Ik kan aan de slag

San Vicente de la Barquera Pesués Unquera Colombres La Franca Buelna

In de albergue van afgelopen nacht werd ontbijt geserveerd. Een goeie manier om ‘s morgens een beetje rust te houden in de slaapzaal: men gaat eerst ontbijten, en pakt dus automatisch later zijn rugzak in. En dan zijn er dus toch mensen die eerst met veel kabaal hun rugzak inpakken, om die vervolgens in de slaapzaal achter te laten, en uitgebreid te gaan ontbijten. Vaak begrijp ik mensen gewoon niet…

Gisteravond heb ik geholpen om de tafel te dekken en het brood te snijden voor het ontbijt. Vanmorgen kwam Monica vragen of ik het misschien leuk zou vinden om een tijdje als hospitalero te komen werken. Uiteraard hebben we e-mailadressen uitgewisseld.
Monica’s ouders vonden het eigenlijk alleen nodig voor volgende zomer, maar het is ze aan te zien dat ze helemaal kapot zijn van vermoeidheid (ze zijn al erg oud), dus Monica gaat proberen ze er van te overtuigen dat ze echt aan een vakantie toe zijn; ik zou dan direct na mijn tocht terecht kunnen. Terwijl Monica me uit stond te leggen welke 2 opties er waren voor de route van vandaag, kwam haar moeder naast me staan en pakte mijn hand vast; ik heb het idee dat zij niet heel veel overredingskracht nodig zal hebben.
Het werk is wel op vrijwillige basis, dus ik moet nog even zien hoe ik mijn versleten kleren ga vervangen (nou ja, eerst nog zien dat ik in Santiago kom), maar eten en een slaapplaats horen erbij. Voor hoelang het zou zijn, konden ze nog niet zeggen, maar als ik naar de oude mensen kijk, denk ik dat die erg blij zullen zijn als ze eenmaal zitten.

Van de wandeling van vandaag heb ik niet zo heel veel meegekregen; ik was teveel met mijn hoofd bij nieuwe kansen. Het weer was in ieder geval goed: bewolkt en een graad of 20, perfect wandelweer.