Langs de kust

Pobeña Ontón Castro Urdiales

Gisteravond werd ik door de hospitaleros — een stel van rond de 50 — toen iedereen naar bed was — licht uit om 10 uur — nog even uitgenodigd voor een borreltje (aguardente? rosso-blanco?). We begonnen met een leuk gesprek — 1-op-1 of 2-op1 lukt me wel, in een groep wordt het te lastig — maar helaas kwam Miguel opdagen. Op zich is het een aardige kerel, maar hij legt wel heel erg een claim op alles en iedereen. Voor de kenners: het is een soort RP; niet zo zeer in achtergrond, als wel in karakter. Voor de niet-kenners: het is iemand die zijn onzekerheid probeert te verbergen door altijd het hoogste woord te voeren, en te proberen altijd de controle te houden over alles en iedereen in zijn omgeving.
Ik begreep niet heel veel van het gesprek, maar blijkbaar wel genoeg om op precies het goede moment ‘buenas noches’ te zeggen: de hospitaleros grepen dat direct aan om ook op te staan en naar bed te gaan.

De hospitaleros zijn trouwens altijd vrijwilligers, en ik had hier het idee dat ze het ook echt vrijwillig deden.

Afgelopen nacht heerlijk geslapen in mijn eigen tent: geen gesnurk, geen telefoons, geen mensen die ’s nachts naar de wc gingen of iets wiloden eten, geen wekkers, en geen mensen die met veel herrie hun rugzak inpakten. De mensen die binnen sliepen moesten om 8 uur weg zijn, zodat de hospitaleros konden schoonmaken. Ik werd om half acht wakker, toen de meesten al onderweg waren.

De wandeling van vandaag was een kilometer of 20, maar door een verkeerde afslag te nemen wist ik daar een kilometer of 5 aan toe te voegen. Of eigenlijk was het niet echt een verkeerde afslag: de route is hier gewijzigd, om de snelweg te ontwijken; de pijlen wijzen nu dus een andere kant op. De nieuwe route gaat door het binnenland, maar ik wilde per se langs de kust lopen. En dus keerde ik terug op mijn schreden, accepteerde een kilometer of 2 langs de snelweg, en liep vervolgens een mooie maar zware route langs de kust. En met langs de kust bedoel ik dat ik af en toe vlak naast mijn rechtervoet 10 of 20 meter omlaag kon kijken en het water tegen de kust zag slaan. Het was prachtig.

Castro Urdiales heeft een camping, dus ik nam me voor dat ik sowieso in mijn tent zou slapen vanavond. Maar omdat ik afgelopen nacht mijn tent had mogen opzetten bij de albergue, ging ik ook hier eerst langs de albergue om te kijken of die mogelijkheid hier ook was. En dat was geen probleem. Wel moest ik 3 euro betalen. Ik keek de hospitalero heel verbaasd aan: dus wie binnenslaapt, mag op basis van donativo, maar wie zijn eigen tent heeft, betaalt 3 euro? Maar hij hielp me snel uit de droom: dit is geen donativo-albergue; wie binnen slaapt, betaalt 5 euro. Weer bedankte ik mezelf dat ik mijn tent had meegenomen.

Castro Urdiales is ook weer een kustplaats met een strand, en ook hier kon ik weer geen winkel vinden die zwembroeken verkoopt; althans, geen die open was. Tip voor iedereen die van plan is de Camino del Norte te lopen: zorg dat je zwemkleding meeneemt of uiterlijk in Irún aanschaft; het moet heerlijk zijn om na een dag wandelen even een duik in zee te kunnen nemen.
Voor de dames onder de lezers: ik kom nu pas in een gebied waar topless zwemmen geaccepteerd lijkt te zijn. (Ja, voor mij viel het ook niet mee, maar ik heb me erdoorheen geslagen… )