Ja, al met al wel

Buelna Pendueles Vidrago Arenillas Boca Andrín Llanes Poo

Mensen die ’s middags glashard recht in je gezicht zeggen dat ze altijd stil zijn in de ochtend, om je de volgende morgen net zo makkelijk toch wakker te maken…
Ik herinner me dat ik, als ik in Frankrijk weer eens een gîte helemaal voor mezelf had, wenste dat ik eens andere pelgrims zou tegenkomen. Kijk uit met wat je wenst, want het zou zomaar eens uit kunnen komen…

Ik ben vastbesloten vanavond te kamperen. Eigenlijk ben ik vastbesloten om tot aan Fisterra alleen nog maar in mijn tent te slapen, maar ik ken noord-Spanje inmiddels goed genoeg om te weten dat dat geen reële optie is.

Aan het begin van de middag kom ik langs Los bufones de Arenillas. Dat zijn gaten in de rotsen waar, door rotsgangen en golfslag elders, de lucht doorheen geblazen wordt. Zie hier mijn poging om vast te leggen wat je niet kunt vastleggen (en laat je daardoor zeker niet tegenhouden om te gaan kijken en luisteren als je eens in de buurt bent):

Het is vandaag erg warm. Onderweg klop ik aan bij de receptie van een 4-sterren hotel voor water. Ongevraagd doet de receptionist wat ijsblokjes in mijn fles. Ik ben hem dankbaar.

Halverwege de middag kom ik tot de conclusie dat ik weer in vlakker landschap beland ben, en dat wildkamperen weer een optie wordt. Ik besluit dat ik op 1 van de 2 campings in Poo zal slapen als er één goedkoper is dan 10 euro (eigenlijk weet ik natuurlijk best dat campings hier tussen de 15 en 20 euro zijn); als dat niet zo is, zal ik alleen vers water halen, en een mooi plekje voor mijn tent zoeken op een klif langs de zee.

De eerste camping is direct een mooie binnenkomer. De receptie is gesloten, maar een langslopende man verwijst me naar de bijbehorende bar. Als ik daar vraag wat een plaats kost voor een klein tentje van een arme pelgrim, krijg ik niet meer dan een schouderophalen als antwoord, en vervolgens gaat de barvrouw door met de onduidelijke dingen waarmee ze bezig was.

Bij de tweede camping stel ik dezelfde vraag. Eigenlijk zou de prijs voor een campingplaats hier op een euro of 11 komen, maar ongevraagd krijg ik een descuendo en hoef ik slechts 8 euro af te rekenen. Ik los de belofte aan mezelf in en neem die plaats.
De camping staat direct aan zee, en dus ga ik even voelen wat de temperatuur van het water is; als die boven de 20 graden is (yeah, right) zal ik een duik nemen. Het water is steenkoud, maar ik kan niet stoppen met de zee in lopen. Het is heerlijk om na een dag vechten met mezelf en mijn rugzak even te kunnen vechten met de golven, een kracht waarvan ik nooit zal kunnen winnen. Als ik tot mijn navel in het koude water sta, besluit ik dat het handiger is om even terug te lopen naar het strand om mijn T-shirt uit te trekken en mijn slippers neer te gooien. Na een half uur ben ik volledig verkleumd, maar ik heb me in geen tijden zo sterk en vrij gevoeld. Dat er vanaf de camping mensen vol verwondering naar me staan te kijken, draagt alleen maar bij aan mijn gevoel van vrijheid.

Als ik, na zwemmen en douchen, voor mijn tent mijn brood met chorizo zit te eten, zie ik het voor me boven zee, en achter me boven de bergen heftig regenen, maar bij mij blijft het droog. Wel waait het hard, waardoor mijn was razendsnel droogt; nog een kadootje van Moeder Natuur.

Al met al is dit een mooie dag.