Overdenkingen

Bodenaya Tineo Campiello

Gisteren vond ik in mijn e-mail de opmerking dat het op mijn blog veel over de praktische zaken van de wandeling gaat, en weinig over de reis naar binnen.
Dat klopt, en ik denk dat de belangrijkste reden daarvan is, dat ik de zaken die ik over mezelf leer en ontdek te persoonlijk vind om op mijn blog te zetten. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik deze reis alleen maak; ik heb dus heel veel tijd om na te denken, en dat doe ik dan ook. Ik heb mezelf inmiddels van heel veel kanten tegen het licht kunnen houden, en weet nu (beter) waar ik aan moet werken, en wat ik zal moeten accepteren als zijnde een deel van mijzelf. Ook heb ik volop kunnen reflecteren op het verleden, en vooruit kunnen kijken naar de toekomst. Wie zich (bijna) een half jaar onttrekt aan de maatschappij en aan langerdurende contacten geeft zich ruimschoots de tijd om zichzelf nauwkeurig onder de loep te nemen. Wie die tijd goed benut, en bereid is tot, en openstaat voor zelfkritiek, ontkomt er niet aan als een evenwichtiger en zekerder mens uit die reis te komen.
Wie een reis als deze met meerdere personen gaat maken, adviseer ik van harte om ook de nodige dagen alleen te lopen; het moet een kleine moeite zijn om ’s morgens bij vertrek samen de gîte/albergue/enz. voor die avond te bepalen, en dan afscheid te nemen.

Zoals ik al zei, wil ik niet al teveel kwijt over mijn innerlijke zieleroerselen.
Wat ik in ieder geval geleerd heb, is dat ik niet meer hele dagen achter een computer wil zitten. Ik ben een mensen-mens, en wil de tweede helft van mijn leven besteden aan het helpen van mensen die dat nodig hebben. De eerste stap daarin was, voor mijn vertrek al, mijn vrijwilligerswerk in een psychiatrische kliniek. De volgende stap wordt hopelijk vrijwilligerswerk in de albergue van San Vicente de la Barquera. Ook met Peter in Suances heb ik gesproken over eventuele mogelijkheden in deze richting in Spanje. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat mijn hele toekomst per se in Spanje ligt, want ik heb ook geleerd dat ik mezelf niet zo heel erg gebonden voel door landsgrenzen, en dat taalbarrières overkomelijk zijn.
Verder heb ik besloten dat ik voortaan wat minder muren en plafonds wil zien, en wat meer bomen en struiken; wat minder airco, en wat meer echt frisse lucht. En een beetje meer bewegen dan in de 20 jaar voor mijn vertrek zou ook niet gek zijn.

Wat betreft de reis kan ik melden dat ik merk dat ik die nu gevoelsmatig aan het afronden ben. Ik heb nog zo’n 2-3 weken te gaan, en hoewel ik mensen heb ontmoet die net 2 dagen geleden begonnen zijn, en dus hun hele reis nog voor zich hebben, betekent dat voor mij dat het er na vier en een halve maand bijna op zit. Ik bedacht me vandaag dat het feit dat ik in Spanje behoorlijk vaak in albergues heb geslapen, daar waarschijnlijk ook mee te maken heeft: het wordt weer tijd voor interactie met anderen.

Dat ik de tijd heb om dit alles op te schrijven, komt trouwens doordat ik vanavond wildkampeer; ik word dus niet afgeleid door anderen, en hoef niet aan tafel te verschijnen voor wijn, gesprek of eten. En dat ik wildkampeer komt doordat ik €15 voor een stapelbed echt overdreven vond (en dat zou ik ook vinden als ik het had).

De wandeling was trouwens prachtig vandaag: velden en bossen, en vrijwel geen mensen (waardoor ik over dit alles na kon denken).

Men zegt dat de Camino Primitivo zwaar is, en vergeleken hiermee is de Camino del Norte inderdaad een peuleschil, maar je hoeft hier niets te overwinnen dat je nog niet overwonnen hebt als je eerst te voet Frankrijk doorkruist hebt.