Met mijn tentje in het onweer

Cóbreces Ruiloba Comillas

Gisteren zei ik nog tegen die Italiaan bij mij op de kamer ‘Ik hoop niet dat je zo iemand bent die de wekker heel vroeg zet.’. Zo iemand bleek hij dus wel te zijn. Maar in de andere kamer had iemand om 6 uur het licht aangedaan om zijn tas in te pakken, dus ergens had ik het nog getroffen…

Tijdens mijn eerste pauze werd ik ingehaald door een Duitse vrouw die ik gisteren onderweg en in de albergue ook al gezien had; ze had net een vervelende ervaring gehad met een Spanjaard die dacht dat hij een alleen lopende vrouw wel dingen voor kon stellen waar zijn vrouw blijkbaar geen zin meer in heeft. Ik vroeg daarom of ze het fijn zou vinden om samen een stukje op te lopen, en dat zou ze. Samen liepen we naar Comillas. Wederom een wandeling van niks, maar ze is nog maar net begonnen, en heeft de afgelopen jaren niet veel meer gedaan dan op de bank zitten. In Comillas wilden we ons melden bij de plaatselijke albergue, maar die bleek dicht; er waren bedwantsen aangetroffen, en er moest ontsmet worden. We besloten daarom eerst te gaan lunchen, en dan op zoek te gaan naar een alternatief. Dat bleek de verkeerde volgorde.

Tegen de tijd dat wij de lunch achter de kiezen hadden, bleken de goedkoopste pensions in het dorp vol. Het goedkoopste waar we nog terecht konden, was een pension met een kamer met 2 bedden voor 35 euro. Hoewel €17,50 behoorlijk boven mijn budget was, stelde ik voor om die kamer te delen; ik had namelijk bij de camping al een prijs gezien van €16,50, dus voor slechts een euro meer zou ik mijn tent niet op hoeven zetten en elektriciteit hebben. Zij wist echter zeker dat haar man heel boos zou worden als hij zou horen dat ze een kamer gedeeld had met een man (en blijkbaar was ze er ook zeker van dat hij er van zou horen). Dat leek mij een goede reden om haar alleen te laten met een kamer van 35 euro, en me bij de camping te melden.

Gelukkig bleek het mogelijk om op de camping een halve plaats te nemen en op die manier 3 en een halve euro te besparen. Tegen de tijd dat ik mijn tent opgezet had, was de lucht alweer betrokken, en begon het alweer te rommelen. Zwemmen kwam er dus weer niet van, en het lijkt erop dat ik mijn zwembroek heb aangeschaft voor eenmalig gebruik. Een les die ik nu dan maar geleerd moet hebben over noord-Spanje (in september): aan het eind van de dag betrekt het, en regen is geen uitzondering.

Vanuit Nederland had ik het verzoek gekregen om op de camping in Comillas de groeten te doen. Die kwamen echter niet aan bij de oude man aan de receptie die deed of hij Duits sprak (ik kwam immers uit Nederland). De bar van de camping is niet meer open, en ik denk eerlijk gezegd dat de kans dat men de groeter aan de bar kent, groter is dan aan de receptie.