Halve rustdag

Santoña Noja

Omdat de route na Noja weer het binnenland in gaat, speel ik voor vertrek al met de gedachte om er een korte wandeling van te maken. Eenmaal onderweg merk ik dat ik vandaag niet goed in mijn vel zit: mijn benen doen pijn, ik heb hoofdpijn, mijn rugzak is te zwaar en hangt scheef. Als ik dan ook nog, na een paar kilometer makkelijk, een berg moet beklimmen — een heel smal, stijl, rotsachtig paadje de berg op en weer af — om vervolgens 2 of 3 kilometer over het strand te banjeren, ben ik er zeker van dat het niets meer wordt vandaag. (Het is trouwens wel een heel aparte ervaring om in vol pelgrimstenue met rugzak over een strand te lopen waar ook mensen volledig en half naakt aan het zonnebaden zijn.)

Om een uur of 12 meld ik me dus bij de albergue in Noja. En dat is nog vrij laat, omdat ik eerst door het dorp gezwalkt heb op zoek naar een plek waar ik niet op een zaal hoef.

Nadat ik me geïnstalleerd en gedoucht heb, ga ik het dorp in op zoek naar een menu del dia. Na de fles wijn die daar onvermijdelijk bij hoort, lijkt het me niet verstandig om nog een duik in zee te nemen; dat het water behoorlijk koud is, speelt daar ook een rol bij. Maar het is heerlijk om tot mijn enkels/knieën door het water te lopen en nergens heen te gaan. Teruggeslenterd naar de herberg besluit ik dat ik daar vanavond het menu peregrino eet, en doe ik een tukkie.

Na mijn tukkie tik ik mijn stukkie. En wat er daarna gebeurt weet ik nog niet.

UPDATE avond:
Samen gegeten met Leoni, een Duits meisje van 20. Leuk om te zien dat er ook jonge mensen zijn die ‘echt’ pelgrimeren: ze loopt om voor zichzelf uit te vogelen wat ze wil, en ze heeft geen enkele tijdslimiet. Da’s wat anders dan al die jonge mensen die lopen om te kunnen zeggen dat ze het gedaan hebben, en die er dus zo snel mogelijk doorheen jagen om door te kunnen naar het volgende ding dat ze gedaan moeten hebben.