Weer hiep-hoi voor de tent

Portugalete Gallarta Pobeña

De refugios liggen hier op onhandige afstanden van elkaar, en campings zijn er niet. Vandaag kon ik kiezen tussen 15 kilometer of 33 kilometer. Vanwege de bergen, en omdat de zon eindelijk is gaan schijnen, besloot ik het bij 15 te houden. Om 11:15 stond ik dus voor de deur van de albergue, als een van de eersten. De albergue zou pas om 15:00 open gaan, maar gelukkig was er iemand die nergens heen ging, en dus kon ik mijn rugzak laten staan, en op mijn gemak het dorp verkennen, een stukje over het strand lopen, en een hapje eten. Winkels zijn hier niet, en dus was ik ‘veroordeeld’ tot een dagmenu in een restaurant (tientje voor een salade, een hoofdgerecht, wat meloen, en 2 wijntjes).

Achter de albergue had ik een paar tenten zien staan, en dus vroeg ik of ik daar mocht slapen. De hospitalera keek me erg verbaasd aan — ze had nog niet eerder meegemaakt dat iemand daar vrijwillig om vroeg — maar het mocht wel; ik moest er wel rekening mee houden dat de tenten bedoeld waren voor 2 personen, en dat het dus kon gebeuren dat ik een kamergenoot zou krijgen als de bedden op zouden zijn. Ik gokte erop dat dat niet zou gebeuren. En dus kwam ze aan het einden van de middag naar me toe om te zeggen dat er iemand bij me in de tent zou slapen. Waarop ik vroeg of ik dan mijn eigen tent op mocht zetten. Gelukkig mocht dat, zodat ik alsnog alleen kan slapen. En omdat ik plaats gemaakt heb, kon er nog later op de middag ook nog een andere pelgrim op mijn plaats, waardoor hij niet op straat hoefde slapen. Ik vind dat ik op die manier mijn donativo wel voldaan heb.
Uiteindelijk waren er toch nog 9 pelgrims die de keuze hadden tussen het afdak bij de kerk, en een betaalde albergue 8 kilometer verderop.

Van de hospitalera krijg ik ongevraagd een stuk stokbrood voor de avond, en ze reserveert ook het stuk chorizo voor me dat een vorige pelgrim in de koelkast heeft achtergelaten. Waarschijnlijk begrijpt ze dat iemand die al 4 maanden loopt geen budget heeft voor 2 restaurants op een dag.

Ik merk trouwens ook dat mijn kennis van het Spaans volledig ontoereikend is, waardoor ik veel te vaak ‘no comprendo‘ moet zeggen, en het voor mensen lastig is om me te helpen. Advies voor wie nog moet gaan: doe een cursusje; je doet er jezelf een groot plezier mee.

Omdat ik inmiddels redelijk dicht bij Santander kom, investeer ik ’s avonds een paar euro in een biertje, zodat ik bij een café wifi kan gebruiken; vlak na Santander wacht immers een rust-adres op me. Helaas nog geen bericht; ik probeer het zo snel mogelijk weer.
Wel vind ik tussen de reacties een paar veren in de kont voor het bereiken van Spanje. En dat doet ook goed.
(En ik win het weer van de batterij van de netbook.)