oviedo gaat. Ik doe mijn rugzak af en ga op een bankje zitten. Na een minuut of 10 ga ik eens kijken waar hij blijft; hij blijkt verdwenen.

Ik ga in Salas bij de albergue langs om te vragen of ik daar mijn tent op kan zetten. Dat kan niet. Ik besluit daarom door te lopen naar de volgende albergue; die ligt in meer landelijk gebied, dus daar is de kans allicht groter. In de albergue in Bodenaya beland ik in een soort warm bad. De albergue wordt gerund door een particulier, Alejandro. Hij is zelf een enthousiast camino-loper (’s winters), en doet zijn best om van de albergue een echt ’thuis’ te maken voor pelgrims (’s zomers). Dat betekent dat hij ’s avonds kookt, onder het eten met de hele groep afspreekt hoe laat we opstaan, ’s morgens de pelgrims met muziek wekt, en dan het ontbijt klaar heeft staan. En dat alles op basis van donativo (‘geef wat je wilt of kunt geven’). Ik denk niet dat ik hier morgen weg kan gaan zonder iets te geven…
Ik slaap vannacht weer niet in mijn tent.