Een eigen kamer

Poo Ribadesella

Vanaf het moment dat ik gisteren aankwam op de camping heb ik een hond horen blaffen bij een verlaten stacaravan aan de andere kant van de camping; vanmorgen blafte het beest nog (weer?). Ik moest steeds denken aan de keer dat ik als klein jongetje op een camping de paarden vrijliet, omdat ik het zo zielig vond dat ze achter een hek stonden (het begrip ‘vrijheid’ zat er al vroeg in bij me). Tegen de tijd dat ik vertrok was de hond gestopt met blaffen. Ik hoop dat dat te danken is aan een klein jongetje dat zijn rechtvaardigheidsgevoel nog niet ingeruild heeft voor een laffe laat-ik-de-confrontatie-maar-niet-aangaan mentaliteit…

Het weer en de wandeling waren vandaag prachtig. Toen ik aan het einde van de ochtend toe was aan een pauze, stond er een bankje op me te wachten. Op de hoek van dat bankje lagen een paar perziken. Voorzichtig vroeg ik aan de man in de tuin naast het bankje of ik er een mocht pakken. Een simpel hoofdknikje vond hij genoeg antwoord; hij had ze daar immers voor de pelgrims neergelegd. Toen ik mijn rugzak weer omhing, kwam hij de tuin uit, legde een nieuwe perzik neer, en zei dat ik er ook nog 1 mee moest nemen voor onderweg.

Ik was onderweg naar de camping van Ribadesella, maar net voordat ik die plaats in liep, werd ik aangesproken door een stel dat mij een plek aanbood in hun huis. Ik moest weten dat de jeugdherberg 16 euro kostte, en de camping 15, maar bij hen zou ik slechts 14 euro betalen, inclusief ontbijt; ze wilden me hun huis graag laten zien, zonder verplichtingen. Ik besloot mee te lopen.
Het bed dat ze me aan konden bieden (van de 4 bedden die ze hadden, waren er 3 al bezet), bleek een bed op een vliering die vele verdiepingen hoog erg lastig te bereiken was. Ik bedankte vriendelijk.

Omdat de camping aan de andere kant van het (langgerekte) dorp was, besloot ik toch eerst even bij de jeugdherberg te informeren naar de prijs. Die bleek hoog maar (bijna) acceptabel. Omdat er ook wifi, elektriciteit en een magnetron waren, nam ik de kamer; als ik door zou lopen en de camping bleek niets, zou ik weer een paar kilometer verder moeten.
De dame aan de receptie vroeg of ik een hoog of een laag bed wilde (stapelbedden). Ik koos voor een laag bed. ‘Dan heb je voorlopig een kamer voor jezelf’, antwoordde ze. En inmiddels is het kwart voor 11, en heb ik nog steeds die kamer voor mezelf. (De les van vandaag: stel altijd eisen…)
Ik ben vastbesloten vanavond een enorm gat in mijn wijnvoorraad te slaan, en vannacht zo hard te snurken dat alledrie de stapelbedden ervan schudden. Morgen moet ik om 11:00 de kamer verlaten hebben; ik zet geen wekker en ga ervan uit dat dat lukt. En als dat niet lukt, maken ze me vast wakker.

Extra kadootje was trouwens dat de jeugdherberg direct aan zee staat, en ik dus vandaag na mijn wandeling weer een duik heb kunnen nemen. Het was weer ijskoud, maar het is nu al een traditie waar ik enorm van houd. Er is geen betere manier om een hele dag wandelen af te spoelen, dan even vechten met een stuk of wat steenkoude golven.