Camino spirit

Oviedo Santullano Grado Villapañada

Vandaag zet ik mijn eerste stappen op de 7e Jacobsweg van mijn tocht: de Camino Primitivo.

Oviedo is een stad in verval. Veel bouwvallen, veel graffiti, gaten in het wegdek…
Toen ik gisteren aankwam, regende het. Toen ik naar bed ging, regende het. Toen ik vanmorgen wakker werd, regende het. Toen ik vertrok, was het droog. Na een kwartiertje begon het weer te regenen.
Ik vond het wel bij Oviedo passen.

In de middag is het droog maar bewolkt. Prima wandelweer, eigenlijk.

De tent opzetten is geen optie met dit natte weer, en dus zoek ik een albergue op. De albergue van Villapañada is een klein huisje dat anderhalve kilometer van de route in the middle of nowhere staat. Die albergue blijkt een klein feestje.

Als ik aankom, is er al een groep luidruchtige Spanjaarden aanwezig. De meesten kennen elkaar, en waar dat niet het geval is, spreken ze in ieder geval dezelfde taal. Gelukkig zijn er ook een paar die Engels spreken, en die hun best doen om alles te vertalen voor mij en de Duitser die ook geen Spaans spreekt. De niet-Spaans-sprekenden trekken zich niets aan van mijn ‘hablo pocito espagnol‘, en ratelen vrolijk in het Spaans verder. Ik heb vooral erg leuk contact met Eduardo (die plotseling ‘Edu’ heet als ik vertel dat ‘Rob’ kort is voor ‘Roberto’).

De koelkast staat vol, en op de deur van de koelkast hangt een briefje met het verzoek om voor een (halve liter) blik bier een euro in het plastic bakje te gooien, en voor een fles wijn 2 euro. Er staan ook eieren en vleeswaren in de koelkast. Na mijn douche wil ik eigenlijk een paar eieren bakken, maar ik besluit te wachten tot de hospitalero geweest is; achteraf ben ik daar blij om.

Als de hospitalero om een uur of 7 arriveert, gaat hij eerst heel vlot en streng door de slaapzaal: alle schoenen moeten in het schoenenrek bij de deur, alle wandelstokken moeten in de wandelstokkenbak bij de deur, en hij heeft haken waarmee de rugzakken aan de bedden gehangen kunnen worden. Als hij op die manier orde in de chaos heeft gebracht, slaat hij om.

Hij verzamelt iedereen rond de tafel in de keuken, en trekt een enorme zak chips open. Dan is het (geloof ik) de bedoeling dat iedereen door elkaar gaat praten. Wat dus ook gebeurt, want dat kunnen Spanjaarden goed.

De hospitalero vertelt over de albergue, en over de weg die ons morgen te wachten staat. Hij vraagt ook wie er graag mee wil eten als hij macaroni maakt. Behalve de Duitser wil iedereen dat, en dus wordt de Duitser met 10 tegen 1 weggestemd, en wordt er voor hem besloten dat hij ook meeëet. Terwijl de hospitalero aan de slag gaat met een paar enorme pannen, wordt buiten een sigaretje met ‘chocolate‘ (hasj) rondgegeven (‘¿Estás holandés, no?‘), Achter de frisdrankautomaat komen 2 schragen en een plank vandaan, en in no-time wordt de keuken/woonkamer omgebouwd tot een eetzaal voor 11. Ik investeer 2 euro in een fles wijn voor degenen die geen bier drinken.

Tijdens het eten (en drinken) wordt het alleen nog maar gezelliger, en het is bij elven als we voldaan ons bed in duiken. Ik slaap voor ik mijn kussen raak.

Ik denk dat dit de ‘camino spirit’ is waar veel mensen naar op zoek zijn.