Weer pelgrim

Suances Tagle Puente Avíos Yuso Santillana del Mar

Zo, de vakantie zit er weer op. Vandaag moest er weer gelopen worden. De eerste dag na de vakantie was gelukkig een kein stukje.

Na een ontbijt met eieren met spek en sinaasappelsap heb ik vanmorgen afscheid genomen van Marta. Daarna ben ik samen met Peter naar Santillana del Mar gelopen.

Was het eerder al apart om samen met iemand te lopen, het is nog veel gekker om samen met iemand te lopen die niet bezig is om de Camino de Santiago te lopen. Dat vond de receptionist van het hotel waar we onze waterflessen gingen vullen trouwens ook: iemand met een zware rugzak geef je makkelijk een fles water, maar van een man met korte broek, polo, petje en plastic tas (toeristen-outfit) verwacht je toch meer dat-e op het terras plaatsneemt en dik betaalt…

Maar het was gezellig. Halverwege hebben we een uurtje de tijd genomen om op het gemak te lunchen bij een oud kerkje of iets dergelijks, met uitzicht over het dal (voor zover de nevel een uitzicht toeliet). En daarna konden we op het gemak door naar Santillana om de albergue te zoeken.

Bij die albergue troffen we een erg ongezellige groep reeds gearriveerde pelgrims, die absoluut geen zin hadden om ‘ola, buenas‘ terug te zeggen. Zij waren als eersten, zij hadden gewonnen, en dat zouden we weten ook. Een goede reden dus om direct door te lopen naar de camping; morgen zouden ze ongetwijfeld weer willen winnen, en dus zouden er ongetwijfeld wekkers gezet worden.

Bij de camping kon ik kiezen tussen mijn tent of een bungalow delen; de prijs was hetzelfde (bungalow is trouwens een heel groot woord voor dit hutje). Ik koos dus voor een bungalow, betaalde, claimde een bed door mijn slaapzak neer te leggen, en ging met Peter nog even het dorp in. We dronken nog een biertje met een hapje erbij, en toen was het echt tijd voor afscheid. Peter wilde teruglopen, en had dus nog een uurtje of 3 te gaan.

Terug bij de bungalow bleek er inmiddels een groep Fransen gearriveerd. Je gaat mensen op een gegeven moment herkennen, en het was voor mij duidelijk dat deze mensen niet van het type waren die ’s morgens in stilte hun rugzak inpakken; dit waren praters, plasic-tasjes-krakers, en licht-aan-om-te-zien-of-ik-niks-vergeten-benners. En dus haastte ik me naar de receptie om te vragen of ik alsnog mijn tent op mocht zetten. Gelukkig was dat geen probleem.

En dus pik ik nu een beetje stroom in de kantine om mijn verhaaltje te schrijven, en val ik straks heerlijk alleen in slaap, om morgenochtend heerlijk uit mezelf om een uurtje of 8 wakker te worden.

Morgen loop ik trouwens een kort stukje: in Cóbreces zit een albergue in een abdij; ten eerste lijkt het me leuk om eens in een abdij te slapen, en ten tweede brengt dit me uit het ritme van de mensen die de ‘officiële’ etappes lopen, want die slapen 10 kilometer verderop in Comillas.

Trouwens, Peter, Spanje heeft niet 2 talen, maar 5 officiële talen en 2 niet-officiële talen, en Asturisch is wel een echte taal; zie Wikipedia.