Kort is lang genoeg

Santillana del Mar Rodero Novales Cóbreces

Vanmorgen was het heel duidelijk dat we weer richting herfst gaan: het duurt ’s morgens alweer een stuk langer voordat de zon voldoende kracht heeft om mijn tent te drogen. Omdat ik niet tot de lunch in Santillana wilde blijven, vertrok ik dus maar met een tent (en was) die nog niet helemaal droog was.

In Novales liep ik langs een bord dat me probeerde te verleiden om in het plaatselijke restaurant een pelgrimsmenu te komen eten. Omdat het tijd was om te lunchen, en omdat ik nog geen winkels tegengekomen was en ook voorlopig niet verwachtte, besloot ik voor de verleiding te vallen. Dat was geen goed idee: zelfs voor een pelgrim was dit menu een belediging. Om een idee te krijgen:

• De eerste gang:
  Neem een blik bonen. Warm dit op in zijn eigen vocht terwijl je er een beetje oregano door roert. Schep hiervan 1 soeplepel in een bakje.
• De tweede gang:
  Neem wat vleesrestjes van gisteren waar de keuken vandaag niks meer mee kan. Warm deze op in de magnetron. Giet er een sloot tomatenpuree over (maar noem dat tomatensaus). Leg er ter decoratie een klein handje koude friet naast.
• Het dessert:
  ‘And the desert is fruit‘, zei hij. En dat was niet echt gelogen: ik kreeg een appel. Met een mesje om hem zelf te schillen.
• En daarbij een fles water.

Ik begrijp nu waarom de camino eigenlijk om Novales heen loopt.

De albergue in Cóberces is niet veel meer dan een rij bedden met een dak erboven; die abdij die ik gisteren noemde, daar mogen wij alleen naar kijken. Koken kan er niet, er is zelfs geen waterkoker. De winkels in het dorp zijn gesloten (het is zaterdagmiddag), op een heel klein duur winkeltje na. Vanavond eet ik stokbrood met chorizo, en later op de avond een zak chips. De wijn was gelukkig niet duur.

En we zijn maar met 8 personen op 25 bedden; in de zaal waar ik lig, zelfs maar met 2 personen op 11 bedden. En buiten regent het.